Το 1916, η Αικατερίνη Κράκαρη, μια νέα από τον Πειραιά, κυριεύτηκε από δαιμόνιον. Ο σατανάς με λύσσα την βασάνιζε και την ταλαιπωρούσε. Οι πνευματικοί, επειδή η κοπέλα
ποθούσε από μικρή να μονάσει, την έκειραν Μοναχή, μήπως την λυπότανε ο Κύριος. Την όνομα σαν δε Παρθενία. Δυστυχώς, η υγεία της επιδεινώθηκε. Το πονηρό πνεύμα
φώναζε: «Στάδιον εἶναι καί θά πολεμήσω στῆθος μέ στῆθος. Σύ καρφωμένε, τήν ψυχήν καί ἐγώ τό σῶμα, καί ὅποιος νικήση. Τουλάχιστον νά τήν πεθάνω, νά πῶ πῶς κάτι
ἔκαμα καί δέν ἔφυγα ἄπρακτος».

Τον Οκτώβριο του 1925, επιδεινώθηκε η κατά στάση της. Ήταν σπαρακτικό το θέαμα. Δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν, δεν ησύχαζε ημέρα και νύκτα. Το πνεύμα την εσπάραζε και
την άφηνε αναίσθητη. Άλλοτε το πονηρό πνεύμα φώναζε: «Ἕνα Καψάλη εἴχαμε, τόν Γεράσιμο. Τώρα ἔχομεν καί δεύτερον, τόν Νεκτάριο τόν Νυχά. Ὤ! συμφορά μας! Φωτιά
πού μᾶς καίει, διότι ὁ Γεράσιμος εἶναι παπάς, ἀλλ’ ὁ Νυχᾶς εἶναι Δεσπότης καί βρίσκεται κοντά στήν Ἅγια Τριάδα. Ὅταν ἀνέβαινε, τό ρώτησαν: Τί χάριν θέλεις Νεκτάριε;
Καί εἶπε τήν ἐξουσίαν κατά πνευμάτων ἀκαθάρτων, διότι πολύ μέ βασάνισαν στόν κόσμον. Ὤ! μαστίζομαι. Ἐξαναγκάζομαι νά πῶ τήν ἀλήθειαν. Ξέρετε γιατί ἔλαβε αὐτήν τήν
ἐξουσίαν; Γιατί ἐγκατέλειψε τόν Ἀρχιερατικόν Θρόνον καί πῆγε στό βουναλάκι τῆς Αἴγινας μέ σαράντα γυναικοῦλες καί ἔκανε Π....» Δεν ήθελε όμως, να πει ολόκληρη την λέξη
Παρθενώνα.

Αλλά όταν ο Ιερεύς τον όρκισε εις το Όνομα της Άγιας Τριάδος, την είπε καθαρά: Παρθενώνα.
Τα 1962 βλέπει η δαιμονιζόμενη Μοναχή, τον Άγιο, που την ρώτησε:
—Συ τι είσαι; Καλόγρια; Γνωρίζεις τι σημαίνει η λέξις Καλόγρια;
—Όχι απάντησε.
—Καλόγρια, σημαίνει, είπε ο Άγιος, υπομονή και Πίστης. Αλλά που γνωρίζεις συ τα μεγαλεία του Θεού! Θα σε σταυρώσω και θα γίνεις καλά.
—Και όταν θα θεραπευθώ τι θα γίνω; Ρώτησε. Την στιγμήν εκείνην την πήρε από το χέρι με την Ηγουμένη και την πήγαν στον μέσα ξενώνα της Μονής και της είπαν:
Δεν σού αρκεί αυτός ο τόπος να παραμείνεις;. Η κόρη αμέσως ξύπνησε. Από τότε βελτιώνετε αισθητώς. Ξεκίνησε να πάει και στο Μοναστήρι να προσκυνήσει τον Άγιο.

Στο πλοίο, που πήγαινε, αισθανόταν έναν αέρα, που έφευγε από επάνω της. Όταν έφτασε ,στο Μοναστήρι απαλλάχτηκε τελείως από την επήρεια του πονηρού. Εκεί είδε
πάλιν τον Άγιο με το σκουφάκι του, το πετραχήλι του και τις παντουφλίτσες του. Τής είπε σιγανά: Βλέπεις, που έγινες καλά; Σιγά, σιγά θα γίνεις και καλύτερα. Αχ! παιδί μου,
πόσον υπέφερες;. Και την σταύρωσε.
Η θεραπευθείσα παρέμεινε εκ τότε εις το Μοναστήρι, ως γραμματεύς της Μονής και εκοιμήθη στα τέλη του 1967.

Πηγή: xristianos