Ἐκεῖνο ποὺ ἀναφέρει ἕνα τροπάριο τῆς Παρακλήσεως τῆς Παναγίας, «Περιστάσεις καὶ θλίψεις, καὶ ἀνάγκαι εὕροσάν με, Ἁγνή, καὶ συμφοραὶ τοῦ βίου, καὶ πειρασμοί με πάντοθεν ἐκύκλωσαν», δὲν εἶναι κάτι θεωρητικὸ καὶ ἀνεδαφικό. ­Συμβαίνει, καὶ κάποτε μάλιστα συχνά. Στὶς μέρες μας ἰδιαιτέρως, μὲ τὴ λεγομένη ­οἰκονομικὴ κρίση, βλέπουμε νὰ μᾶς σφίγγουν πολλὲς δυσκολίες καὶ νὰ μᾶς ἀπειλοῦν διάφοροι κίνδυνοι, χωρὶς νὰ φαίνεται φῶς σωτηρίας ἀπὸ πουθενά.

Βεβαίως ὁ Κύριος καὶ Θεὸς καὶ Πλάστης μας, ὅταν ἔπλασε τὸ ἀνθρώπινο γένος, φύτεψε μέσα μας, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ­ἀντιμετωπίζουμε τὶς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς ὁρισμένες ψυχικὲς λειτουργίες. Μιὰ ἀπὸ αὐτὲς εἶναι ἡ ἐλπίδα. Πρόκειται γιὰ μιὰ πολὺ μεγάλη δύναμη, ἡ ὁποία κινεῖ καὶ συγκρατεῖ τὸν ἄνθρωπο, καὶ ὅπως λέ­ει ὁ λαός μας, πεθαίνει μέσα μας τελευταία ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες δυνάμεις μας.
Μ’ αὐτὴ τὴ δύναμη τῆς ­θεοφύτευτης ἐλ­­­πίδας σὰν ἄλλο ἐλατήριο παρακινεῖται κα­­θένας μας σ’ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς κοινω­­νικῆς ζωῆς γιὰ δράση καὶ ­πρόοδο. ­Κα­μιὰ πρόοδος, καὶ στὸ ἐπάγγελμα καὶ στὴν ἐ­­­πιστήμη, δὲν γίνεται κατορθωτὴ χω­ρὶς τὴν κινητήρια δύναμη τῆς ἐλπίδας.

Οἱ ἰατροὶ θεωροῦν τὴν ἐλπίδα ὡς τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ κάθε ἀσθένεια καὶ ὡς τὴν πιὸ σημαντικὴ βοήθεια στὸ θεραπευτικὸ ἔργο τους πρὸς τοὺς ἀσθενεῖς.

Χωρὶς ἐλπίδα ἡ ζωὴ θὰ ἦταν ἀβίωτη. Τόση σπουδαιότητα καὶ σημασία ἔχει τὸ χάρισμα αὐτὸ μὲ τὸ ὁποῖο μᾶς προίκι­σε ὁ Θεός. Ὅπως ὅμως μὲ ὅλα τὰ χαρίσματα, ἔτσι καὶ μὲ τὴν ἐλπίδα ἡ φθορὰ ποὺ προκάλεσε ἡ ἁμαρτία ὑπῆρξε τραγική. Καὶ πλέον ἡ ἔμφυτη ἐλπίδα μας ἔχασε τὸν προσανατολισμό της. Καὶ ἀντὶ νὰ ἐλπίζουμε στὸν πανάγαθο καὶ παντοδύναμο οὐράνιο Πατέρα μας, πασχίσαμε νὰ στηρίζουμε τὶς ἐλπίδες μας σὲ ἀδύναμα δεκανίκια.

Τὰ πικρὰ ἀποτελέσματα αὐτοῦ τοῦ λαθεμένου προσανατολισμοῦ τὰ διαβάζουμε στὴν Ἱστορία, τὰ βλέπουμε ὅμως καὶ στὴ θλιβερὴ σύγχρονη πραγματικότητα.

Ποιὰ ἀσφάλεια, ἀλήθεια, πόση βεβαιότητα ἔνιωσαν καὶ νιώθουν ὅσοι στήριξαν τὶς ἐλπίδες τους στὸ χρῆμα; Ὁ αἰώνιος καὶ ἀλάθητος λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ συμβουλεύει νὰ μὴν ἐλπίζουμε καὶ νὰ μὴ στηρίζουμε τὴ ζωή μας στὴν «ἀδηλότητα τοῦ πλούτου» (Α΄ Τιμ. στ΄ 17), ἔχει ἀποδειχθεῖ διαχρονικὰ ἀληθινός, καὶ στὶς μέρες μας πολὺ περισσότερο, διότι εἶναι μέρες ἀποστασίας ἀπὸ τὴν πίστη στὸ Θεό.

