Τ’ ΟΝΟΜΑ Καλοκέντης, άκουσα να το αναφέρουν συχνά οι συνομιλητές μου. Σήμερα συναντώ έναν Καλοκέντη! Τον κ. Δημήτρη που, όπως λέει, γνώρισε πολύ καλά τον Άγιο Νεκτάριο. Κατοικεί στην πόλη της Αίγινας. Τον συνάντησα στο κατώφλι του σπιτιού του. Διάβαζε την εφημερίδα του. Τριγύρω τα εγγονάκια του.

Μανώλης Μελινός: Μπάρμπα –Δημήτρη, γνώρισες τον Άγιο Νεκτάριο…

Δημήτρης Καλοκέντης: Ναι, τον γνώρισα. Πολύ καλά μάλιστα. Αρκετά καλοκαίρια έμενα στο μοναστήρι˙ διακοπές. Ήμουνα μαθητής Δημοτικού, τότε. Η μητέρα μου συνδεόταν με την αόματη ηγουμένη Ξένη. Πήγαινα 15-20 μέρες, ένα μήνα κάθε καλοκαίρι. Πολλές φορές μπερδευόμουνα στα πόδια της κι εκείνη καλόκαρδα μου ‘λεγε: «Δημητράκη , πάλι στα πόδια μου μπλέχτηκες!». Πώς με γνώριζε; Με χάιδευε σtο κεφάλι και με καταλάβαινε! Με την αφή. Ήταν αγία ψυχή.

Μ. Μελινός: Τι εντύπωση σου ‘κανε ο Άγιος; Μικρό παιδί που ήσουν, πώς τον έβλεπες;

Δ. Καλoκέντης: Τον έβλεπα άγιο! Το πιστεύω πως ήταν άγιος˙ από τότε. Έξω από την εκκλησία δούλευαν οι μαστόροι. Ήταν πολύ βλάσφημοι. Ιδίως ένας από τον Ασώματο. Βλαστημούσε πολύ. Ο Σεβασμιώτατος μ’ έπαιρνε και πηγαίναμε εκεί που εργάζονταν. Όταν έβλεπε ότι τα αίματα «είχαν ανάψει» πάνω στη δουλειά , πήγαινε κοντά με τρόπο- για να μην προσβάλει – κι έλεγε στον εκνευρισμένο:
- Μάστορη , κάθησε λίγο να ξεκουραστείς. Φτάνει η εργασία. Έλα να πιούμε καφέ.
Τον έπαιρνε κοντά του και του ‘λεγε διάφορα, για να τον ηρεμήσει. Αρνάκι τον έκανε στο τέλος ο Άγιος…