Τό Ἅγιο Πνεῦμα «ἐπιποθεῖ» (σφόδρα ἐπιθυμεῖ) νά ἑνωθεῖ μαζί μας. Θέλει τήν καρδιά μας ὁλόκληρη καί καθαρή. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ἀγαπᾶ «ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας καί διανοίας τόν Κύριο»88. Ἄν ἔχει καί ἄλλες ἀγάπες, τότε εἶναι «ἄπιστος», ἔχει καταλύσει τήν ἕνωσή του μέ τόν Κύριο.
Ὁ Κύριος εἶναι «Θεός ζηλωτής»89, δηλ. «ζηλότυπος»· μᾶς θέλει ἀποκλειστικά δικούς του· ὄχι φυσικά ἀπό κάποια ἀδυναμία -ἄπαγε τῆς βλασφημίας- ἀλλά γιατί δέν εἶναι δυνατόν τό Ἅγιο Πνεῦμα νά μείνει μέσα σέ ἄνθρωπο πού εἶναι διχασμένος. Μιά καρδιά μοιρασμένη σέ πολλές κοσμικές ἀγάπες εἶναι μιά καρδιά μολυσμένη, τυφλή, ἀκατάλληλη νά δεχτεῖ τόν Κύριο, ὁ Ὁποῖος εἶναι πανταχοῦ παρών καί ἔχει καθαρότητα ἄπειρη.

Στήν πραγματικότητα, εἶναι ἡ ἴδια ἡ καρδιά τοῦ κοσμικοῦ ἀνθρώπου πού προβάλλει ἀντίσταση (λόγῳ τῆς προσκόλλησης στά πάθη) καί ὄχι ὁ Θεός ὁ Ὁποῖος εἶναι πρόθυμος νά κατοικήσει μέσα μας.
Τά πάθη εἶναι οἱ «ἄλλες» ἀγάπες, πού ἀντιστρατεύονται τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ὅταν ἁμαρτάνουμε, ὑποκύπτοντας στά πάθη μας, εἴμαστε ἐμεῖς αὐτοί πού ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τόν Θεό καί ὄχι ὁ Θεός ἀπό ἐμᾶς.


88 Μαρκ. 12, 30.


89 Ἐξ. 20, 4-6. «Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα͵ ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐντοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. Οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς οὐδὲ μὴ λατρεύσῃς αὐτοῖς· ἐγὼ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου͵ Θεὸς ζηλωτὴςἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς τοῖς μισοῦσίν με καὶ ποιῶν ἔλεος εἰς χιλιάδας τοῖς ἀγαπῶσίμε».


Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα