Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου:

 Με προσευχή, νηστεία και μετάνοια έρχεται η Χάρις.

Μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία μποροῦν νὰ γίνουν τὰ μεγαλύτερα θαύματα. Ὅπου συμβαίνει τὸ θαῦμα, ἐκεῖ ἀποκαλύπτεται ἡ θεία χάρις· κι ὅπου ἐνεργεῖ ἡ θεία χάρις, ἐκεῖ ἀπελαύνονται καὶ ἀποδιώκονται τὰ στίφη τῶν δαιμόνων. Ἡ προσευχὴ ἐπιδρᾶ στὴν ψυχή, ἡ δὲ νηστεία στὸ σῶμα. Εἶναι εὐεργετικὸς αὐτὸς ὁ εὐλογημένος συνδυασμός, διότι κατὰ πρῶτον εἶναι ἀδιάψευστη ἡ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου, κατὰ δεύτερον ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων ἀποδεικνύει τοῦ Κυριακοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Ὁ πατέρας τοῦ σεληνιαζομένου παιδιοῦ βρισκόταν σὲ μεγάλη ἀπόγνωση. Οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἀποδείχθηκαν ἀνίσχυροι, ἀνίκανοι νὰ τὸ θεραπεύσουν ἀπὸ τὸ δαιμόνιο καὶ νὰ προσφέρουν τὴν ἀνακούφιση σὲ αὐτὸ καὶ τὸν πατέρα του. Φαίνεται ὄτι ἀκόμη δὲν εἶχαν πίστη οὔτε στὸ μέγεθος κόκκου σιναπιοῦ. Τὸ ὡμολόγησε μπροστά τους ὁ Χριστός, ὅταν Τὸν ῥώτησαν γιατί δὲν τὰ κατάφεραν οἱ ἴδιοι. «Γιὰ τὴν ἀπιστία σας», τοὺς ἀπάντησε. Εἶχε προηγηθεῖ ἡ ἐλεγκτική Του ἀντίδραση, ὅταν Τὸν παρακάλεσε γονυπετῶν ὁ πατέρας νὰ κάνῃ ὅ,τι δὲν μπόρεσαν οἱ μαθητές Του. «Ὤ, γενιὰ ἄπιστη καὶ διεστραμένη· ὡς πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; ὡς πότε θὰ σᾶς βαστάζω;».

Γίνεται κατανοητὸ πὼς ὁ Χριστὸς δὲν ἐξέφραζε ἀγανάκτηση, ἀλλὰ λύπη γιὰ τὴν ἀπιστία τῶν μαθητῶν Του. Ἦταν σὰν νὰ τοὺς ἔλεγε: «Γιατὶ δὲν προσπαθεῖτε νὰ πιστέψετε περισσότερο; Θἐλω νὰ ἔχετε δυνατὴ πίστη, ὥστε νὰ ἔχετε κι ἐσεῖς τὴν δυνατότητα νὰ κάνετε θαύματα καὶ θεραπεῖες». Δὲν ἀρνεῖται τὸ θαῦμα ὁ Χριστὸς καὶ μὲ τὰ παραπάνω ὑπονοεῖ βασικὰ τοὺς μαθητὲς Του, ὄχι φυσικὰ γιὰ νὰ τοὺς ἐπιτιμήσῃ, μὰ γιὰ νὰ χαράξῃ γι’ αὐτοὺς μία καινούρια πορεία, γεμάτη πίστη θαυματουργῆ, γιὰ νὰ δείξῃ ἕνα δρόμο ἐλευθερίας. Διαπιστώνει οὐσιαστικὰ μία ἀλήθεια, πὼς εἶναι ἀνάγκη αὐτοὶ ποὺ σύντομα θὰ στερηθοῦν τὴν παρουσία Του, καθὼς καὶ ὅσοι θὰ πιστέψουν σὲ Αὐτόν, νὰ ὁλοκληρωθοῦν ὡς ἰσχυρὲς πνευματικὲς ὀντότητες, νὰ τελειοποιηθοῦν κατὰ πίστιν, νὰ ἀποκτήσουν τὴν δύναμη τῆς θαυματουργίας, νὰ ἀνοίξουν τὰ φτερά τους καὶ νὰ πετάξουν στὸν πνευματικὸ οὐρανό, νὰ γίνουν ὤριμοι, δυνατοὶ στὸν λόγο καὶ τὰ ἔργα. Ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀπιστία τους, γιὰ νὰ τοὺς βάλῃ στὴν καλὴ ἀνησυχία, κτυπώντας τὸ καμπανάκι τῆς προσοχῆς γιὰ μία δυναμικὴ πίστη, ποὺ θὰ μετακινῇ ἀκόμη καὶ βουνά, κι ἂς εἶναι σὲ μέγεθος ἑνὸς μικροῦ σπόρου. Ὁ φαινομενικὰ σκληρὸς τόνος τῆς φράσης Του «μέχρι πότε θὰ σᾶς βαστάζω;» εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ ἐνδιαφέροντός Του γιὰ τοὺς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες μαθητές Του.