Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, Νηστεία Δ'

Τὸν μεγάλο ἀσκητὴ καὶ ὅσιο Ἰωάννη, συγγραφέα τοῦ βιβλίου «Κλίμαξ», προβάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσῃ ὅτι ἡ πνευματικὴ ἀνάβαση διὰ τῆς συνεχοῦς καὶ ἀόκνου ἀσκήσεως ὁδηγεῖ τοὺς πιστοὺς στὴν ἁγιότητα.


Ἡ ἄσκηση, ἀδελφοί μου, ὁμοιάζει μὲ μία κλίμακα, μὲ μία σκάλα δηλαδή, ἡ ὁποία ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν γῆ καὶ φθάνει στὸν οὐρανό. Μὲ μεγάλη προσοχὴ καὶ σταθερά δρασκελίσματα, μὲ ἱερὴ βία καὶ πνευματικὴ βιάση, μὲ ταπείνωση, μετάνοια καὶ προσευχή, μὲ βλέμμα καρδίας συνεχὲς πρὸς τὰ ἄνω, δίχως χρονοτριβὲς καὶ καθυστερήσεις, πρέπει νὰ ἀνεβοῦμε ὅλοι αὐτὴν τὴν σκάλα καὶ νὰ φθάσουμε στὸ τελευταῖο σκαλοπάτι, ὅπου μᾶς περιμένει ὁ Χριστὸς καὶ ὁ χριστοποιημένος ἑαυτός μας.


Αὐτὴν τὴν σκάλα τὴν ἀνεβαίνουμε ὁ καθένας μόνος του, δὲν προσπερνοῦμε τὸν ἀδελφό μας, δὲν εἶναι τὸ πρῶτο βραβεῖο γιὰ ἕνα, ἀλλὰ γιὰ τὸν καθένα. Γιατὶ αὐτὴ ἡ σκάλα δὲν εἶναι ἕνα ἀγώνισμα κατὰ τῶν συνανθρώπων μας, ἀλλὰ κατὰ τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ μας, κατὰ τῶν παθῶν μας, κατὰ τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι φροντίζουν ἀκούραστα νὰ ἐμποδισουν τὴν ἀνάβασή μας, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀνηλεῆ διάθεση, λύσσα καὶ μίσος ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων, ἀγωνίζονται νὰ μᾶς στρέψουν τὸ βλέμμα πρὸς τὰ κάτω, ὥστε νὰ ζαλιστοῦμε καὶ νὰ γκρεμοτσακιστοῦμε στὰ ἀπύθμενα βάθη τοῦ ᾅδη καὶ νὰ πέσουμε κατευθεῖαν στὸ ἀνοιχτὸ στόμα τοῦ βύθιου δράκοντος τῆς ἀπωλείας.

Ὁ Χριστὸς μᾶς προσφέρει τὴν σωτηρία, ἀλλὰ ἡ ἀποδοχή της στηρίζεται στὴ δική μας θέληση καὶ συγκατάβαση, ποὺ ἀποδεικνύονται μέσα ἀπὸ τὴν πράξη μας. Δὲν ἐπαρκεῖ νὰ λέμε ὅτι ἀγαποῦμε τὸν Χριστό· χρειάζεται τὸ ἔργο τῆς ἀγάπης πρὸς Ἐκεῖνον. Καὶ ἔργο τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του, ὅπως κι ὁ Ἴδιος μᾶς βεβαιώνει. Ὅπως στὴν περίπτωση τῶν συζύγων ἡ ἀγάπη τεκμηριώνεται στὰ ἔργα καὶ ὄχι στα λόγια, ἔτσι καὶ στὴν πνευματικὴ ζωὴ ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστὸ τεκμηριώνεται μέσα ἀπὸ τὴν ἄσκηση. Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Χριστό, ἀγωνίζεται νὰ ἀνεβῇ πρὸς τὸν Χριστό, προσπαθεῖ νὰ Τὸν φθάσῃ, δὲν μένει στὰ λόγια. Καὶ φθάνοντάς Τον, ὁλοκληρώνεται ὡς πρόσωπο, γιατὶ ὁ Χριστὸς θέλει νὰ ὁλοκληρωθοῦμε, νὰ γινουμε τέλειοι, ὅμοιοι μὲ Ἐκεῖνον.

