Η καύχηση για τον πνευματικό μας πατέρα.

Συχνό και το φαινόμενο τούτο. Πολλοί επαίρονται για τον Γέροντά τους. Και ευκαίρως - ακαίρως αναφέρονται σ’ αυτόν.
Όμως κατά τρόπο ο οποίος εκφράζει τη δική τους πνευματική γυμνότητα
και τον επικίνδυνο γλυκερό συναισθηματισμό τους. Το φαινόμενο δεν είναι υγιές.

Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος μας εφιστά την προσοχή: «Μη επαρθής δια τον σον διδάσκαλον παρά μειζόνων τιμώμενος, μηδέ διά το εκείνου όνομα πολλούς έχων υπακούοντάς σου, χαίρε δε
μάλλον εάν το όνομα σου γραφή εν τω ουρανώ της ταπεινώσεως» (Κατήχ. 20, SC104, 338).

Και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ομιλεί με μεγαλύτερη αυστηρότητα: «Είδον αδόκιμον μαθητήν επί τοις του διδασκάλου κατορθώμασιν επί τινων ανθρώπων καυχώμενον. Και μέντοι δοκών δόξαν
εαυτώ εκ του αλλοτρίου σίτου περιποιήσασθαι ατιμίαν μάλλον εαυτώ προεξένησε, πάντων προς αυτόν ειρηκότων. Και πως δένδρον καλόν κλάδον άκαρπον ήνεγκεν;» (Κλίμαξ 4, PG88, 713Α).

Προσοχή χρειάζεται και σε ένα άλλο παρεμφερές φαινόμενο. Πρόκειται για την παρρησία που μπορεί να έχει ο πνευματικός μας πατέρας ενώπιον του Θεού. Οι Πατέρες μας, λοιπόν, μας
συνιστούν ότι δεν θα πρέπει να επαναπαυόμαστε σ’ αυτήν. Ούτε να περιοριζόμαστε στο να ζητούμε να προσεύχονται για μας. Οφείλουμε ν’ αγωνιζόμαστε κι εμείς με ζήλο χάριν της σωτηρίας μας.

Κάποτε, αναφέρει το Γεροντικό, ένας αδελφός επισκέφθηκε τον Μέγα Αντώνιο και τον παρακάλεσε: «Εύξαι υπέρ εμού».

Και ο γέροντας του απάντησε:
«Ουδέ εγώ σε ελεώ, ουδέ ο Θεός, εάν μη συ αυτός σπουδάσης, και αιτήση τον Θεόν». Δηλαδή: «Ούτε εγώ, ούτε ο Θεός θα σε ελεήσει, αν συ ο ίδιος δεν προσπαθήσεις και δεν παρακαλέσεις τον
Θεό».

Πηγή:pragmatikoixristianoi