Κάθε τόσο που αισθανόμουνα ότι θα βγει η ψυχή μου , έβλεπα στον ουρανό ένα άστρο που έκανε λαμπυρισμούς , έριχνε γύρω γύρω γλυκύτατες ακτίνες. Ήταν λαμπρό και πολύ γλυκό. 

Ήταν πολύ ωραίο ! Το φως του είχε πολύ γλυκύτητα. Είχε χρώμα μαρινέ , ανοικτό σιέλ , σαν διαμάντι , σαν πολύτιμος λίθος. Όσες φορές το έβλεπα , με γέμιζε παρηγοριά και χαρά , γιατί μέσα σ`αυτό το άστρο ένιωθα ότι ήταν όλη η Εκκλησία , ο Τριαδικός Θεός , η Παναγία , οι Άγγελοι , οι Άγιοι. 

Είχα το συναίσθημα ότι εκεί ήταν όλοι οι δικοί μου , οι ψυχές των αγαπητών μου , των Γεροντάδων μου . Πίστευα ότι , όταν θα έφευγα απ`αυτή τη ζωή , εκεί στο άστρο αυτό θα πήγαινα κι εγώ απ`την αγάπη του Θεού , όχι απ`τις αρετές μου. Ήθελα να πιστεύω ότι ο Θεός , που μ`αγαπάει , μου το εμφανίζει , για να μου πει : '' Σε περιμένω ! ''.

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
Λόγοι
ΠΕΡΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ
ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ

Πηγή:eorakamen