Πέσαμε ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεό, τότε, στὸν παράδεισο, καὶ ἀκολουθήσαμε τὴν φθορὰ πρὸς τὰ κάτω, ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ καὶ ἀπὸ τὴ γῆ στὰ ὑποχθόνια, ὅμως μὲ τὴν λυτρωτική θυσία Του μᾶς καλεῖ ὁ Χριστὸς καὶ πάλι πρὸς τὰ ἄνω, καὶ μάλιστα σὲ ὕψος ἀνώτερο ἀπὸ πρίν. Γιὰ νὰ ἀνεβοῦμε ψηλὰ χρειάζεται διάθεση καὶ πεῖσμα θεοπρεπές, προσπάθεια καὶ ἀγώνας, διότι κανεὶς δὲν κατακτᾶ τὸν οὐρανό, ἂν δέχεται νὰ μένῃ δεμένος στὰ γήϊνα, κανεὶς δὲν κατακτᾶ τὰ ἄφθαρτα καὶ αἰώνια, ἂν ἀρέσκεται στὴν ἀπόλαυση τῶν φθαρτῶν καὶ προσκαίρων τοῦ κόσμου τούτου.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης περιγράφει τὴν πνευματικὴ ζωὴ ὡς μία σκάλα ἀρετῶν. Ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀποταγὴ τοῦ κόσμου, ἡ ταπείνωση, ἡ ὑπακοή, ἡ μετάνοια, τὸ χαροποιὸ πένθος, ἡ ἀγάπη, εἶναι σκαλοπάτια ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν στὸν οὐρανό. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ τὰ ἀνεβοῦμε καὶ νὰ φθάσουμε στὸ τέρμα· μᾶλλον δύσκολο εἶναι νὰ πάρουμε γενναῖες ἀποφάσεις καὶ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ μάταια γήινα, ὅταν δυστυχῶς ἡ ψυχή μας ἔχει προσκολληθεῖ σὲ αὐτά.

Ἡ πίστη τῶν ὀρθοδόξων εἶναι ἀσκητική. Γι’ αὐτὸ καὶ πολεμᾶται ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα. Εἶναι πόλεμος ἀδυσώπητος καὶ σκληρός ἀπὸ τὴν πλευρά του, ὅμως ἡ ὀρθόδοξη πρακτικὴ βλέπει τὰ πράγματα μὲ διάθεση θεραπευτική· δὲν πολεμᾶ τὸν κόσμο, τάχα γιὰ νὰ τὸν ἐξοντώσῃ, ἀλλ’ ἀγωνίζεται, γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσῃ, νὰ τὸν μεταβάλῃ σὲ ὄμορφο κόσμο καὶ νὰ τοῦ δώσῃ τὴν δυνατότητα νὰ ζήσῃ τὴν ἀληθινὴ ζωή, ὅπου θάνατος καὶ λύπη καὶ φθορὰ παύουν νὰ ἔχουν ἰσχύ.

Εἴτε τὸ θέλουμε, εἴτε ὄχι, κάποτε ἡ ζωή μας θὰ τερματιστῇ. Τὸ ζήτημα εἶναι, ἀδελφοί μου, νὰ προλάβουμε νὰ τερματίσουμε στὴ σκάλα τῆς ζωῆς, νὰ ἀνεβοῦμε ὅλα τὰ σκαλοπάτια τῶν ἀρετῶν, ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀληθινὴ ζωή κοντὰ στὸν Χριστό.

π. Στυλιανός Μακρής


Πηγή: Με Παρρησία