Τελικά κάθε αμαρτία είναι μία επίθεση προς τον Θεό, ένα βέλος που εκτοξεύουμε για να πληγώσουμε τον Θεό.

Όλα τα βέλη που κατευθύνουμε προς τις ζωές των άλλων πέφτουν πάνω στον Θεό.
Όπως το βέλος περνά μέσα από την ομίχλη και σταματά στο δένδρο έτσι όλα τα βέλη μας περνούν μέσα απ’ όλα τα σώματα, μέσα απ’ όλες τις ψυχές, μέσα απ’ όλη την οικουμένη, σαν μέσα από την ομίχλη και σταματούν στο Δένδρο της Ζωής. Στον Θεό.

Το βέλος παραμένει στον Θεό, ενώ η πληγή στην καρδιά σου. Και ώσπου το βέλος να βγει, η πληγή στην καρδιά δεν μπορεί να θρέψει. Εκείνος που μπορεί να βγάλει το βέλος από τον Θεό μπορεί και την πληγή στην καρδιά να γιατρέψει. Όμως ποιος μπορεί;


Ιδού, εσύ δεν μπορείς ούτε να σκεφτείς να το πράξεις μόνος σου, αφού το βέλος ήδη πέταξε, δεν βρίσκεται πλέον στο βεληνεκές σου. Εκείνο βρίσκεται βαθιά καρφωμένο στην άβυσσο του Είναι του Θεού. Ούτε εκατοντάδες χρόνια μετανοίας σου και άσκησης δεν μπορούν να τραβήξουν το βέλος από την πληγή και να θεραπεύσουν την πληγή.

Τέτοια είναι η απίστευτη ενέργεια της αμαρτίας.
Όντως, πιο μακριά περνά η ανθρώπινη αμαρτία παρά η ανθρώπινη σκέψη.

Πηγή: Ι.Ν. Αγίων Χαραλάμπους & Αντωνίου Κρύα Ιτεών Πατρών