ΠΡOOIΜΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Από του ύπνου εξεγερθείς, στήθι μετ' ευλαβείας και φόβου Θεού, και ειπέ·
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
Δόξα σοι ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας ο πανταχού παρών
και τα πάντα πληρών ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και
σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον αγαθέ, τας
ψυχάς ημών.

Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος ελέησον ημάς (εκ τρίτου).

Δόξα Πατρί και Υίω και αγίω Πνεύματι, και νυν και αεί και εις τους αιώνας
των αιώνων. Αμήν.

Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών.
Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τάς ασθενείας
ημών, ένεκεν του ονόματος σου.

Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.
Δόξα, και νυν.

Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η
βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον
ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και
ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών καί μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά
ρύσαι ημάς από του πονηρού.
Ότι σου εστίν η βασιλεία και η δύναμις και ή δόξα. του Πατρός και του
Υιού και του αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Και τα παρόντα Τριαδικά τροπάρια. Ήχος α' .

ξεγερθέντες του ύπνου, προσπίπτομέν σοι, αγαθέ, και των Αγγέλων τον
ύμνον βοώμεν σοι, δυνατέ· Άγιος, άγιος, άγιος ει ο Θεός· δια της Θεοτόκου
ελέησον ημάς.

Δόξα. Ήχος β'.

Της κλίνης και του ύπνου εξεγείρας με, Κύριε, τον νουν μου φώτισον, και
την καρδίαν και τα χείλη μου άνοιξον, εις το υμνείν σε, αγία Τριάς· Άγιος, άγιος,
άγιος ει Θεός· δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.

Και νυν. Ήχος γ'.

Αθρόον ο Κριτής επελεύσεται, και εκάστου οι πράξεις γυμνωθήσονται·
αλλά φόβω κράξωμεν εν τω μέσω της νυκτός Άγιος, άγιος, άγιος ει Θεός· δια της
Θεοτόκου ελέησον ημάς.

Το Κύριε ελέησον ιβ', καί τας ευχάς ταύτας.

Ευχή πρώτη. Ευχαριστήριος μεθ' ικεσίας.

Εκ του ύπνου εξανιστάμενος ευχαριστώ σοι αγία Τριάς, ότι δια την πολλήν
σου αγαθότητα και μακροθυμίαν ουκ ωργίσθης εμοί τω ραθύμω και αμαρτωλώ
ουδέ συναπώλεσάς με ταις ανομίαις μου, αλλ' εφιλανθρωπεύσω συνήθως, και προς
απόγνωσιν κείμενον ήγειράς με, εις το ορθρίσαι και δοξολογήσαι το κράτος σου.
Και νυν φώτισαν μου τα όμματα της διανοίας· άνοιξόν μου το στόμα, του μελετάν
τα λόγιά σου καί συνιέναι τας εντολάς σου και ποιείν το θέλημά σου και ψάλλειν
σοι εν εξομολογήσει καρδίας και ανυμνείν το πανάγιον όνομά σου, του Πατρός
και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των
αιώνων. Αμήν.

Ευχή δευτέρα.

Δόξα σοι, βασιλεύ, Θεέ παντοκράτορ, ότι τη θεία σου καί φιλανθρώπω
προνοία ηξίωσάς με τον αμαρτωλόν και ανάξιον δούλον σου εξ ύπνου αναστήναι
και τυχείν της εισόδου του αγίου σου οίκου. Δέξαι, Κύριε, και την φωνήν της
δεήσεώς μου, ως των άγιων και νοερών σου δυνάμεων και ευδόκησον εν καρδία
καθαρά και πνεύματι ταπεινώσεως, προσενεχθήναι σοι την εκ των ρυπαρών
χειλέων μου αίνεσιν, όπως καγώ κοινωνός γένωμαι των φρονίμων παρθένων, εν
φαιδρά λαμπηδόνι της ψυχής μου, και δοξάζω σε, τον εν Πατρί και Πνεύματι
δοξαζόμενον θεόν Λόγον. Αμήν.

Ευχή τρίτη.

Ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου, ο εξαναστήσας ημάς εκ
των κοιτών ημών και επισυναγαγών επί την ώραν της προσευχής, δος ημίν χάριν
εν ανοίξει του στόματος ημών και πρόσδεξαι ημών την κατά δύναμιν ευχαριστίαν
και δίδαξον ημάς τα δικαιώματα σου, ότι προσεύξασθαι καθ' ο δει ουκ οίδαμεν,
εάν μη συ, Κύριε, τω Πνεύματί σου τω άγίω οδήγησης ημάς. Διό δεόμεθά σου, ει
τι ημάρτομεν μέχρι της παρούσης ώρας, άνες, άφες, συγχώρησον. Εάν γαρ
ανομίας παρατήρησης, Κύριε, Κύριε, τίς υποστήσεται; Ότι παρά σοι η
απολύτρωσις. Συ μόνος άγιος, βοηθός, κραταιός, υπερασπιστής της ζωής ημών,
και εν σοι η ύμνησις ημών διά παντός. Είη το κράτος της βασιλείας σου
ευλογημένον και δεδοξασμένον, του Πατρός και τουΥιού και του αγίου
Πνέυματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ευχή τετάρτη.

Κύριε ο Θεός ημών, ο την του ύπνου ραθυμίαν αποσκεδάσας αφ' ημών, και
συγκαλέσας ημάς κλήσει αγία, του εν νυκτί επάραι τας χείρας ημών και
εξομολογείσθαι σοι επί τα κρίματα της δικαιοσύνης σου, πρόσδεξαι τας δεήσεις
ημών, τας εντεύξεις, τας εξομολογήσεις, τας νυκτερινάς λατρείας. Και χάρισαι
ημίν, ο Θεός, πίστιν ακαταίσχυντον, ελπίδα βεβαίαν, αγάπην ανυπόκριτον,
ευλόγησον εισόδους και εξόδους, πράξεις, έργα, λόγους, ενθυμήσεις. Και δος ημίν
καταντήσαι εις τας αρχάς της ημέρας αινούντας, υμνούντας, ευλογούντας της σης
αφράστου χρηστότητος την αγαθότητα. Ότι ηυλόγηται το πανάγιόν σου όνομα και
δεδόξασται η βασιλεία, του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, νυν
και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ευχή πέμπτη.

Λάμψον, Δέσποτα φιλάνθρωπε, εν ταις καρδίαις ημών το της σης
θεογνωσίας ακήρατον φως, και τους της διανοίας ημών οφθαλμούς διάνοιξον εις
την των ευαγγελικών σου κηρυγμάτων κατανόησιν. Ένθες ημίν και τον των
μακαρίων σου εντολών φόβον, ίνα πάσας τας σαρκικάς επιθυμίας καταπατήσαντες
πνευματικήν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τα προς ευαρέστησιν την σην και
φρονούντες και πράττοντες. Ότι συ ει ο αγιασμός και ο φωτισμός ημών, και σοι
την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρι και τω Υίω και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί
και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ευχή έκτη.

Ο Θεός, ο Θεός ημών, ο τας νοεράς και λογικάς υποστησάμενος δυνάμεις
τω σω θελήματι, σου δεόμεθα και σε ικετεύομεν, πρόσδεξαι ημών μετά των
κτισμάτων σου πάντων την κατά δύναμιν δοξολογίαν, και ταις πλουσίαις της σης
αγαθότητας αντάμειψαι δωρεαίς. Ότι σοι κάμπτει παν γόνυ επουρανίων και
επιγείων και καταχθονίων, και πάσα πνοή και κτίσις υμνεί την ακατάληπτόν σου
δόξαν, μόνος γαρ ει αληθινός και πολυέλεος. Ότι σε αινούσι πάσαι αι δυνάμεις
των ουρανών, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρι και τω Υιώ και τω αγίω
Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ευχή εβδόμη. Προς την παναγίαν Τριάδα.

Σε τον αγέννητον Θεόν και Πατέρα, σε τον Υίόν τον μονογενή, σε το άγιον
Πνεύμα το παράκλητον, ω Τριάς παναγία, μοναδική τε και ενιαία και αδιαίρετε!
Σε και νω και καρδία και στόματι ομολογούμεν και ευλογούμεν εις τους αιώνας.
Αμήν.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ

Τρισάγιον. Παναγία Τριάς. Πάτερ ημών. Και τα εφεξής τροπάρια.

Σώσον Κύριε τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκας τοις
βασιλεύσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος, και το σον φυλάττων, διά του σταυρού
σου πολίτευμα.
Δόξα.

Ο υψωθείς εν τω σταυρώ εκουσίως, τη επωνύμω σου καινή πολιτεία, τους
οικτιρμούς σου δώρησαι, Χριστέ ο Θεός· εύφρανον εν τη δυνάμει σου, τους
πιστούς βασιλείς ημών, νίκας χορηγών αυτοίς κατά των πολεμίων· την συμμαχίαν
έχοιεν την σην, όπλον ειρήνης, αήττητον τρόπαιον.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Προστασία φοβερά και ακαταίσχυντε, μη παρίδης αγαθή τας ικεσίας ημών,
πανύμνητε Θεοτόκε· στήριξον ορθοδόξων πολιτείαν· σώζε ους εκέλευσας
βασιλεύειν, και χορηγεί αυτοίς ουρανόθεν την νίκην· διότι έτεκες τον Θεόν, μόνη
ευλογημένη.

Ο εξάψαλμος.

Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία (εκ τρίτου).
Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου
(εκ δευτέρου).

Ψαλμός γ' (3).

Κύριε, τι επληθύνθησαν οι θλίβοντές με; πολλοί επανίστανται επ' εμέ.
Πολλοί λέγουσι τη ψυχή μου· ουκ έστι σωτηρία αυτώ εν τω Θεώ αυτού. Συ δε,
Κύριε, αντιλήπτωρ μου ει, δόξα μου και υψών την κεφαλήν μου. Φωνή μου προς
Κύριον εκέκραξα, και επήκουσέ μου εξ όρους αγίου αυτού. Εγώ δε εκοιμήθην και
ύπνωσα· εξηγέρθην, ότι Κύριος αντιλήψεταί μου. Ου φοβηθήσομαι από μυριάδων
λαού των κύκλω συνεπιτιθεμένων μοι. Ανάστα, Κύριε, σώσον με, ο Θεός μου· ότι
συ επάταξας πάντας τους εχθραίνοντάς μοι ματαίως, οδόντας αμαρτωλών
συνέτριψας. Του Κυρίου η σωτηρία, και επί τον λαόν σου η ευλογία σου.

