Αυτοί είμαστε αδελφέ μου…δυστυχώς… μια ζωή ακούμε, κηρύττουμε, ψάλλουμε για την αιώνια ζωή κι όμως αγαπούμε τόσο πολύ την επίγεια που όταν κινδυνέψουμε να την χάσουμε κάνουμε τα πάντα για να μην γίνει. Είμαστε δεμένοι με το Τώρα, γι’ αυτό και ο θάνατος μας φέρνει μόνο μελαγχολία και λύπη.

Και όμως, το αύριο είναι αυτό που αξίζει. Το Αύριο του θανάτου δίνει νόημα σ’ αυτήν την ζωή.
Είμαστε τόσο σαρκικοί, τόσο προσκολλημένοι στην φθορά, που δεν τολμούμε να χαρούμε με την αφθαρσία που μας προσφέρει ο Χριστός.
Τελικά ποιος πιστεύει αληθινά; Ποιος από εμάς πιστεύει στην αιώνια ζωή; Ποιος από εμάς, τους χριστιανούς, εμπιστεύεται τον Χριστό; Ποιος από εμάς είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τον θάνατο σαν μια νέα αρχή;
*Σε ευχαριστώ αδελφέ...που μου πρόσφερες:πραγματικότητα και αλήθεια.

Νομίζω ότι όλοι μας πρέπει να προβληματιστούμε...όλοι μας να δούμε που βρισκόμαστε, που είμαστε, και τελικά...που θέλουμε να φτάσουμε.Γιατί ζούμε;Και αν είμαστε έτοιμοι να Ζήσουμε δια του θανάτου...