Το ίδιο και οι παιδικές αρρώστιες είναι ακατανόητες. Δηλαδή είναι ακατανόητο να υποφέρεις στην παιδική ηλικία, τη στιγμή που δεν έφταιξες, δεν προκάλεσες την συγκεκριμένη αρρώστια και, παρά ταύτα, την έχεις. Είναι ανεξήγητο και πρέπει ν’ αναγνωρίζουμε από τον ουρανό μέχρι τη γη ότι η ταλαιπωρία δεν έχει ικανοποιητική ερμηνεία, είναι ένα πρόβλημα άλυτο και παραμένει άλυτο σε πολλές περιπτώσεις –αν το δούμε από πολλές όψεις, δηλαδή και ως προς την απομάκρυνση της ταλαιπωρίας, την ανάκτηση της υγείας- και παραμένει ανεξήγητο ως πραγματικότητα. 

Σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν έχουμε μια ερμηνεία ικανοποιητική για την ασθένεια. Είναι όμως δυνατόν για κάποια ασθένεια που μπορούμε να την υπομείνουμε και δεν μας αποδομεί ως ανθρώπους να την αποδεχτούμε, με το σκεπτικό ότι, αφού οδηγηθήκαμε σ’ αυτή την ασθένεια, μας είναι ωφέλιμη και μπορεί να μας βοηθήσει στην ψυχική , πνευματική μας πρόοδο. Είναι τελικά προσωπικό αγώνισμα αυτού που υπομένει.