Και πάλιν.
Εγώ εκοιμήθην και ύπνωσα· εξηγέρθην, ότι Κύριος αντιλήψεταί μου.

Ψαλμός λζ' (37).

Κύριε, μη τω θυμώ σου ελέγξης με, μηδέ τη οργή σου παιδεύσης με. Ότι τα
βέλη σου ενεπάγησάν μοι, και επεστήριξας επ' εμέ την χείρα σου. Ουκ έστιν ίασις
εν τη σαρκί μου από προσώπου της οργής σου· ουκ έστιν ειρήνη εν τοις οστέοις
μου από προσώπου των αμαρτιών μου. Ότι αι ανομίαι μου υπερήραν την κεφαλήν
μου, ωσεί φορτίον βαρύ εβαρύνθησαν επ' εμέ. Προσώζεσαν και εσάπησαν οι
μώλωπές μου από προσώπου της αφροσύνης μου. Εταλαιπώρησα και
κατεκάμφθην έως τέλους. Όλην την ημέραν σκυθρωπάζων επορευόμην. Ότι αι
ψόαι μου επλήσθησαν εμπαιγμάτων, και ουκ έστιν ίασις εν τη σαρκί μου.
Εκακώθην και εταπεινώθην έως σφόδρα, ωρυόμην από στεναγμού της καρδίας
μου. Κύριε, εναντίον σου πάσα η επιθυμία μου, και ο στεναγμός μου από σου ουκ
απεκρύβη. Η καρδία μου εταράχθη, εγκατέλιπέ με η ισχύς μου, και το φως των
οφθαλμών μου, και αυτό ουκ έστι μετ' εμού. Οι φίλοι μου και οι πλησίον μου εξ
εναντίας μου ήγγισαν και έστησαν, και οι έγγιστά μου από μακρόθεν έστησαν. Και
εξεβιάζοντο οι ζητούντες την ψυχήν μου, και οι ζητούντες τα κακά μοι ελάλησαν
ματαιότητας, και δολιότητας όλην την ημέραν εμελέτησαν. Εγώ δε ωσεί κωφός
ουκ ήκουον, και ωσεί άλαλος ουκ ανοίγων το στόμα αυτού. Και εγενόμην ωσεί
άνθρωπος ουκ ακούων και ουκ έχων εν τω στόματι αυτού ελεγμούς. Ότι επί σοι,
Κύριε, ήλπισα· συ εισακούση, Κύριε ο Θεός μου. Ότι είπον μήποτε επιχαρώσι μοι
οι εχθροί μου, εν τω σαλευθήναι πόδας μου, επ' εμέ εμεγαλορρημόνησαν. Ότι εγώ
εις μάστιγας έτοιμος, και η αλγηδών μου ενώπιόν μου εστί δια παντός. Ότι την
ανομίαν μου εγώ αναγγελώ, και μεριμνήσω υπέρ της αμαρτίας μου. Οι δε εχθροί
μου ζώσι και κεκραταίωνται υπέρ εμέ και επληθύνθησαν οι μισούντες με αδίκως.
Οι ανταποδιδόντες μοι κακά αντί αγαθών ενδιέβαλλόν με, επεί κατεδίωκον
αγαθωσύνην. Μη εγκαταλίπης με, Κύριε ο Θεός μου, μη αποστής απ' εμού.
Πρόσχες εις την βοήθειάν μου, Κύριε της σωτηρίας μου.

Και πάλιν.

Μη εγκαταλίπης με, Κύριε ο Θεός μου, μη αποστής απ' εμού.
Πρόσχες εις την βοήθειάν μου, Κύριε της σωτηρίας μου.

Ψαλμός ξβ' (62)

Ο Θεός, ο Θεός μου, προς σε ορθρίζω. Εδίψησέ σε η ψυχή μου, ποσαπλώς
σοι η σαρξ μου, εν γη αβάτω και ανύδρω. Ούτως εν τω αγίω ώφθην σοι, του ιδείν
την δύναμιν σου και την δόξαν σου. Ότι κρείσσον το έλεός σου υπέρ ζωάς, τα
χείλη μου επαινέσουσί σε. Ούτως ευλογήσω σε εν τη ζωή μου, και εν τω ονόματί
σου αρώ τας χείράς μου. Ως εκ στέατος και πιότητος εμπλησθείη η ψυχή μου, και
χείλη αγαλλιάσεως αινέσει το στόμα μου. Ει εμνημόνευόν σου επί της στρωμνής
μου, εν τοις όρθροις εμελέτων εις σε. Ότι εγενήθης βοηθός μου, και εν τη σκέπη
των πτερύγων σου αγαλλιάσομαι. Εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω σου, εμού δε
αντελάβετο η δεξιά σου. Αυτοί δε εις μάτην εζήτησαν την ψυχήν μου,
εισελεύσονται εις τα κατώτατα της γης, παραδοθήσονται εις χείρας ρομφαίας,
μερίδες αλωπέκων έσονται. Ο δε βασιλεύς ευφρανθήσεται επί τω Θεώ,
επαινεθήσεται πας ο ομνύων εν αυτώ, ότι ενεφράγη στόμα λαλούντων άδικα.

Και πάλιν.

Εν τοις όρθροις εμελέτων εις σε, ότι εγενήθης βοηθός μου, και εν τη σκέπη
των πτερύγων σου αγαλλιάσομαι.
Εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω σου, εμού δε αντελάβετο η δεξιά σου.
Δόξα, και νυν.

Αλληλούια, αλληλούια, αλληλούια, δόξα σοι, ο Θεός γ'. Κύριε ελέησον γ'.
Δόξα, και νυν.

Ψαλμός πζ' (87).

Κύριε, ο Θεός της σωτηρίας μου, ημέρας εκέκραξα και εν νυκτί εναντίον
σου. Εισελθέτω ενώπιόν σου η προσευχή μου, κλίνον το ους σου εις την δέησίν
μου. Ότι επλήσθη κακών η ψυχή μου, και η ζωή μου τω άδη ήγγισε.
Προσελογίσθην μετά των καταβαινόντων εις λάκκον, εγενήθην ωσεί άνθρωπος
αβοήθητος, εν νεκροίς ελεύθερος. Ωσεί τραυματίαι καθεύδοντες εν τάφω, ων ουκ
εμνήσθης έτι, και αυτοί εκ της χειρός σου απώσθησαν. Έθεντό με εν λάκκω
κατωτάτω, εν σκοτεινοίς και εν σκιά θανάτου. Επ' εμέ επεστηρίχθη ο θυμός σου,
και πάντας τους μετεωρισμούς σου επήγαγες επ' εμέ. Εμάκρυνας τους γνωστούς
μου απ' εμού, έθεντό με βδέλυγμα εαυτοίς. Παρεδόθην και ουκ εξεπορευόμην, οι
οφθαλμοί μου ησθένησαν από πτωχείας. Εκέκραξα προς σε, Κύριε, όλην την
ημέραν διεπέτασα προς σε τας χείρας μου. Μη τοις νεκροίς ποιήσεις θαυμάσια, ή
ιατροί αναστήσουσι και εξομολογήσονταί σοι; Μη διηγήσεταί τις εν τω τάφω το
έλεος σου, και την αλήθειάν σου εν τη απώλεια; Μη γνωσθήσεται εν τω σκότει τα
θαυμάσια σου, και η δικαιοσύνη σου εν γη επιλελησμένη; Καγώ προς σε, Κύριε,
εκέκραξα, και το πρωί η προσευχή μου προφθάσει σε. Ινατί, Κύριε, απωθή την
ψυχήν μου, αποστρέφεις το πρόσωπόν σου απ' εμού; Πτωχός ειμί εγώ, και εν
κόποις εκ νεότητας μου· υψωθείς δε, εταπεινώθην και εξηπορήθην. Επ' εμέ
διήλθον αι οργαί σου, οι φοβερισμοί σου εξετάραξάν με. Εκύκλωσάν με ωσεί
ύδωρ, όλην την ημέραν περιέσχον με άμα. Εμάκρυνας απ' εμού φίλον και πλησίον,
και τους γνωστούς μου από ταλαιπωρίας.

Και πάλιν.

Κύριε, ο Θεός της σωτηρίας μου, ημέρας εκέκραξα και εν νυκτί εναντίον
σου.
Εισελθέτω ενώπιον σου η προσευχή μου, κλίνον το ους σου εις την δέησίν
μου.

Ψαλμός ρβ' (102).

Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και, πάντα τα εντός μου, το όνομα το
άγιον αυτού. Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και μη επιλανθάνου πάσας τας
ανταποδόσεις αυτού. Τον ευιλατεύοντα πάσας τας ανομίας σου, τον ιώμενον
πάσας τας νόσους σου. Τον λυτρούμενον εκ φθοράς την ζωήν σου, τον
στεφανούντα σε εν ελέει και οικτιρμοίς. Τον εμπιπλώντα εν αγαθοίς την επιθυμίαν
σου, ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου. Ποιών ελεημοσύνας ο Κύριος, και
κρίμα πάσι τοις αδικουμένοις. Εγνώρισε τας οδούς αυτού τω Μωϋσεί, τοις υιοίς
Ισραήλ τα θελήματα αυτού. Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και
πολυέλεος· ουκ εις τέλος οργισθήσεται, ουδέ εις τόν αιώνα μηνιεί. Ου κατά τας
ανομίας ημών εποίησεν ημίν, ουδέ κατά τας αμαρτίας ημών ανταπέδωκεν ημίν.
Ότι κατά το ύψος του ουρανού από της γης εκραταίωσε Κύριος το έλεος αυτού επί
τους φοβούμενους αυτόν. Καθ' όσον απέχουσιν ανατολαί από δυσμών, εμάκρυνεν
αφ' ημών τας ανομίας ημών. Καθώς οικτείρει πατήρ υιούς, ωκτείρησε Κύριος τους
φοβουμένους αυτόν· ότι αυτός έγνω το πλάσμα ημών, εμνήσθη ότι χους εσμέν.
Άνθρωπος, ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού, ούτως εξανθήσει.
Ότι πνεύμα διήλθεν εν αυτώ, και ουχ υπάρξει, και ουκ επιγνώσεται έτι τον τόπον
αυτού. Το δε έλεος του Κυρίου από του αιώνος, και έως του αιώνος επί τους
φοβουμένους αυτόν. Και η δικαιοσύνη αυτού επί υιοίς υιών τοις φυλάσσουσι την
διαθήκην αυτού και μεμνημένοις των εντολών αυτού του ποιήσαι αυτάς. Κύριος
εν τω ουρανώ ητοίμασε τον θρόνον αυτού, και η βασιλεία αυτού πάντων δεσπόζει.
Ευλογείτε τον Κύριον πάντες οι άγγελοι αυτού, δυνατοί ισχύι ποιούντες τον λόγον
αυτού, του ακούσαι της φωνής των λόγων αυτού. Ευλογείτε τον Κύριον πάσαι αι
δυνάμεις αυτού, λειτουργοί αυτού, οι ποιούντες το θέλημα αυτού. Ευλογείτε τον
Κύριον πάντα τα έργα αυτού, εν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού· ευλόγει, η
ψυχή μου τον Κύριον.

Και πάλιν.

Εν παντι τόπω της δεσποτείας αυτού, ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον.

Ψαλμός ρμβ' (142).

Κύριε, εισάκουσoν της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη
αληθεία σου, εiσάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου· Και μη εισέλθης εις κρίσιν
μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιον σου πας ζων. Ότι κατεδίωξεν
ο εχθρός την ψυχήν μου· εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθισέ με εν
σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ' εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί
εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις
έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείρας
μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το
πνεύμα μου. Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ' εμού, και ομοιωθήσομαι τοις
καταβαίνουσιν εις λάκκον.
Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα. Γνώρισόν
μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ
των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον· δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά
σου., ότι συ ει ο Θεός μου. Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία·
ένεκεν του ονόματος σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ
θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου· και
απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί.

Και πάλιν.

Εισάκουσαν μου, Κύριε, εν τη δικαιοσύνη σου, και μη εισέλθης εις κρίσιν
μετά του δούλου σου (δις).

Είτα.

Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία.
Δόξα, και νυν. Αλληλούια.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι
Κυρίου (κατά τον ήχον του της ημέρας τροπαρίου· τετράκις μετά των εξής
στίχων).

Στίχ. α'. Εξομολογείσθε τω Κυρίω ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος
αυτού.

Στίχ. β'. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με, και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην
αυτούς.

Στίχ. γ'. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.

Είτα το απολυτίκιον της εορτής ή της ημέρας μετά του Θεοτοκίου. Εν
συνεχεία στιχολογούνται τα ενδιάτακτα καθίσματα του Ψαλτηρίου και ψάλλονται
τα αντίστοιχα καθίσματα. Ο ν' ψαλμός και ο κατανυκτικός κανών . 

Μετά δε την η' ωδήν αυτού ψάλλεται η
Ωδή της Θεοτόκου (Λουκ. α' 46).

Τον Υιόν υμνεί και Θεόν μήτηρ κόρη.
Την Θεοτόκον εν ύμνοις μεγαλύνωμεν.

Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω
Θεώ τω σωτήρι μου. Την τιμιωτέραν... εν εκάστω στίχω.
Ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού· ιδού γαρ από του νυν
μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί.

Ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο Δυνατός, και άγιον το όνομα αυτού, και το
έλεος αυτού εις γενεάν και γενεάν τοις φοβουμένοις αυτόν.
Εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού, διεσκόρπισεν υπερηφάνους διανοία
καρδίας αυτών.

Καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς· πεινώντας ενέπλησεν
αγαθών και πλουτούντας, εξαπέστειλε κενούς.

Αντελάβετο Ισραήλ παιδός αυτού, μνησθήναι ελέους, καθώς ελάλησε προς
τους πατέρας ημών, τω Αβραάμ και τω σπέρματι αυτού έως αιώνος.
Είτα λέγομεν την θ' ωδήν του κανόνος και το Άξιον εστίν. Ακολούθως δε το
εξαποστειλάριον της ημέρας και τους Αίνους.
Οι Αίνοι.

Ψαλμός ρμη' (148).

Αινείτε τον Κύριον εκ των ουρανών, αινείτε αυτόν εν τοις ύψίστοις· σοι
πρέπει ύμνος τω Θεώ. Αινείτε αυτόν, πάντες οι άγγελοι αυτού· αινείτε αυτόν
πάσαι αι δυνάμεις αυτού· σοι πρέπει ύμνος τω Θεώ.
Αινείτε αυτόν, ήλιος και σελήνη· αινείτε αυτόν, πάντα τα άστρα και το φως.
Αινείτε αυτόν, οι ουρανοί των ουρανών, και τω ύδωρ το υπεράνω των
ουρανών· αινεσάτωσαν το όνομα Κυρίου.

Ότι αυτός είπε, και εγεννήθησαν αυτός ενετείλατο, και εκτίσθησαν.
Έστησεν αυτά εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος· πρόσταγμα
έθετο, και ου παρελεύσεται.
Αινείτε τον Κύριον εκ της γης, δράκοντες και πάσαι άβυσσοι.
Πυρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεύμα καταιγίδος, τα ποιούντα τον λόγον
αυτού.

Τα όρη και πάντες οι βουνοί, ξύλα καρποφόρα και πάσαι κέδροι.
Τα θηρία και πάντα τα κτήνη, ερπετά και πετεινά πτερωτά.
Βασιλείς της γης και πάντες λαοί, άρχοντες και πάντες κριταί γης.
Νεανίσκοι και παρθένοι, πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων, αινεσάτωσαν το

όνομα Κυρίου, ότι υψώθη το όνομα αυτού μόνου.
Η έξομολόγησις αυτού επί γης και ουρανού, και υψώσει κέρας λαού αυτού.
Ύμνος πάσι τοις οσίοις αυτού, τοις υιοίς Ισραήλ, λαώ εγγίζοντι αυτώ.

Ψαλμός ρμθ' (149).

Άσατε τω Κυρίω άσμα καινόν η αίνεσις αυτού εν εκκλησία όσιων.
Ευφρανθήτω Ισραήλ επί τω ποιήσαντι αυτόν, και υιοί Σιών αγαλλιάσθωσαν
επί τω βασιλεί αυτών.
Αινεσάτωσαν το όνομα αυτού εν χορώ, εν τυμπάνω και ψαλτηρίω
ψαλάτωσαν αυτώ.
Ότι ευδοκεί Κύριος εν τω λαώ αυτού και υψώσει πραείς εν σωτηρία.
Καυχήσονται όσιοι εν δόξη, και αγαλλιάσονται επί των κοιτών αυτών.
Αι υψώσεις του Θεού εν τω λαρύγγι αυτών, και ρομφαίαι δίστομοι εν ταις
χερσίν αυτών.
Του ποιήσαι εκδίκησιν εν τοις έθνεσιν, ελεγμούς εν τοις λαοίς.
Του δήσαι τους βασιλείς αυτών εν πέδαις, και τους ενδόξους αυτών εν
χειροπέδαις σιδηραίς.
Του ποιήσαι εν αυτοίς κρίμα έγγραπτον· δόξα αύτη έσται πάσι τοις οσίοις
αυτού.

Ψαλμός ρν' (150).

Αινείτε τον Θεόν εν τοις αγίοις αυτού· αινείτε αυτόν εν στερεώματι της
δυνάμεως αυτού.
Αινείτε αυτόν επί ταις δυναστείαις αυτού· αινείτε αυτόν κατά το πλήθος της
μεγαλωσύνης αυτού.
Αινείτε αυτόν εν ηχώ σάλπιγγος· αινείτε αυτόν εν ψαλτηρίω και κιθάρα.
Αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χορώ· αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνω.
Αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις· αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις
αλαλαγμού. Πάσα πνοή αινεσάτω τόν Κύριον.
Δόξα, και νυν.

Δοξολογία μεγάλη.

Δόξα σοι τω δείξαντι τω φως.
Δόξα εν υψίστοις θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.
Υμνούμεν σε, ευλογούμεν σε, προσκυνούμεν σε, δοξολογούμεν σε,
ευχαριστούμεν σοι δια την μεγάλην σου δόξαν.
Κύριε βασιλεύ, επουράνιε Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ· Κύριε Υιέ μονογενές,
Ιησού Χριστέ, και άγιον Πνεύμα.

Κύριε ο Θεός, ο αμνός του Θεού, ο Υιός του Πατρός, ο αίρων την αμαρτίαν
του κόσμου, ελέησον ήμας, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου.
Πρόσδεξαι την δέησιν ημών, ο καθήμενος εν δεξιά του Πατρός, και ελέησον
ημάς.

Ότι συ ει μόνος άγιος, συ ει μόνος Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού
Πατρός. Αμήν.

Καθ' εκάστην ημέραν ευλογήσω σε, και αινέσω το όνομα σου εις τον αιώνα
και εις τον αιώνα του αιώνος.

Καταξίωσαν, Κύριε, εν τη ήμερα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς.
Ευλογητός ει, Κύριε, ο Θεός των πατέρων ημών, και αινετόν και

δεδοξασμένον το όνομά σου εις τους αιώνας. Αμήν.
Γένοιτο, Κύριε, το έλεος σου εφ' ημάς, καθάπερ ηλπίσαμεν επί σε.

Εύλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματα σου (εκ τρίτου).
Κύριε, καταφυγή εγενήθης ημίν εν γενεά και γενεά. Εγώ είπα· Κύριε,
ελέησόν με· ίασαι την ψυχήν μου, ότι ήμαρτόν σοι.

Κύριε, προς σε κατέφυγαν, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημα σου, ότι συ ει ο
Θεός μου.

Ότι παρά σοι πηγή ζωής, εν τω φωτί σου οψόμεθα φως.
Παράτειναν το έλεός σου τοις γινώσκουσί σε.
Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς (εκ τρίτου).
Δόξα, και νυν.

Άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς.

Είτα ψάλλεται γεγονωτέρα τη φωνή.
Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς.

Δοξολογία μικρά.

Σοι δόξα πρέπει, Κύριε ο Θεός ημών, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, τω
Πατρί και τω Υιώ και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των
αιώνων. Αμήν.
Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.
Υμνούμεν σε, ευλογούμεν σε, προσκυνούμεν σε, δοξολογούμεν σε,
ευχαριστούμεν σοι δια την μεγάλην σου δόξαν.
Κύριε βασιλεύ, επουράνιε Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ· Κύριε Υιέ μονογενές,
Ιησού Χριστέ, και άγιον Πνεύμα.
Κύριε ο Θεός, ο αμνός του Θεού, ο Υιός του Πατρός, ο αίρων την αμαρτίαν
του κόσμου, ελέησον ημάς ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου.
Πρόσδεξαι την δέησιν ημών, ο καθήμενος εν δεξιά του Πατρός, και ελέησον
ημάς.

Ότι συ ει μόνος άγιος, συ ει μόνος Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού
Πατρός. Αμήν.
Καθ' εκάστην ημέραν ευλογήσω σε, και αινέσω το όνομά σου εις τον αιώνα
και εις τον αιώνα του αιώνος.
Κύριε, καταφυγή εγενήθης ημίν εν γενεά και γενεά. Εγώ είπα· Κύριε,
ελέησόν με· ίασαι την ψυχήν μου, ότι ήμαρτόν σοι.

Κύριε, προς σε κατέφυγον, δίδαξον με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο
Θεός μου.
Ότι παρά σοι πηγή ζωής, εν τω φωτί σου οψόμεθα φως.
Παράτεινον το έλεος σου τοις γινώσκουσί σε.

Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς.
Ευλογητός ει, Κύριε, ο Θεός των πατέρων ημών, και αινετόν και
δεδοξασμένον το όνομά σου εις τους αιώνας. Αμήν.
Γένοιτο, Κύριε, το έλεος σου εφ' ημάς, καθάπερ ηλπίσαμεν επί σε.
Ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου.
Ευλογητός ει, Δέσποτα, συνέτισόν με τα δικαιώματα σου.
Ευλογητός ει, Άγιε, φώτισόν με τοις δικαιώμασί σου.
Κύριε, το έλεός σου εις τον αιώνα· τα έργα των χειρών σου μη παρίδης.
Σοι πρέπει αίνος, σοι πρέπει ύμνος, σοι δόξα πρέπει, τω Πατρί και τω Υιώ
και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Είτα τα απόστιχα των αίνων, εν οις λέγομεν στίχους.

Στίχ. α'. Ενεπλήσθημεν το πρωί του ελέους σου, Κύριε, και ηγαλλιασάμεθα,
και ευφράνθημεν εν πάσαις ταις ημέραις ημών. Ευφρανθείημεν, ανθ' ων ημερών
εταπείνωσας ημάς, ετών, ων είδομεν κακά· και ίδε επί τους δούλους σου και επί τα
έργα σου, και οδήγησον τους υιούς αυτών.

Στίχ. β'. Και έστω η λαμπρότης Kυρίου του Θεού ημών εφ' ημάς, και τα
έργα των χειρών ημών κατεύθυνον εφ' ημάς, και το έργον των χειρών ημών
κατεύθυνον.
Δόξα, και νυν.

Είτα.

Αγαθόν το εξομολογείσθαι τω Κυρίω και ψάλλειν τω ονόματί σου, Ύψιστε·
του αναγγέλλειν το πρωί το έλεός σου και την αλήθειάν σου κατά νύκτα.
Μεθ' ο, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, απολυτίκιον, Απόστολος,
Ευαγγέλιον και απόλυσις.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΚΟΛΟΥΘIΑ ΤΗΣ ΕΝΑΤΗΣ ΩΡΑΣ

Βασιλεύ ουράνιε. Τρισάγιον. Παναγία Τριάς. Πάτερ ημών. Κύριε ελέησον
ιβ'. Δόξα, και νυν. Δεύτε προσκυνήσωμεν (εκ τρίτου).

Ψαλμός πγ' (83).

Ως αγαπητά τα σκηνώματά σου, Κύριε των δυνάμεων· επιποθεί και εκλείπει
η ψυχή μου εις τας
αυλάς του Κυρίου. Η καρδία μου και η σαρξ μου ηγαλλιάσαντο επί Θεόν
ζώντα. Και γαρ στρουθίον εύρεν εαυτώ οικίαν, και τρυγών νοσσιάν εαυτή, ου
θήσει τα νοσσία εαυτής. Τα θυσιαστήριά σου, Κύριε των δυνάμεων, ο βασιλεύς
μου και ο Θεός μου. Μακάριοι οι κατοικούντες εν τω οίκω σου, εις τους αιώνας
των αιώνων αινέσουσί σε. Μακάριος ανήρ, ω εστίν αντίληψις αυτώ παρά σου·
αναβάσεις εν τη καρδία αυτού διέθετο, εις κοιλάδα του κλαυθμώνος, εις τον τόπον
ον έθετο. Και γαρ ευλογίας δώσει ο νομοθετών πορεύσονται εκ δυνάμεως εις
δύναμιν, οφθήσεται ο Θεός των θεών εν Σιών. Κύριε, ο Θεός των δυνάμεων,
εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι, ο Θεός Ιακώβ. Υπερασπιστά ημών, ίδε,
ο Θεός, και επίβλεψον εις το πρόσωπον του χριστού σου. Ότι κρείσσων ήμερα μία
εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδας. Εξελεξάμην παραρριπτείσθαι εν τω οίκω του
Θεού μου μάλλον, ή οικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών. Ότι έλεος και αλήθειαν
αγαπά Κύριος ο Θεός, χάριν και δόξαν δώσει· Κύριος ου στερήσει τα αγαθά τοις
πορευομένοις εν ακακία. Κύριε, ο Θεός των δυνάμεων, μακάριος άνθρωπος ο
ελπίζων επί σε.

Ψαλμός πδ' (84).

Ευδόκησας, Κύριε, την γην σου, απέστρεψας την αιχμαλωσίαν Ιακώβ.
Αφήκας τας ανομίας τω λαώ σου, εκάλυψας πάσας τας αμαρτίας αυτών.
Κατέπαυσας πάσαν την οργήν σου, απέστρεψας από οργής θυμού σου.
Επίστρεψον ημάς, ο Θεός των σωτηρίων ημών, και απόστρεψον τον θυμόν σου
αφ' ημών. Μη εις τους αιώνας οργισθής ημίν; ή διατενείς την οργήν σου από
γενεάς εις γενεάν; Ο Θεός, συ επιστρέψας ζωώσεις ημάς, και ο λαός σου
ευφρανθήσεται επί σοι. Δείξον ημίν, Κύριε, το έλεος σου, και το σωτήριόν σου
δώης ημίν. Ακούσομαι τι λαλήσει εν εμοί Κύριος ο Θεός· ότι λαλήσει ειρήνην επί
τον λαόν αυτού και επί τους οσίους αυτού και επί τους επιστρέφοντας καρδίαν επ'
αυτόν. Πλην εγγύς των φοβούμενων αυτόν το σωτήριον αυτού, του κατασκηνώσαι
δόξαν εν τη γη ημών. Έλεος και αλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη και ειρήνη
κατεφίλησαν. Αλήθεια εκ της γης ανέτειλε, και δικαιοσύνη εκ του ουρανού
διέκυψε. Και γαρ ο Κύριος δώσει χρηστότητα, και η γη ημών δώσει τον καρπόν
αυτής. Δικαιοσύνη ενώπιον αυτού προπορεύσεται και θήσει εις οδόν τα διαβήματα
αυτού.

Ψαλμός πε' (85).

Κλίνον, Κύριε, το ους σου και επάκουσόν μου, ότι πτωχός και πένης ειμί
εγώ. Φύλαξον την ψυχήν μου, ότι όσιος ειμί· σώσον τον δούλον σου, ο Θεός μου,
τον ελπίζοντα επί σε. Ελέησόν με, Κύριε, ότι προς σε κεκράξομαι όλην την
ημέραν· εύφρανον την ψυχήν του δούλου σου, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου.
'Οτι συ, Κύριε, χρηστός και επιεικής και πολυέλεος πάσι τοις επικαλουμένοις σε.
Ενώτισαι, Κύριε, την προσευχήν μου, και πρόσχες τη φωνή της δεήσεώς μου. Εν
ημέρα θλίψεώς μου εκέκραξα προς σε, ότι επήκουσάς μου. Ουκ έστιν όμοιός σοι
εν θεοίς, Κύριε, και ουκ έστι κατά τα έργα σου. Πάντα τα έθνη, όσα έποίησας,
ήξουσι και προσκυνήσουσιν ενώπιον σου, Κύριε, και δοξάσουσι το όνομά σου.
Ότι μέγας ει συ, και ποιών θαυμάσια, συ ει Θεός μόνος. Οδήγησόν με, Κύριε, εν
τη οδώ σου, και πορεύσομαι εν τη αληθεία σου· ευφρανθήτω η καρδία μου του
φοβείσθαι το όνομά σου. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε ο Θεός μου, εν όλη καρδία
μου, και δοξάσω το όνομα σου εις τον αιώνα. Ότι το έλεος σου μέγα επ' εμέ, και
ερρύσω την ψυχήν μου εξ άδου κατωτάτου. Ο Θεός, παράνομοι επανέστησαν επ'
εμέ, και συναγωγή κραταιών εζήτησαν την ψυχήν μου, και ου προέθεντό σε

ενώπιον αυτών. Και συ, Κύριε ο Θεός μου, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος
και πολυέλεος και αληθινός. Επίβλεψον επ' εμέ και ελέησον με· δος το κράτος σου
τω παιδί σου, και σώσον τον υιόν της παιδίσκης σου. Ποίησον μετ' εμού σημείον
εις αγαθόν, και ιδέτωσαν οι μισούντες με και αισχυνθήτωσαν, ότι συ Κύριε,
εβοήθησάς μοι και παρεκάλεσάς με.

