Στις 9-6-94 προσβλήθηκε ο γιος μας Ορφέας Νικόλαος Ουζουνίδης (2 χρονών και 4 μηνών) από επιγλωττίτιδα (πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί εγκαίρως
και να γίνει διασωλήνωση, γιατί διαφορετικά κλείνει η αναπνοή και σταματά η ζωή).

Εμείς οι γονείς βρισκόμαστε στην Αθήνα, ενώ το παιδί στην Αλεξανδρούπολη στη γιαγιά του.
Ήταν ημέρα της Αναλήψεως του Κυρίου (9-6-94) βράδυ, όταν μας τηλεφώνησαν κι αμέσως φύγαμε για 'λεξανδρούπολη με τ' αυτοκίνητο. (Δεν ξέραμε αν θα το
προλάβουμε ζωντανό).

Το παιδί είχε πάντα πρόβλημα αναπνευστικό (σπαστική βρογχίτιδα) και στο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης προσκομίστηκε και με αναπνευστικό πρόβλημα. Καθ' οδόν
τηλεφωνούσαμε συνεχώς στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου της Αλεξανδρούπολης, μόνο για να απογοητευθούμε κάθε φορά περισσότερο και συμφωνήσαμε να μην ξανατηλεφωνήσουμε, απλά να πιστέψουμε αυτό που μας έλεγαν τηλεφωνικώς οι ίδιοι οι γιατροί: «ο Θεός είναι μεγάλος».

Προσευχόμαστε σ' όλους τούς αγίους να μεσολαβήσουν για να μείνει το παιδί στη ζωή. Ανάληψη Κυρίου αλλά το παιδί, ούτε καν δυόμισι χρονών, δεν ήθελα να το πάρει μαζί Του.

Μπορεί να είναι αμαρτία, αλλά μας κυρίεψε μεγάλη απογοήτευση. Όλα έμοιαζαν ψεύτικα. Το αυτοκίνητο έπιανε 160 χλμ. Κοίταξα προς τη θάλασσα που γαληνεύει. Τίποτα. Όλα
έμοιαζαν χάρτινα. Σε ποιόν άγιο να προσευχηθείς; Ξαφνικά, μια ένδειξη (ταμπέλα που έδειχνε) προς χωριό «Άγιος Χαράλαμπος». Το μυαλό μου φωτίστηκε. Από κείνη τη στιγμή
άρχισα να τον παρακαλώ. Βέβαια ένιωθα αμαρτωλή για να εισακουστώ, αλλά σαν ξεναγός, μιλάω για τη χάρη Του, ξέρω για τα θαύματα Του και τα διηγούμαι στους τουρίστες.
Κάτι είναι κι αυτό! Ο άγιος έζησε 113 χρόνια, θα βοηθήσει και το μωρό να ζήσει...



Ταξιδεύαμε όλη νύχτα. Τα ξημερώματα της Παρασκευής 10-6-94 φτάσαμε. Η πρώτη χαρά ότι υπήρχε ακόμη στη ζωή! Αλλά καμιά ελπίδα. Όλοι οι γιατροί απογοητευμένοι.
Η κατάσταση σταθερή. Η αρχή ενός καινούργιου προβλήματος όμως είχε γίνει. Πνευμονία βαριάς μορφής...

Είχαμε χάσει σχεδόν τις ελπίδες μας, αλλά αεροπορικώς -και με αεροπλάνο της Ολυμπιακής αποκλεισπκά ναυλωμένο μόνο για τον Ορφέα- φέραμε το παιδί στην Αθήνα,
στο Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία...

Το ίδιο σοβαρές οι επόμενες μέρες αγωνίας που ακολούθησαν.
Το παιδί ακόμα ναρκωμένο, διασωληνωμένο στον αναπνευστήρα (γιατί δεν μπορούσε ν' αναπνεύσει από το φυσικό περιβάλλον).
Τις επόμενες μέρες: «ίδια σοβαρή και βαριά κατάσταση».

Κάποια μέρα (την 5η μέρα από τον ερχομό μας στην Αθήνα), πρόσεξα πάνω στο προσκεφάλι του μωρού να κρέμεται μία εικονίτσα. Πλησίασα να δω ποιος άγιος το προστατεύει.
Ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος!! Ρώτησα πόσο καιρό βρισκόταν εκεί η εικονίτσα και μου παν αρκετά χρόνια.

Οκτώ μέρες ναρκωμένο το παιδί. Μα φάνηκαν σημάδια ανάρρωσης. Οι γιατροί μας ανακοίνωσαν πως θα το αποσωληνώσουν κι εξέφρασαν την ελπίδα πως θα πάει καλά...

Ο σύζυγος μου διάβαζε το βιβλίο «Το συναξάρι του Αγίου Χαραλάμπους» με τα θαύματα του Αγίου στο σημείο εκείνο, όπου ο Άγιος εξέβαλε τα δαιμόνια απ' τον δαιμονισμένο
και ηρέμησε τον άνθρωπο που είχε γίνει σαν θηρίο.

Εκεί ήρθε η γιατρός και μας ανακοίνωσε: «το παιδί αποσωληνώθηκε κι είναι πολύ καλά εδώ και τέσσερις ώρες. Αναπνέει από το φυσικό περιβάλλον».
Από κει και πέρα η πορεία της ανάρρωσης ήταν ανοδική.

Μέχρι και οι γιατροί μίλησαν για θαύμα. Εμείς το πιστεύουμε και ευχαριστούμε απ' τα βάθη της ψυχής μας τον Άγιο Χαράλαμπο.


Βασιλική και Αθανάσιος Ουζουνίδης
Πηγή:xristianos.gr