Κυριακή Απόκρεω

Ἡ φοβερὴ ἡμέρα Κυρίου, ἡ δεύτερη Παρουσία Του, θὰ εἶναι, ὅπως ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ἡμέρα κρίσεως, ἀπὸ τὴν ὁποία κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ ἐξαιρεθῇ. «Πυρὶ» θὰ δοκιμαστοῦν τὰ σύμπαντα· μέσα στὴ φωτιὰ τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ ἡ ὁρατὴ καὶ ἀόρατη κτίση θὰ δοκιμάσῃ τὴν ἀντοχή της. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προειδοποιεῖ καὶ μᾶς καλεῖ σὲ προετοιμασία, κατάλληλη νὰ μᾶς κρατήσῃ ζωντανοὺς ἐκείνη τὴν εὐλογημένη ὥρα· γιατὶ ἐκείνη ἡ ὥρα θὰ ἔρθῃ ξαφνικά, ἀπροειδοποίητα, ὅπως ὁ κλέφτης τὴ νύχτα, καὶ θὰ σημάνῃ τὸ τέλος τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ κόσμου, ὅπως τὸν γνωρίζουμε.


Ὁ Χριστὸς ἐπανέρχεται. Ὅσο κι ἂν κάποιοι ἀμφισβητοῦν τὸν ἐρχομό Του γιὰ δεύτερη φορά, ὅσο κι ἂν ὁρισμένοι χριστιανοί, εὐχόμενοι τυπικὰ μὲ τὸ στόμα τὸ «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου», τρέμουν στὴν ἰδέα τῆς ἐπανόδου Του, ὁ Χριστός μας, ἀδελφοί μου, δὲν θὰ διαψεύσῃ τὸν ἑαυτό Του. Θὰ ἔρθῃ μὲ κάθε μεγαλοπρέπεια, μὲ τὴν δόξα τῆς θεανθρωπότητός Του, γιὰ νὰ θέσῃ ὁριστικὸ τέρμα στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο. Θὰ ἔρθῃ ὡς κριτήριο, βάσει τοῦ ὁποίου θὰ σταθῇ κρινόμενος ὁ κάθε ἄνθρωπος.

Τὸν ἀποκαλοῦμε κριτή δικαιότατο, διότι ἡ κρίση Του εἶναι δίκαιη, γιατὶ «καθὼς ἀκούει κρίνει», δηλαδὴ συμπεραίνει σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ ἐκπέμπει ἡ καρδιά μας. Ἂν ἡ καρδιά μας ἐκπέμπῃ πονηρία, ὁ Χριστὸς κρίνει πὼς εἴμαστε πονηροί· ἂν ἐκπέμπῃ ἔλεος, κρίνει πὼς εἴμαστε ἐλεήμονες· ἂν ἐκπέμπῃ σαρκολατρία, κρίνει πὼς δὲν ἔχουμε θέση στὸν καινούριο κόσμο τῶν ἁγιασμένων σωμάτων· ἂν ἐκμπέμπῃ ταπείνωση, κρίνει πὼς ὁμοιάζουμε καὶ σὲ Αὐτὸν καὶ στοὺς ἁγίους Του.

Ὁ Χριστὸς δὲν θὰ ἔρθῃ ὡς δικαστής· θὰ ἔρθῃ καὶ πάλι ὡς Σωτήρας, γιὰ νὰ σώσῃ τὴν κτίση καὶ νὰ τὴν καλέσῃ στὴν ἀπόλαυση τῆς παρουσίας Του, στὴν ἀναφαίρετη χαρὰ τοῦ φωτός Του, στὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια εὐτυχία τῆς ἀγάπης Του. Εἶναι πάντοτε ἀγαθοποιός, πάντοτε εὐεργέτης, ὅμως τὶς εὐεργεσίες καὶ τὰ ἀγαθά Του δὲν τὰ ἀναγνωρίζουν καὶ δὲν τὰ ἀποδέχονται ὅλοι. Οἱ ἀμετανόητοι, δαίμονες καὶ ἄνθρωποι, ὅσοι Τὸν ἀπέῤῥιψαν καὶ κατεφρόνησαν τὰ σωτήρια διδάγματά Του, θὰ ζήσουν καὶ αὐτοὶ μέσα στὸ φῶς τῆς δόξας Του, ὅπως καὶ οἱ δίκαιοι, ἀλλὰ δὲν θὰ ἀπολαμβάνουν αὐτὸ τὸ φῶς, ἐπειδὴ προτίμησαν τὸ σκοτάδι. Αὐτὴν τὴν προτίμηση καὶ προσωπικὴ ἐπιλογὴ ὁ Χριστὸς δὲν θὰ τὴν παραβιάσῃ, δὲν θὰ τὴν ἀκυρώσῃ.