Και πάλιν. Ποίησον μετ' εμού σημείον εις αγαθόν, και ιδέτωσαν οι
μισούντες με και αισχυνθήτωσαν, ότι συ Κύριε, εβοήθησάς μοι και παρεκάλεσάς
με.

Δόξα, και νυν. Αλληλούια εκ τρίτου. Κύριε ελέησον γ'. Δόξα. Το
απολυτίκιον. Και νυν. Ο δι' ημάς.
Κατά δε την Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, μετά το Κύριε έλέησον, αντί του
απολυτίκιου ψάλλομεν το παρόν.

Ήχος πλ. δ'.

Ο εν τη ενάτη ώρα δι' ημάς σαρκί του θανάτου γευσάμενος, νέκρωσον της
σαρκός ημών το φρόνημα, Χριστέ ο Θεός, και σώσον ημάς.

Στίχ. α'. Εγγισάτω η δέησίς μου ενώπιον σου, Κύριε, κατά το λόγιόν σου
συνέτισόν με.

Στίγ. β'. Εισέλθοι το αξίωμά μου ενώπιόν σου, Κύριε, κατά το λόγιόν σου
ρύσαι με.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Ο δι' ημάς γεννηθείς εκ Παρθένου, καί σταύρωσιν υπομείνας αγαθέ· ο
θανάτω τον θάνατον σκυλεύσας, και έγερσιν δείξας ως Θεός, μη παρίδης ους
έπλασας τη χειρί σου· δείξον την φιλανθρωπίαν σου ελεήμον, δέξαι την τεκούσαν
σε Θεοτόκον, πρεσβεύουσαν υπέρ ημών, και σώσον, Σωτήρ ημών, λαόν
απεγνωσμένον.

Και ευθύς.

Μη δη παραδώης ημάς εις τέλος δια το όνομά σου το άγιον, και μη
διασκέδασης την διαθήκην σου, και μη αποστήσης το έλεός σου αφ' ημών, δια
Αβραάμ τον ηγαπημένον υπό σου, και δια Ισαάκ τον δούλον σου, και Ισραήλ τον
άγιόν σου.

Τρισάγιον. Παναγία Τριάς. Πάτερ ημών. Το κοντάκιον της εορτής ή της
ημέρας· κατά δε την Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, τα παρόντα τροπάρια.

Βλέπων ο ληστής τον αρχηγόν της ζωής επί σταυρού κρεμάμενον, έλεγεν·
Ει μη Θεός υπήρχε σαρκωθείς, ο συν ημίν σταυρωθείς, ουκ αν ο ήλιος τας ακτίνας
εναπέκρυψεν, ουδέ η γη σειομένη εκυμαίνετο· αλλ' ο πάντων ανεχόμενος,
μνήσθητί μου, Κύριε εν τη βασιλεία σου.
Δόξα.

Εν μέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός σου· του μεν
καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων
προς γνώσιν θεολογίας· Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.

Και νυν.

Τον Αμνόν και Ποιμένα και σωτήρα του κόσμου, εν τω σταυρώ θεωρούσα η
τεκούσα, έλεγε δακρύουσα· Ό μεν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος την λύτρωσιν, τα
δε σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου την σταύρωσιν, ην υπέρ πάντων
υπομένεις, ο Υιός και θεός μου.

Κύριε έλέησον μ'. Ο εν παντι καιρώ. Κύριε ελέησον γ'. Δόξα, και νυν. Την
τιμιωτέραν των Χερουβίμ.

Ευχή του Μεγάλου Βασιλείου.

Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ο μακροθυμήσας επί τοις ημών
πλημμελήμασι και άχρι της παρούσης ώρας αγαγών ημάς, εν η επί του ζωοποιού
ξύλου κρεμάμενος τω ευγνώμονι ληστή την εις τον παράδεισον ωδοποίησας
είσοδον και θανάτω τον θάνατον ώλεσας, ιλάσθητι ημίν τοις αμαρτωλούς και
αναξίοις δούλοις σου· ημάρτομεν γαρ και ηνομήσαμεν, και ουκ εσμέν άξιοι άραι
τα όμματα ημών και βλέψαι εις το ύψος του ουρανού· διότι κατελίπομεν την οδόν
της δικαιοσύνης σου και επορεύθημεν εν τοις θελήμασι των καρδιών ημών. Αλλ'
ικετεύομεν την σην ανείκαστον αγαθότητα· φείσαι ημών, Κύριε, κατά το πλήθος
του ελέους σου, και σώσον ημάς δια το όνομά σου το άγιον, ότι έξέλιπον εν
ματαιότητι αι ημέραι ημών· εξελού ημάς της του αντικειμένου χειρός και άφες
ημίν τα αμαρτήματα και νέκρωσον το σαρκικόν ημών φρόνημα, ίνα τον παλαιόν
αποθεμένοι άνθρωπον, τον νέον ενδυσώμεθα και σοι ζήσωμεν, τω ημετέρω
δεσπότη και κηδεμόνι· και ούτω τοις σοις ακολουθούντες προστάγμασιν, εις την
αιώνιον ανάπαυσιν καταντήσωμεν, ένθα πάντων εστί των ευφραινομένων η
κατοικία. Συ γαρ ει η όντως αληθινή ευφροσύνη και αγαλλίασις των αγαπώντων
σε, Χριστέ ο Θεός ημών, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχω σου
Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις
τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΚΟΛΟΥΘIΑ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ

Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν τω βασιλεί ημών Θεώ.
Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ τω βασιλεί ημών Θεώ.
Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν αυτώ Χριστώ τω βασιλεί και Θεώ
ημών.

Ψαλμός ργ' (103).

Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον· Κύριε ο Θεός μου, εμεγαλύνθης σφόδρα.
Εξομολόγησιν και μεγαλοπρέπειαν ενεδύσω, αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον.
Εκτείνων τον ουρανόν ωσεί δέρριν, ο στεγάζων εν ύδασι τα υπερώα αυτού. Ο
τιθείς νέφη την επίβασιν αυτού, ο περιπατών επί πτερύγων ανέμων. Ο ποιών τους
αγγέλους αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα. Ο θεμελίων
την γην επί την ασφάλειαν αυτής, ου κλιθήσεται εις τον αιώνα του αιώνος.

Αβυσσος ως ιμάτιον το περιβόλαιον αυτού, επί των ορέων στήσονται ύδατα. Από
επιτιμήσεώς σου φεύξονται, από φωνής βροντής σου δειλιάσουσιν. Αναβαίνουσιν
όρη και καταβαίνουσι πεδία εις τον τόπον, ον εθεμελίωσας αυτά. Όριον έθου, ο ου
παρελεύσονται, ουδέ επιστρέψουσι καλύψαι την γην. Ο εξαποστέλλων πηγάς εν
φάραγξιν, ανά μέσον των ορέων διελεύσονται ύδατα. Ποτιούουσι πάντα τα θηρία
του αγρού, προσδέξονται όναγροι εις δίψαν αυτών. Επ' αυτά τα πετεινά του
ουρανού κατασκηνώσει, εκ μέσου των πετρών δώσουσι φωνήν. Ποτίζων όρη εκ
των υπερώων αυτού· από καρπού των έργων σου χορτασθήσεται η γη. Ο
εξανατέλλων χόρτον τοις κτήνεσι και χλόην τη δουλεία των ανθρώπων. Του
εξαγαγείν άρτον εκ της γης, και οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου. Tου ιλαρύναι
πρόσωπον εν ελαίω, και άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζει. Χορτασθήσονται τα
ξύλα του πεδίου, αι κέδροι του Λιβάνου, ας εφύτευσας. Εκεί στρουθία
εννοσεύσουσι, του ερωδιού η κατοικία ηγείται αυτών. Όρη τα υψηλά ταις ελάφοις,
πέτρα καταφυγή τοις λαγωοίς. Εποίησε σελήνην εις καιρούς, ο ήλιος έγνω την
δύσιν αυτού. Έθου σκότος, και εγένετο νυξ· εν αυτή διελεύσονται πάντα τα θηρία
του δρυμού. Σκύμνοι ωρυόμενοι του αρπάσαι και ζητήσαι παρά τω Θεώ βρώσιν
αυτοίς. Ανέτειλεν ο ήλιος και συνήχθησαν, και εις τας μάνδρας αυτών
κοιτασθήσονται. Εξελεύσεται άνθρωπος επί το έργον αυτού και επί την εργασίαν
αυτού έως εσπέρας. Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε· πάντα εν σοφία εποίησας·
επληρώθη η γη της κτίσεώς σου. Αύτη η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος, εκεί
ερπετά, ων ουκ έστιν αριθμός, ζώα μικρά μετά μεγάλων. Εκεί πλοία
διαπορεύονται, δράκων ούτος, ον έπλασας εμπαίζειν αυτή. Πάντα προς σε
προσδοκώσι, δούναι την τροφήν αυτών εις εύκαιρον· δόντος σου αυτοίς
συλλέξουσιν. Ανοίξαντός σου την χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητας,
αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον ταραχθήσονται. Αντανελείς το πνεύμα αυτών
και εκλείψουσι, και εις τον χουν αυτών έπιστρέψουσιν. Εξαποστελείς το πνεύμα
σου και κτισθήσονται, καί ανακαινιείς το πρόσωπον της γης. Ήτω η δόξα Κυρίου
εις τους αιώνας· ευφρανθήσεται Κύριος επί τοις έργοις αυτού. Ο επιβλέπων επί
την γην και ποιών αυτήν τρέμειν, ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται. Άσω
τω Κυρίω εν τη ζωή μου, ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω. Ηδυνθείη αυτώ η
διαλογή μου, εγώ δε ευφρανθήσομαι επί τω Κυρίω. Εκλείποιεν αμαρτωλοί από της
γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς. Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον.

