Μέσα στὴ θάλασσα καὶ τὴν τρικυμία τῆς ζωῆς ὁ Χριστός μας, ἀδελφοί μου, μᾶς ἁπλώνει τὸ χέρι, ζητώντας μας νὰ Τὸν ἐμπιστευθοῦμε. Καταποντιζόμαστε καθημερινῶς μέσα στὰ προβλήματα καὶ τὸ ἄγχος τῆς καθημερινότητος, βουλιάζουμε στὰ χρέη τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ἡ ἀπελπισία μᾶς ὁδηγεῖ στὸν πάτο. Ἡἄβυσσος τῶν θλίψεων ἀνοίγει τὸ ἀπύθμενο στόμα της, γιὰ νὰ καταπιῇ τοὺςὀλιγόπιστους καὶ νὰ πνίξῃ ὅσους δὲν σκέφτονται νὰ ζητήσουν τὴν θεία βοήθεια.

Ὁ Πέτρος σήμερα βιώνει ἕνα προσωπικὸ θαῦμα. Περπατᾶ ἐπάνω στὰκύμματα τῆς θάλασσας, ὅταν ὁ Κύριος τοῦ δίνει τὸ πρόσταγμα «Ἔλα κι ἐσύ, Πέτρε, νὰ δῇς ὅτι Ἐγὼ κυριαρχῶ ἐπάνω στὰ στοιχεῖα τῆς φύσης καὶ τοὺς φυσικοὺς νόμους». Ὅμως πρὸς στιγμὴν ἀπὸ τὸν τολμηρὸ μαθητὴ περνᾶ ὁλογισμὸς ὅτι δὲν θὰ τὰ καταφέρῃ· ἀρχίζει νὰ βυθίζεται μέσα στὸ νερό.
Δὲνὀλιγοπιστεῖ γιὰ τὸν θαυμαστὸ περίπατο ἐπάνω στὰ κύμματα· ὀλιγοπιστεῖ γιὰτὴν ἐκπηγάζουσα ἀπὸ τὸν Χριστὸ σωτηρία του. Ὁ ἄνεμος τὸν σμπρώχνει καὶ τὸφυσικὸ ἀποτέλεσμα τῆς πτώσης εἶναι δεδομένο, ἂν καὶ καθόλου μεμπτό, ἀφοῦ τὸθαῦμα βρίσκεται ἀκόμη ἐν ἐνεργείᾳ. Αὐτὸ ποὺ χάνει ὁ Πέτρος εἶναι ἡἐμπιστοσύνη του πρὸς τὸν Σωτῆρα, ἡ πίστη ὅτι Ἐκεῖνος μᾶλλον ἀδυνατεῖ νὰ τὸν διατηρῇ περιπατοῦντα, ὄρθιο ἐπάνω στὰ κύμματα. Νομίζει ὁ Πέτρος ὅτι, ἐπειδὴ ὁἄνεμος τὸν ῥίχνει, ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀσθενέστερη τοῦ ἀνέμου, ὅτι τὸστοιχεῖο τῆς φύσης εἶναι ἰσχυρότερο τοῦ δημιουργοῦ της. Δὲν ἀμφιβάλλει ὅτιἘκεῖνος μπορεῖ νὰ τὸν σώσῃ, γι’ αὐτὸ καὶ ἀμέσως φωνάζει γιὰ βοήθεια. «Κύριε, σῶσε με. Βυθίζομαι στὸ νερὸ καὶ χάνομαι. Θὰ πνιγῶ στὰ σίγουρα, ἂν δὲν μοῦἁπλώσῃς τὸ Πανάχραντο χέρι Σου, ἂν δὲν μὲ κρατήσῃς Ἐσύ, ποὺ κρατᾶς στὴν παλάμη Σου τὰ σύμπαντα».