τοῦ Γεωργίου Παπαζάχου (Ἐπίκ. Καθηγητὴ Καρδιολογίας)

Γράφω αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ ἀπὸ μία ἐσωτερικὴ πίεση νὰ μιλήσω γιὰ τὸν Γέροντα Πορφύριο, ποὺ κοιμήθηκε πρὶν ἀπὸ 40 μέρες(+1991). Ἔζησα τόσα γεγονότα 14 χρόνια κοντά του, σὰν ἕνας ἀπὸ τοὺς γιατρούς του, ποὺ δὲν πρέπει νὰ τὸ κρύψω ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μου…



Ο Γέροντας ἦταν πραγματικὰ ἄρρωστος. Μὲ πλῆθος ἀρρώστιες ἐπάνω του. Τὰ περισσότερα συστήματα ἔπασχαν. Προσωπικὰ διεπίστωσα: ἔμφραγμα μυοκαρδίου (προσθιοδιαφραγματικὸ μὲ πλαγία ἰσχαιμία), χρονία νεφρικὴ ἀνεπάρκεια, ἕλκος δωδεκαδακτύλου (μὲ ἐπανειλημμένες γαστρορραγίες), χειρουργηθεῖς καταρράκτης (μὲ ἀποβολὴ τοῦ φακοῦ καὶ τύφλωση), ἕρπης ζωστὴρ στὸ πρόσωπο, σταφυλοκοκκικὴ δερματίτιδα στὸ χέρι, βουβωνοκήλη (μὲ συχνὴ περίσφιγξη), χρονία βρογχίτιδα, ἀδένωμα τῆς ὑποφύσεως στὸ... κρανίο.

Καὶ ἡ ὑπομονὴ τοῦ ἰώβειος. Ὅταν εἶχε τὸν ἕρπητα σὲ ἔξαρση καὶ ὅλο τὸ δεξιό του πρόσωπο (τριχωτὸ κεφαλῆς, παρειά, αὐτί, σαγόνι) ἦταν μία ἀνοιχτὴ πληγή, τὸν ἐρώτησα πόσο ἔντονο πόνο αἰσθάνεται. Μοῦ ἀπάντησε: “Σὰν νὰ ἀκουμπάω τὸ δεξί μου μάγουλο σὲ τηγάνι μὲ ζεματιστὸ λάδι”. Καὶ ἦταν ἀπόλυτα ἤρεμος. Δὲν ἄφηνε οὔτε ὑποψίες ὅτι ὑποφέρει, οὔτε ἕνα βογγητό.

Πολλὲς φορές, ἐνῶ βρισκόμουν στὸ κελλί του καὶ κουβεντιάζαμε, συνέβαινε περίσφιγξη τῆς βουβωνοκήλης του, πάντα ἐπώδυνη. Δὲν ζητοῦσε βοήθεια. Ἀγωνιζόταν νὰ τὴν ἀνατάξη μόνος του κάτω ἀπὸ τὶς κουβέρτες του.. Κανεὶς δὲ μιλοῦσε, ἐνῶ ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ἀκουγόταν ψιθυριστά, μὲ μία ἀνεπανάληπτη γαλήνη, τὸ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησε μας”.

Μερικοὶ τὸν παρεξήγησαν κάποτε ποὺ φίλησαν τὸ χέρι τοῦ καλυμμένο μὲ μία γάζα, νομίζοντας ὅτι σιχαίνεται. Ἦταν ἡ ἐποχὴ ποὺ ἐμεῖς τὸ καλύψαμε, γιατί εἶχε τὴν σταφυλοκοκκικὴ δερματίτιδα καὶ ἦταν ὁλόκληρο ἐξελκωμένο.

Ἀλλ’ ἡ κουβέντα μᾶς ἕνα βράδυ, μετὰ τὴν καρδιολογικὴ ἐξέταση καὶ τὸ τυπικὸ ἠλεκτροκαρδιογράφημα, μὲ συνεκλόνισε. Οὔτε φαντάσθηκα ποτὲ ὅτι θὰ μποροῦσε ἕνας ἄνθρωπος νὰ ἀντιμετωπίση ἔτσι τὴν ἀρρώστια του.

Μοῦ εἶπε: “Θὰ σοὺ ἐξομολογηθῶ κάτι, ἀλλὰ νὰ μείνη μυστικό. Ἔχω καρκίνο στὴν ὑπόφυση. Ἤδη αἰσθάνομαι τὴ γλώσσα μου μεγαλωμένη καὶ δὲν γυρίζει καλὰ μέσα στὴ στοματικὴ κοιλότητα”. Ὕστερά μου ἀνέλυσε ἰατρικὰ καὶ σωστὰ τὴ λειτουργία τῶν ἐνδοκρινῶν ἀδένων καὶ κατέληξε: “Πρέπει νὰ ξέρης ὅτι, ὅταν ἤμουν καλογεράκος -ἴσως 16 χρονῶν- στὸ Ἅγιο Ὅρος αἰσθανόμουνα τόσο εὐτυχισμένος, ἰδίως μετὰ τὴ Θεία Κοινωνία, ὥστε ἔβγαινα στὸ δάσος καὶ μὲ δάκρυα φώναζα: Δόξα Σοί, Κύριε! Ἦρθες ὁλόκληρος μέσα μου’ σὲ μένα τὸν ἁμαρτωλὸ’ Ἐσὺ ὁ Χριστός μου, ποὺ σταυρώθηκες καὶ πόνεσες γιὰ μένα καὶ σήκωσες τὶς ἁμαρτίες μου. Κι ἐγὼ τί κάνω γιὰ σένα; Ποιὸν πόνο ὑποφέρω γιὰ σένα; Κύριε, στεῖλε μου ἕναν καρκίνο! Χριστέ μου, χάρισέ μου ἕναν καρκίνο, νὰ ὑποφέρω καὶ γῶ μαζί Σου! Αὐτὴ τὴν προσευχὴ τὴν ἔκανα συνέχεια καὶ μετὰ τὸ ἐξομολογήθηκα στοὺς Γεροντάδες μου. Ἐκεῖνοι μου σύστησαν νὰ μὴν τὴν ἐπαναλάβω, γιατί ἐκπειράζω τὸν Θεό. Ξέρει ἐκεῖνος τί θὰ κάνη. Δὲν τὴν ξανάκανα αὐτὴ τὴν προσευχή.

Ἀλλὰ τώρα, Γιωργάκη μου, μοῦ τὸν ἔστειλε τὸν καρκίνο! Καταλαβαίνεις τὴν εὐεργεσία; Ἔστω καὶ ἀργά, θὰ ὑποφέρω λίγο μαζὶ Τού”. Ἔμεινα ἐνεός. Πρώτη φορὰ στὴν ἰατρικὴ σταδιοδρομία μου ἄκουγα τὴ φράση: “Δόξα τῷ Θεῶ, ἔχω καρκίνο!”. Εἶχα ξεχάσει ὅτι μπροστά μου δὲν βρισκόταν ἄνθρωπος κοινὸς’ ἦταν ὁ Γέροντας Πορφύριος.





Πηγή:orthodoxia-ellhnismos