Και πάλιν.

Ο ήλιος έγνω την δύσιν αυτού· έθου σκότος, και εγένετο νύξ.
Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε· πάντα εν σοφία εποίησας.

Δόξα, και νυν. Αλληλούια εκ τρίτου.

Μετά δε το ενδιάτακτον Κάθισμα του Ψαλτηρίου, το Κύριε εκέκραξα εις
τον τυχόντα ήχον.

Ψαλμός ρμ' (140).

Kύριε, εκέκραξα προς σε, εισάκουσόν μου, εισάκουσόv μου, Κύριε· Κύριε,
εκέκραξα προς σε, εισάκουσόv μου, πρόσχες τη φωνή της δεήσεώς μου, εν τω
κεκραγέναι με προς σε· εισάκουσόν μου, Κύριε.
Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου· έπαρσις των
χειρών μου θυσία εσπερινή· εισάκουσόν μου, Κύριε.
Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου.
Μη εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηρίας, του προφασίζεσθαι
προφάσεις εν αμαρτίαις.
Συν ανθρώποις εργαζομένοις την ανομίαν, και ου μη συνδυάσω μετά των
εκλεκτών αυτών.
Παιδεύσει με δίκαιος εν ελεεί και ελέγξει με, έλαιον δε αμαρτωλού μη
λιπανάτω την κεφαλήν μου.
Ότι έτι και η προσευχή μου εν ταις ευδοκίαις αυτών, κατεπόθησαν εχόμενα
πέτρας οι κριταί αυτών.
Ακούσονται τα ρήματά μου, ότι ηδύνθησαν· ωσεί πάχος γης ερράγη επί της
γης, διεσκορπίσθη τα οστά αυτών παρά τον άδην.
Ότι προς σε, Κύριε, Κύριε, οι οφθαλμοί μου· επί σοι ήλπισα, μη αντανέλης
την ψυχήν μου.
Φύλαξαν με από παγίδος, ης συνεστήσαντό μοι, και από σκανδάλων των
εργαζομένων την ανομίαν.
Πεσούνται εν αμφιβλήστρω αυτών οι αμαρτωλοί· κατά μόνας ειμί εγώ, έως
αν παρέλθω.

Ψαλμός ρμα' (141).

Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα, φωνή μου προς Κύριον εδεήθην.
Εκχεώ ενώπιον αυτού την δέησίν μου, την θλίψιν μου ενώπιον αυτού
απαγγελώ.

Εν τω εκλείπειν εξ εμού το πνεύμα μου, και συ έγνως τας τρίβους μου.
Εν οδώ ταύτη, η επορευόμην, έκρυψαν παγίδα μοι.

Κατενόουν εις τα δεξιά και επέβλεπον, και ουκ ην ο επιγινώσκων με.
Απώλετο φυγή απ' εμού και ουκ έστιν ο εκζητών την ψυχήν μου.

Εκέκραξα προς σε, Κύριε, είπα· συ ει η ελπίς μου, μερίς μου ει εν γη

ζώντων.

Πρόσχες προς την δέησίν μου, ότι εταπεινώθην σφόδρα.

Ρύσαι με εκ των καταδιωκόντων με, ότι εκραταιώθησαν υπέρ εμέ.

Εξάγαγε εκ φυλακής την ψυχήν μου, του εξομολογήσασθαι τω ονόματι σου.

Εμέ υπομενούσι δίκαιοι, έως ου ανταποδώς μοι.

Ψαλμός ρκθ'(129).

Εκ βαθέων εκέκραξά σοι, Κύριε, Κύριε, εισάκουσον της φωνής μου.
Γενηθήτω τα ώτα σου προσέχοντα εις την φωνήν της δεήσεώς μου.
Από του επομένου στίχου άρχονται τα στιχηρά της ημέρας.
Εάν ανομίας παρατήρησης, Κύριε, Κύριε, τις υποστήσεται; ότι παρά σοι ο
ιλασμός εστίν.
Ένεκεν του ονόματός σου υπέμεινά σε, Κύριε, υπέμεινεν η ψυχή μου εις τον
λόγον σου, ήλπισεν η ψυχή μου επί τον Κύριον.
Από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός, από φυλακής πρωίας ελπισάτω Ισραήλ
επί τον Κύριον.

Ότι παρά τω Κυρίω το έλεος και πολλή παρ' αύτω λύτρωσις, και αυτός
λυτρώσεται τον Ισραήλ εκ πασών των ανομιών αυτού.

Ψαλμός ρις' (116).

Αινείτε τον Κύριον, πάντα τα έθνη, επαινέσατε αυτόν, πάντες οι λαοί.
Ότι εκραταιώθη το έλεος αυτού εφ' ημάς, και η αλήθεια του Κυρίου μένει
εις τον αιώνα.

Δόξα, και νυν.

Μετά δε τους Ψαλμούς καί τα στιχηρά, ψάλλεται η επιλύχνιος ευχαριστία.
Φως ιλαρόν αγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος,
Ιησού Χριστέ, ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν
Πατέρα, Υιόν, και άγιον Πνεύμα, Θεόν. Άξιόν σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι
φωναίς αισίαις, Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς· διό ο κόσμος σε δοξάζει.
Είτα το προκείμενον της ημέρας.

Τη Κυριακή εσπέρας. Ήχος πλ. δ'

Ιδού δη ευλογείτε τον Κύριον, πάντες οι δούλοι Κυρίου.
Στίχ. Οι εστώτες εν οίκω Κυρίου, εν αυλαίς οίκου Θεού ημών.

Τη Δευτέρα εσπέρας. Ήχος δ'.

Κύριος εισακούσεταί μου εν τω κεκραγέναι με προς αυτόν.
Στίχ. Εν τω επικαλείσθαι με εισήκουσάς μου, ο Θεός της δικαιοσύνης μου.

Τη Τρίτη εσπέρας. Ήχος α'.

Το έλεός σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου.
Στίχ. Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει.

Τη Τετάρτη εσπέρας. Ήχος πλ. α'.

Ο Θεός, εν τω ονόματι σου σώσον με, και εν τη δυνάμει σου κρινείς με.
Στίχ. Ο Θεός εισάκουσον της προσευχής μου.

Τη Πέμπτη εσπέρας. Ήχος πλ. β'.

Η βοήθειά μου παρά Κυρίου, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην.
Στίχ. Ήρα τους οφθαλμούς μου εις τα όρη, όθεν ήξει η βοήθειά μου.

Τη Παρασκευή εσπέρας. Ήχος βαρύς.

Ο Θεός αντιλήπτωρ μου ει, το έλεος σου προφθάσει με.
Στίχ. Εξελού με εκ των εχθρών μου, ο Θεός.

Είτα την ευχήν ταύτην.

Καταξίωσον, Κύριε, εν τη εσπέρα ταύτη, αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς.
Ευλογητός ει, Kύριε ο Θεός των πατέρων ημών, και αινετόν και δεδοξασμένον το
όνομά σου εις τους αιώνας. Αμήν. Γένοιτο, Κύριε, το έλεός σου εφ' ημάς, καθάπερ
ηλπίσαμεν επί σε. Ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου. Ευλογητός
ει, Δέσποτα, συνέτισόν με τα δικαιώματά σου. Ευλογητός ει, Άγιε, φώτισόν με
τοις δικαιώμασί σου. Κύριε, το έλεος σου εις τον αιώνα· τα έργα των χειρών σου
μη παρίδης. Σοι πρέπει αίνος, σοι πρέπει ύμνος, σοι δόξα πρέπει, τω Πατρί και τω
Υιώ και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Είτα τα Απόστιχα, εν οις λέγομεν στίχους.

Στίχ. α'. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου, τον κατοικούντα εν τω ουρανώ.
Ιδού ως οφθαλμοί δούλων εις χείρας των κυρίων αυτών, ως οφθαλμοί παιδίσκης
εις χείρας της κυρίας αυτής, ούτως οι οφθαλμοί ημών προς Κύριον τον Θεόν
ημών, έως ου οικτειρήσαι ημάς.

Στίχ. β'. Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, ότι επί πολύ επλήσθημεν
εξουδενώσεως, επί πλείον επλήσθη η ψυχή ημών· το όνειδος τοις ευθηνούσι και η
εξουδένωσις τοις υπερηφάνοις.

Δόξα, και νυν.

Είτα την ωδήν Συμεών του θεοδόχου (Λουκ. β' 29).

Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι
είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των
λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ.

Τρισάγιον. Παναγία Τριάς. Πάτερ ημών. Το απολυτίκιον της εορτής ή της
ημέρας. Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον και απόλυσις.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
Δόξα σοι ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας ο πανταχού παρών
και τα πάντα πληρών ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και
σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον αγαθέ, τας
ψυχάς ημών.

Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος ελέησον ημάς (εκ τρίτου).

Δόξα Πατρί και Υίω και αγίω Πνεύματι, και νυν και αεί και εις τους αιώνας
των αιώνων. Αμήν.

Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών.
Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας
ημών, ένεκεν του ονόματός σου.

Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.
Δόξα, και νυν.

Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η
βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον
ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και
ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών· καί μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά
ρύσαι ημάς από του πονηρού.

Κύριε ελέησον ιβ'. Δόξα, και νυν.

Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν τω βασιλεί ημών Θεώ.
Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ τω βασιλεί ημών Θεώ.
Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν αυτώ, Χριστώ τω βασιλεί και Θεώ
ημών.

Ψαλμός ν' (50).

Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των
οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας
μου, και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω,
και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν
ενώπιόν σου εποίησα˙ όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και νικήσης εν τω
κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η
μήτηρ μου.Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας· τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου
εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με και υπέρ
χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην αγαλλιάσονται
οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και
πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και
πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του
προσώπου σου, και το πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απ' εμού. Απόδος μοι
την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω
ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο
Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην
σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου.
Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω
Θεώ πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός
ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών και
οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης,
αναφορά και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Ψαλμός ξθ' (69).

Ο Θεός, εις την βοήθειάν μου πρόσχες· Κύριε, εις το βοηθήσαι μοι σπεύσον.
Αισχυνθήτωσαν και εντραπήτωσαν οι ζητούντες την ψυχήν μου.
Αποστραφήτωσαν εις τα οπίσω και καταισχυνθήτωσαν οι βουλόμενοί μοι
κακά.

Αποστραφήτωσαν παραυτίκα αισχυνόμενοι οι λέγοντές μοι· εύγε, εύγε.
Αγαλλιάσθωσαν και ευφρανθήτωσαν επί σο πάντες οι ζητούντές σε, ο Θεός.
Και λεγέτωσαν δια παντός, μεγαλυνθήτω ό Κύριος, οι αγαπώντες το
σωτήριόν σου.

Εγώ δε πτωχός ειμί και πένης· ο Θεός, βοήθησόν μοι.
Βοηθός μου και ρύστης μου ει συ, Κύριε, μη χρονίσης.

Ψαλμός ρμβ' (142).

Κύριε, εισάκουσoν της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη
αληθεία σου, εiσάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου· Και μη εισέλθης εις κρίσιν
μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων. Ότι κατεδίωξεν
ο εχθρός την ψυχήν μου· εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθισέ με εν
σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ' εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί
εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις
έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείρας
μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το
πνεύμα μου. Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ' εμού, και ομοιωθήσομαι τοις
καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί
σοι ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την
ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον· δίδαξόν με
του ποιείν το θέλημά σου., ότι συ ει ο Θεός μου. Το πνεύμα σου το αγαθόν
οδηγήσει με εν γη ευθεία· ένεκεν του ονόματος σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη
δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου
εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου· και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν
μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί.

Δοξολογία μικρά.

Σοι δόξα πρέπει, Κύριε ο Θεός ημών, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, τω
Πατρί και τω Υιώ και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των
αιώνων. Αμήν.

Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.
Υμνούμεν σε, ευλογούμεν σε, προσκυνούμεν σε, δοξολογούμεν σε,
ευχαριστούμεν σοι δια την μεγάλην σου δόξαν.
Κύριε βασιλεύ, επουράνιε Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ· Κύριε Υιέ μονογενές,
Ιησού Χριστέ, και άγιον Πνεύμα.

Κύριε ο Θεός, ο αμνός του Θεού, ο Υιός του Πατρός, ο αίρων την αμαρτίαν
του κόσμου, ελέησον ημάς ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου.
Πρόσδεξαι την δέησιν ημών, ο καθήμενος εν δεξιά του Πατρός, και ελέησον
ημάς.

Ότι συ ει μόνος άγιος, συ ει μόνος Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού
Πατρός. Αμήν.
Καθ' εκάστην ημέραν ευλογήσω σε, και αινέσω το όνομά σου εις τον αιώνα
και εις τον αιώνα του αιώνος.

Κύριε, καταφυγή εγενήθης ημίν εν γενεά και γενεά. Εγώ είπα· Κύριε,
ελέησόν με· ίασαι την ψυχήν μου, ότι ήμαρτόν σοι.
Κύριε, προς σε κατέφυγον, δίδαξον με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο
Θεός μου.

Ότι παρά σοι πηγή ζωής, εν τω φωτί σου οψόμεθα φως.
Παράτεινον το έλεος σου τοις γινώσκουσί σε.

Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς.
Ευλογητός ει, Κύριε, ο Θεός των πατέρων ημών, και αινετόν και
δεδοξασμένον το όνομά σου εις τους αιώνας. Αμήν.
Γένοιτο, Κύριε, το έλεος σου εφ' ημάς, καθάπερ ηλπίσαμεν επί σε.
Ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου.
Ευλογητός ει, Δέσποτα, συνέτισόν με τα δικαιώματα σου.

Ευλογητός ει, Άγιε, φώτισόν με τοις δικαιώμασί σου.
Κύριε, το έλεός σου εις τον αιώνα· τα έργα των χειρών σου μη παρίδης.
Σοι πρέπει αίνος, σοι πρέπει ύμνος, σοι δόξα πρέπει, τω Πατρί και τω Υιώ
και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης,
ορατών τε πάντων και αοράτων.
Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον
εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων˙ φως εκ φωτός, θεόν αληθινόν
εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι' ου τα
πάντα εγένετο. Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν
κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος άγιου και Μαρίας της
Παρθένου και ενανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου
και παθόντα και ταφέντα. Και αναστάντα τη τρίτη ήμερα κατά τας Γραφάς. Και
ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός. Και πάλιν
έρχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς· ου της βασιλείας ουκ έσται
τέλος.
Και εις το Πνεύμα το άγιον, το κύριον το ζωοποιόν το εκ του Πατρός
εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υίω συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον,
το λάλησαν δια των προφητών.
Εις μίαν αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν. Ομολογώ εν
βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών. Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών. Και ζωήν του
μέλλοντος αιώνος. Αμήν.

'Αξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον
και παναμώμητον, και μητέρα του Θεού ημών. Τήν τιμιωτέραν των Χερουβίμ, και
ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφίμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν,
την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.

Τρισάγιον. Παναγία Τριάς. Πάτερ ημών. Είτα το κοντάκιον της εορτής ή της
ημέρας, ή τα παρόντα τροπάρια.

Ήχος δ'.

Ο Θεός των πατέρων ημών, ο ποιών αεί μεθ' ημών κατά την σην επιείκειαν,
μη αποστήσης το έλεός σου αφ' ημών, αλλά ταις αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη
κυβέρνησαν την ζωήν ημών.
Των εν όλω τω κοσμώ μαρτύρων σου, ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα,
η Εκκλησία σου στολισαμένη, δι' αυτών βοά σοι, Χριστέ ο Θεός· τω λαώ σου τους
οικτιρμούς σου κατάπεμψον, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς
ημών το μέγα έλεος.

Δόξα.

Μετά των Αγίων ανάπαυσον, Χριστέ, τάς ψυχάς των δούλων σου, ένθα ουκ
έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.

Και νυν.

Τη πρεσβεία Κύριε, πάντων των Άγιων, και της Θεοτόκου, την σην ειρήνην
δος ημίν, και ελέησον ημάς, ως μόνος οικτίρμων.
Είτα το Κύριε έλέησον μ', και την ευχήν ταύτην.
Ο εν παντί καιρώ και πάση ώρα εν ουρανώ και επί γης προσκυνούμενος και
δοξαζόμενος Xριστός ο Θεός, ο μακρόθυμος, ο πολυέλεος, ο πολυέσπλαγχνος, ο
τους δικαίους αγαπών και τους αμαρτωλούς ελεών, ο πάντας καλών προς
σωτηρίαν διά της επαγγελίας των μελλόντων αγαθών· αυτός. Κύριε, πρόσδεξαι και
ημών εν τη ώρα ταύτη τας εντεύξεις και ίθυνον την ζωήν ημών προς τας εντολάς
σου. Τας ψυχάς ημών αγίασον, τα σώματα άγνισον, τους λογισμούς διόρθωσον,
τας εννοίας κάθαρον και ρύσαι ημάς από πάσης θλίψεως, κακών και οδύνης.
Τείχισον ημάς αγίοις σου Αγγέλοις, ίνα τη παρεμβολή αυτών φρουρούμενοι και
οδηγούμενοι καταντήσωμεν εις την ενότητα της πίστεως και εις την επίγνωσιν της
απροσίτου σου δόξης· ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Κύριε ελέησον γ'. Δόξα, και νυν. Την τιμιωτέραν.

Ευχή εις την υπεραγίαν Θεοτόκον.

Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, αγνή Παρθένε, θεόνυμφε Δέσποινα· η
Θεόν Λόγον τοις ανθρώποις τη παραδόξω σου κυήσει ενώσασα και την
απωσθείσαν φύσιν του γένους ημών τοις ουρανίοις συνάψασα· η των
απηλπισμένων μόνη έλπις και των πολεμουμένων βοήθεια· η ετοίμη αντίληψις των
εις σε προστρεχόντων, και πάντων των Χριστιανών το καταφύγιον· μη βδελύξη με
τον αμαρτωλόν, τον εναγή, τόν αισχροίς λογισμοίς και λόγοις και πράξεσιν όλον
εμαυτόν αχρειώσαντα, και των ηδονών του βίου, ραθυμία γνώμης, δούλον
γενόμενον· αλλ' ως του φιλανθρώπου Θεού Μήτηρ, φιλανθρώπως σπλαγχνίθητι
επ' εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω, και δέξαι μου την εκ ρυπαρών χειλέων
προσφερομένην σοι δέησιν, και τον σον Υιόν, και ημών Δεσπότην και Κύριον, τη
μητρική σου παρρησία χρωμένη δυσώπησον, ίνα άνοιξη καμοί τα φιλάνθρωπα
σπλάγχνα της αυτού αγαθότητος και, παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα,
επιστρέψη με προς μετάνοιαν και των αυτού εντολών εργάτην δόκιμον αναδείξη
με. Και πάρεσό μοι αεί ως ελεήμων και συμπαθής και φιλάγαθος· εν μεν τω
παρόντι βίω θερμή προστάτις και βοηθός, τας των εναντίων εφόδους
αποτειχίζουσα και προς σωτηρίαν καθοδηγούσα με, και εν τω καιρώ της εξόδου
μου την αθλίαν μου ψυχήν περιέπουσα και τας σκοτεινάς όψεις των πονηρών
δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα· εν δε τη φοβερά ήμερα της κρίσεως, της
αιωνίου με ρυομένη κολάσεως, και της απορρήτου δόξης του σου Υιού και Θεού
ημών κληρονόμον με αποδεικνύουσα. Ης και τύχοιμι, Δέσποινα μου, υπεραγία
Θεοτόκε, δια της σης μεσιτείας και αντιλήψεως, χάριτι και φιλανθρωπία του
μονογενούς Υιού, του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού· ω
πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, συν τω ανάρχω αυτού Πατρί και τω
παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ αυτού Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας
των αιώνων. Αμήν.

