Ταξιδευόντας στα τείχη της πόλης

υπό Νικολάου Βοϊνέσκου

«Κυριακή μεσημέρι βρίσκομαι σε περιοχή των Αθηνών με κατεύθυνση προς Πειραιά. Με σταμάτησε μια πολύ εύσωμη κυρία, μπαίνει στο ταξί και μου λέει τον προορισμό της. Η κυρία είχε σταθεί στην αντίθετη πλευρά του δρόμου. Θύμωσα, μα δεν μίλησα έκανα αναστροφή και συνέχισα. Όλως περιέργως, δεν είχα όρεξη για κουβέντα, γιατί πεινούσα πολύ. Ακούω ξαφνικά την κυρία να μου λέει:

-Εσένα κάτι κακό σε περιμένει!

Την κοιτάω από τον καθρέφτη, να δω μήπως μιλάει στο κινητό της. Δεν μιλούσε όμως.


-Σε μένα το είπατε αυτό; τη ρωτάω.

-Ναι, σε σένα.

-Α, μάλιστα! Και τι κακό με περιμένει; Μάλλον, αφορά εμένα ή τα παιδιά μου; Γιατί, αν είναι για μένα, δεν με πειράζει… Αν όμως είναι για τα παιδιά μου, θα ήθελα να το γνωρίζω.

-Περίμενε μισό λεπτό να σου πω.

-Περιμένω.

Σε λίγο μου λέει με πολλή σοβαρότητα:

-Πρέπει να έχεις τρία παιδιά… Να προσέξεις, γιατί στο τρίτο σου κάτι θα συμβεί.

-Είστε μέντιουμ; Τη ρωτώ.

-Ναι! Και από τις καλές μάλιστα, όχι απ’ αυτές που κοροϊδεύουν.

-Α, ωραία! Λοιπόν τι μπορούμε να κάνουμε, για να αποφύγουμε το κακό; Εσείς μπορείτε να με βοηθήσετε;

-Και βέβαια μπορώ, απαντά γεμάτη αυτοπεποίθηση.

-Και πόσα χρήματα θα χρειαστούν; Στο περίπου, δηλαδή, για να δω αν έχω.

-Δεν πειράζει, κι αν δεν έχεις.

-Δηλαδή, θα μου κάνετε δουλειά τσάμπα;

-Τσάμπα όχι! Αλλά θα κάνουμε ένα μικρό δάνειο από την Τράπεζα, αν δεν έχετε.

- Και για τι ποσό μιλάμε;

-Γύρω στα 1.000 ευρώ.

Εδώ μου έρχεται η επιθυμία να την αρχίσω στα χαστούκια.

Όμως συνεχίζω το δούλεμα και το λέω αυτό, γιατί δεν έχω παιδιά ούτε σύζυγο.

-Ε…Συμβαίνει και κάτι άλλο.

-Πες μου και εγώ θα σε βοηθήσω.

-Ο άνδρας μου γυρνάει συνέχεια με άλλες. Μπορούμε να τον μαζέψουμε;

- Α! αυτό είναι πανεύκολο! Ειδικότητά μου οι μπερμπάντηδες, μου απαντά.

-Αχ, κυρία μου! Ο Θεός σας έστειλε στο δρόμο μου;

Χαρά η κυρία! Έτριβε τα χέρια της που βρήκε άλλο ένα θύμα.

-Το ταξί είναι δικό σας; με ρωτάει ξαφνικά.

-Βέβαια, δικό μου είναι από ακίνητη περιουσία έχω αρκετή, ρευστό δεν έχω, της απαντώ.

Σημειωτέον ότι είμαι οδηγός στο ταξί. Ούτε σπίτι δικό μου δεν έχω, ούτε αυτοκίνητο, ούτε τίποτε. Όλη μου η περιουσία είναι ο Θεός μου! Δηλαδή, είμαι από τις γυναίκες τις πάρα πολύ πλούσιες της γης. Γιατί, όταν έχεις το Θεό στη ζωή σου, έχεις τα πάντα. Η κυρία, παρ’ ότι είδε το ταξί γεμάτο εικόνες, δεν σεβάστηκε τον χώρο αντιθέτως ήθελε να αυξήσει την πελατεία της και συνεχίζει:

-Μη σας νοιάζει… Ελάτε εσείς να σας λύσω τα προβλήματά σας και την αμοιβή θα την βρούμε.

Η κυρία μύρισε λαγό. Φθάσαμε στον προορισμό της, μου έδωσε την κάρτα της, και κατέβηκε χωρίς να με πληρώσει. Της λέω:

-Συγνώμη… Δεν με πληρώσατε.

-Α, ναι! Απαντάει, έκπληκτη δήθεν.

Μάλλον περίμενε πως θα την πήγαινα τσάμπα, επειδή μου είπε όλα αυτά. Πίστεψε πως είχα πέσει στην παγίδα της. Αφού με πλήρωσε, της λέω:

-Πάρτε την κάρτα σας, δεν μου χρειάζεται!

Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια.

-Πέσατε έξω, κυρία μου, ούτε παιδιά έχω ούτε άνδρα ούτε περιουσία!

Έγινε κόκκινη σαν παντζάρι.

-Χαίρετε, κυρία μου! Της λέω ειρωνικά και φεύγω».




Πηγή: Από το βιβλίο «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης» της μοναχής Πορφυρίας.

το θέμα αυτό το βρήκα στη σελίδα της Παναγίας Αλεξιωτίσσης σε αυτο το link http://panagiaalexiotissa.blogspot.com/2013/03/blog-post_4212.html#ixzz2N8k4oOE2