Ποιὰ βεβαιότητα, ἐπίσης, καὶ πόση ἀ­­σφάλεια ἔνιωσαν καὶ νιώθουν ὅσοι στήριξαν τὶς ἐλπίδες τῆς ζωῆς τους σὲ πρόσωπα, σὲ χαρισματικούς – ὅπως τοὺς θεωροῦσαν – ἡγέτες, σὲ κοινωνικὰ καὶ πολιτιστικὰ συστήματα; Τί ἔγιναν ὅλοι αὐτοί; Δὲν αἱματοκύλισαν ὁρισμένοι λαοὺς ὁλόκληρους; Δὲν ἀποδείχθηκαν τύραννοι καὶ ἐκμεταλλευτὲς τῆς ἐμπιστοσύνης καὶ ἀφέλειας ἴσως τῶν ὀπαδῶν τους; Τὸ ἔγραψε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἐδῶ καὶ 3.000 περίπου χρόνια: «μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχον­τας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων οἷς οὐκ ἔστι σω­τηρία» (Ψαλ. ρμε΄ [145] 3)· μὴ ­στηρίζετε τὴν ἐλ­πίδα καὶ ἐμπιστοσύνη σας στοὺς ἄρχοντες, στοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἐκ φύσεως ἀδύναμοι καὶ δὲν μποροῦν νὰ σᾶς σώσουν.
Ὁ λόγος αὐτὸς ἐπαληθεύεται διαρκῶς μέχρι σήμερα, καὶ διαψεύδονται οἱ ἐλπίδες πολλῶν, ποὺ νιώθουν σὰν νὰ φεύγει τὸ ἔδαφος κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τους. Καὶ βρίσκει ἐφαρμογὴ ἡ παροιμία τοῦ λαοῦ μας: «Στερνή μου γνώση νὰ σ’ εἶχα πρῶτα»!

Ἂν στὶς μέρες μας, καὶ στὴν ­πατρίδα μας, κάποιοι ἔχασαν τὴν ἐλπίδα τους μέ­σα στὶς φοβερὲς δυσκολίες τους κι ἔκοψαν τὸ νῆμα τῆς ζωῆς τους, ἔγινε αὐτὸ ἐξαιτίας τοῦ μισανθρώπου σατανᾶ, ποὺ τοὺς ζάλισε καὶ τοὺς ἐμπόδισε νὰ δοῦν ποῦ μποροῦσαν νὰ στραφοῦν γιὰ νὰ ζήσουν.
Ὑπάρχει Ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς στηρίξει στὶς κρίσιμες ὧρες μας καὶ νὰ παρουσιάσει διέξοδο στὰ ἀδιέξοδά μας. Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἡ ἄπειρη δύναμη καὶ σοφία, ποὺ εἶναι ὅλος ἀγάπη καὶ θέλει τὴν εὐτυχία μας καὶ στὸ παρὸν καὶ στὸ αἰώνιο μέλλον. Τὸ ἐγγυᾶται μὲ τὸ πανάγιο Αἷμα Του ποὺ τὸ ἔχυσε γιὰ μᾶς στὸ Σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ.

Καὶ ὑπόσχεται ἀπὸ τὰ παλιὰ ­χρόνια: ἐ­­πειδὴ κάποιος «ἤλπισε» σὲ μένα, «ρύσο­­μαι αὐτόν», θὰ τὸν γλυτώσω ἀπὸ κάθε κίνδυνο καὶ πειρασμό (Ψαλ. ϟ΄ [90] 14). Εἶ­­­ναι παντοδύναμος, καὶ τίποτε ­ἑπομένως δὲν μπορεῖ νὰ Τὸν ­ἐμποδίσει νὰ ἐκ­πληρώσει τὴν ὑπόσχεσή Του νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο ποὺ στηρίζει τὶς ἐλπίδες του σ’ Ἐκεῖνον.

Ἡ ἐλπίδα αὐτὴ ποὺ βασίζεται στὸν Κύ­ριο παίρνει χάρη ἀπὸ τὴ ­δύναμή Του καὶ εἶναι πανίσχυρη. Τὸ ψάλλει μὲ ­ἐνθουσιασμὸ ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς τῆς ­Ἐκκλη­σίας μας: «Ἐπὶ τὸν Κύριον ἐλπίδα πᾶς τις κεκτημένος, ὑψηλότερός ἐστι, πάντων τῶν ­λυπούντων». Αὐτὸς ποὺ ἐμπιστεύεται τὴν ἐλπίδα τῆς ζωῆς του στὸν Κύριο εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ ὅλα τὰ λυπηρὰ καὶ θλιβερὰ γεγονότα τῆς ζωῆς. Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ τὸν κλονίσει καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ ἀπελπισία.

Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε ὅτι ἡ δύναμη τῆς ἐλπίδας στὸν Κύριο μοιάζει μὲ «πύργον ἀκαταμάχητον» καὶ μὲ «ὅπλον ἀήττητον» (ΕΠΕ 5, 516).

Στὶς δύσκολες στιγμές μας, λοιπόν, μὲ τὴν ἐλπίδα μας στηριγμένη στὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου μας, ἂς ­ἐπαναλαμβάνουμε μὲ ἀκλόνητη πίστη τὰ λόγια τοῦ ­ἁγίου ­ἀποστόλου Παύλου: «ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι» (Α΄ Τιμ. δ΄ 10). Ἔχουμε ­στηρί­ξει τὶς ἐλπίδες μας στὸ ζῶντα Θεό, ὁ Ὁποῖος παρακολουθεῖ μὲ στοργικὸ ἐνδιαφέρον τὴ ζωή μας, ἕτοιμος νὰ μᾶς βοηθήσει. Αὐτὴ ἡ ἀνάθεση τῶν ἐλπίδων μας στὸ Θεὸ δὲν θὰ μᾶς διαψεύσει ποτέ. Τὸ τονίζει ὁ ­αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀποδεικνύεται διαρκῶς ἀληθινός: «ἡ δὲ ἐλ­πὶς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. ε΄ 5)· ἡ ἐλ­πίδα ποὺ βασίζεται στὸν Κύριο δὲν μᾶς ντροπιάζει ποτέ.

Πηγή: Ι.Ν. Αγίων Χαραλάμπους & Αντωνίου Κρύα Ιτεών Πατρών