Ὅσοι ἐπέλεξαν νὰ ζοῦν μακρυὰ ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, θὰ πορευθοῦν σὲ αὐτὸ ποὺ ἀγάπησαν, στὸ σκότος τὸ ἐξώτερον, ἐκεῖ ὅπου τὸ σκουλήκι τῆς συνειδήσεως εἶναι ἀκοίμητο καὶ τὸ πῦρ τῆς ἀγάπης Του διαρκὲς καὶ ἄσβεστο. Οἱ δίκαιοι θὰ χαίρονται, γιατὶ ἔμαθαν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ νὰ χαίρονται μὲ τὸν Χριστό. Ἀλλὰ τότε αὐτὴ ἡ χαρά τους θὰ εἶναι ὁλοκληρωμένη, γιατὶ κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ τοὺς τὴν ἀφαιρέσῃ.

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε γίνεται συχνὰ ἀντικείμενο μονόπλευρης ἑρμηνείας. Λένε κάποιοι πὼς ἐδῶ δὲν ἀναφέρονται σαρκικὰ ἁμαρτήματα, πορνεῖες, μοιχεῖες, φόνοι καὶ ἄλλα βαριὰ ἁμαρτήματα, πὼς τάχα ὁ Χριστὸς δὲν θὰ κρίνῃ τὸ ἂν πορνεύσαμε, ἀλλὰ τὸ ἂν βοηθήσαμε τὸν συνάνθρωπο, ἂν Τὸν διακονήσαμε στὸ πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου μας, τοῦ ἀῤῥώστου, τοῦ φυλακισμένου, τοῦ πεινασμένου, ἂν Τὸν ἀγαπήσαμε «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ». Ἂς μὴν πλανώμεθα!

Ὁ ῥόλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ὕπαρξή της στὸν κόσμο, ἡ πνευματικὴ ζωή, τὴν ὁποία καλοῦνται νὰ ζήσουν στὸ ἀκέραιο οἱ χριστιανοί, δὲν ἐξαντλοῦνται μόνον σὲ ἔργα φιλανθρωπίας. Αὐτὰ ὁλοκληρώνουν τὸν ἐγκρατῆ, τὸν ταπεινό, τὸν ἀγωνιστὴ τῶν παθῶν, γιατὶ χωρὶς ἔργα ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο τὰ ἔργα ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ χάνουν τὴν ἀξία τους.

Ὅπως λόγου χάριν εἶναι ἐλλειπὴς ἡ ἄσπλαχνη παρθενία, ὅμοίως εἶναι ἐλλειπὴς καὶ ἡ εὔσπλαχνη πορνεία. Χρειάζεται πληρότητα ἡ ζωή μας. Οἱ μονόπλευρες προσεγγίσεις τῆς μέλλουσας κρίσης δὲν μᾶς δικαιώνουν, γιατὶ ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ πλησίον μπορεῖ νὰ γλυτώσουμε, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ ἐμπαθοῦς ἑαυτοῦ μας δὲν γλυτώνουμε.

Ἡ ἡμέρα τῆς κρίσεως θὰ εἶναι ὄντως ἡμέρα, πλημμυρισμένη μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ· ὁλόκληρο τὸ εἶναι μας θὰ ἀνοίξῃ διάπλατα τὴν ἐσωτερική του ὕπαρξη καὶ θὰ ἀποκαλυφθοῦμε μὲ κάθε λεπτομέρεια ὅπως ἀκριβῶς εἴμαστε. Τὰ ἔργα μας θὰ εἶναι μάρτυρες ζωῆς ἢ κατακρίσεως. Ἡ ἐλεήμων καρδία θὰ εἶναι βάση, πάνω στὴν ὁποία θὰ ἑδραιωθῇ τὸ θεῖον ἔλεος. Γι’ αὐτὸ καλούμαστε στὸ παρὸν νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὴν στάση μας ἀπέναντι στὸν Θεό, τὸν συνάνθρωπο καὶ τὸν ἑαυτό μας.

Ὅ,τι κάναμε καὶ ὅπως φερθήκαμε στοὺς ἄλλους αὐτὸ καὶ θὰ ἀπολαύσουμε. Γιατὶ ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει πὼς «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, Ἐμοὶ ἐποιήσατε». Καὶ ἀλίμονο, ἐὰν «οὐκ ἐποιήσαμεν». Διότι τότε μᾶς περιμένει ἡ ὁριστικὴ καταδίκη καὶ ἡ αἰώνια δυστυχία μακρυὰ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἀγαπητούς Του ἐλαχίστους ἀδελφούς.

Γιὰ νὰ ἔχουμε «καλὴν ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ», ἂς κάνουμε ἕνα βῆμα νὰ Τὸν διακονήσουμε ἄῤῥωστο, ξένο, γυμνό, φυλακισμένο, πεινασμένο, στὸ πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου μας.


π. Στυλιανός Μακρής