Ευχή ετέρα εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Και δος ημίν, Δέσποτα, προς ύπνον απιούσιν, ανάπαυσιν σώματος και
ψυχής, και διαφύλαξον ημάς από του ζοφερού ύπνου της αμαρτίας και από πάσης
σκοτεινής και νυκτερινής ηδυπαθείας. Παύσον τας ορμάς των παθών, σβέσον τα
πεπυρωμένα βέλη του πονηρού τα καθ' ημών δολίως κινούμενα. Τας της σαρκός
ημών επαναστάσεις κατάστειλον και παν γεώδες και υλικόν ημών φρόνημα
κοίμισαν. Και δώρησαι ημίν, ο Θεός, γρήγορον νουν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν
νήφουσαν, ύπνον ελαφρόν και πάσης σατανικής φαντασίας απηλλαγμένον.
Διανάστησον δε ημάς εν τω καιρώ της προσευχής εστηριγμένους εν ταις εντολαίς
σου και την μνήμην των σων κριμάτων εν εαυτοίς απαράθραυστον έχοντας.
Παννύχιον ημίν την σην δοξολογίαν χάρισαι εις το υμνείν και ευλογείν και
δοξάζειν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα σου, του Πατρός και του Υιού και
του αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Υπερένδοξε, αειπάρθενε, ευλογημένη Θεοτόκε, προσάγαγε την ημετέραν
προσευχήν τω Υιώ σου και Θεώ ημών, και αίτησαι ίνα σώση δια σου τας ψυχάς
ημών.
Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το
άγιον· Τριάς αγία, δόξα σοι.
Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτηρ του Θεού, φύλαξόν με υπό
την σκέπην σου.

Ευχή εις τον Άγγελον φύλακα της του ανθρώπου ζωής.

Άγιε Άγγελε, ο εφεστώς της άθλιας μου ψυχής και ταλαίπωρου μου ζωής,
μη εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν, μηδέ αποστής απ εμού δια την ακρασίαν μου·
μη δώης χώραν τω πονηρώ δαίμονι κατακυριεύσαί μου τη καταδυναστεία του
θνητού του τούτου σώματος· κράτησον της αθλίας και παρειμένης χειρός μου, και
οδήγησαν με εις οδόν σωτηρίας. Ναι, Άγγελε του θεού, ο φύλαξ και σκεπαστής
της αθλίας μου ψυχής και του σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, όσα σοι έθλιψα
πάσας τας ημέρας της ζωής μου, και εί τι ήμαρτον την σήμερον ημέραν· σκέπασόν
με εν τη παρούση νυκτί και διαφύλαξόν με από πάσης επήρειας του αντικειμένου,
ίνα μη εν τίνι αμαρτήματι παροργίσω τον Θεόν· και πρέσβευε υπέρ εμού προς τον
Κύριον, του επιστηρίξαι με εν τω φόβω αυτού, και άξιον αναδείξαι με δούλον της
αυτού αγαθότητος. Αμήν.

Δόξα, και νυν. Κύριε ελέησον γ', και απόλυσις.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ TOY ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
Ψαλλομένου εν πάση περιστάσει και θλίψει ψυχής.

Ποίημα Θεοστηρίκτου Μοναχού· κατ' άλλους δε, Θεοφάνους.

Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον παρόντα ψαλμόν.

Ψαλμός ρμβ' (142).

Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη
αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου·
Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται
ενώπιον σου πας ζων.
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου· εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.
Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ' εμέ το
πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη καρδία μου.
Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι
των χειρών σου εμελέτων.
Διεπέτασα προς σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρος σοι.
Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου.
Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ' εμού και ομοιωθήσομαι τοις
καταβαίνουσιν εις λάκκον.

Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα.
Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν
μου.

Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον δίδαξόν με του
ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου.
Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία· ένεκεν του ονόματός
σου, Κύριε, ζήσεις με.
Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήv μου, και εν τω ελέει
σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου· και απολείς πάντας τους θλίβοντας την
ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί.
Και ευθύς το Θεός Κύριος, μετά των στίχων αυτού εξ έκατέρων των χορών.

Είτα τα παρόντα τροπάρια. Ήχος δ'

Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και
προσπέσωμεν, εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής· Δέσποινα βοήθησον, εφ'
ημίν σπλαγχνισθείσα· σπεύσον απολλύμεθα, υπό πλήθους πταισμάτων· μη
αποστρέψης σους δούλοι κενούς· σε γαρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.

Δόξα. Το αυτό. Και νυν.

Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι· ειμή
γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων; τίς δε
διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου· σους γαρ
δούλους σώζει αεί εκ παντοίων δεινών.

Ψαλμός ν'(50).

Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των
οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας
μου, και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω,
και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν
ενώπιόν σου εποίησα˙ όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και νικήσης εν τω
κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η
μήτηρ μου.Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας· τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου
εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με και υπέρ
χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην αγαλλιάσονται
οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και
πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και
πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του
προσώπου σου, και το πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απ' εμού. Απόδος μοι
την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω
ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο
Θεός, ο Θεός της σωτήριας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην
σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου.
Ότι, ει ήθέλησας θυσίαν, έδωκα αν˙ ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω
Θεώ πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός
ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών και
οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης,
αναφορά και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Και αρχόμεθα του κανόνος.

Ωδή α'. Ήχος πλ. δ'. Ο Ειρμός.

Υγράν διοδεύσας ωσεί ξηράν, και την Aιγυπτίαν μοχθηρίαν διαφυγών, ο

Ισραηλίτης ανεβόα· Τω λυτρωτή και Θεώ ημών άσωμεν.

Τροπάρια.

Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς, προς σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών·
ω Μήτερ τουΛόγου και Παρθένε, των δυσχερών και δεινών με διάσωσον.
Παθών με ταράττουσι προσβολαί, πολλής αθυμίας εμπιπλώσαι μου την
ψυχήν· ειρήνευσον Κόρη τη γαλήνη, τη του Υιού και Θεού σου Πανάμωμε.
Σωτήρα τεκούσαν σε και Θεόν, δυσωπώ Παρθένε, λυτρωθήναι με των
δεινών· σοι γαρ νυν προσφεύγων ανατείνω, και την ψυχήν και την διάνοιαν.
Νοσούντα το σώμα και την ψυχήν, επισκοπής θείας, και προνοίας της παρά
σου, αξίωσον μόνη Θεομήτορ, ως αγαθή αγαθού τε λοχεύτρια.

Ωδή γ'. Ο Ειρμός.

Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, και της Εκκλησίας δομήτορ, συ με
στερέωσαν, εν τη αγάπη τη ση, των εφετών η ακρότης, των πιστών το στήριγμα,
μόνε φιλάνθρωπε.

Τροπάρια.

Προστασίαν και σκέπην, ζωής εμής τίθημι, σε Θεογεννήτορ Παρθένε· συ με
κυβέρνησον, προς τον λιμένα σου, των αγαθών η αιτία, των πιστών το στήριγμα,
μόνη πανύμνητε.
Ικετεύω Παρθένε, τον ψυχικόν τάραχον, και της αθυμίας την ζάλην,
διασκεδάσαι μου· συ γαρ Θεόνυμφε, τον αρχηγόν της γαλήνης, τον Χριστόν
εκύησας, μόνη πανάχραντε.
Ευεργέτην τεκούσα, τον των καλών αίτιον, της ευεργεσίας τον πλούτον,
πάσιν ανάβλυσον· πάντα γαρ δύνασαι, ως δυνατόν εν ισχύι, τον Χριστόν κυήσασα,
θεομακάριστε.
αλεπαίς αρρωστίαις, και νοσεροίς πάθεσιν, εξεταζομένω Παρθένε, συ μοι
βοήθησον· των ιαμάτων γαρ, ανελλιπή σε γινώσκω, θησαυρόν πανάμωμε τον
αδαπάνητον.
Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν
εις σε καταφεύγομεν. ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.
Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του
σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Είτα μνημονεύει ο ιερεύς, δι' ους ή παράκλησις γίνεται, και ημείς ψάλλομεν
το Κύριε ελέησον ιε'. Μετά δε την εκφώνησιν, το επόμενον.

Κάθισμα. Ήχος β' Τα άνω ζητών.

Πρεσβεία θερμή, και τείχος απροσμάχητον, ελέους πηγή, του κόσμου
καταφύγιον, εκτενώς βοώμεν σοι· Θεοτόκε Δέσποινα πρόφθασον, και εκ κινδύνων
λύτρωσαι ημάς, η μόνη ταχέως προστατεύουσα.

Ωδή δ'. Ο Ειρμός.

Εισακήκοα Κύριε, της οικονομίας σου το μυστήριον· κατενόησα τα έργα
σου, και εδόξασά σου την θεότητα.

Τροπάρια.

Των παθών μου τον τάραχον, η τον κυβερνήτην τεκούσα Κύριον, και τον
κλύδωνα κατεύνασον, των εμών πταισμάτων Θεονύμφευτε.
Ευσπλαγχνίας την άβυσσον, επικαλουμένω της σης παράσχου μοι, η τον
εύσπλαγχνον κυήσασα, και Σωτήρα πάντων των υμνούντων σε.
Απολαύοντες πάναγνε, των σων δωρημάτων ευχαριστήριον, αναμέλπομεν
εφύμνιον, οι γινώσκοντές σε Θεομήτορα.
Οι ελπίδα και στήριγμα, και της σωτηρίας τείχος ακράδαντον, κεκτημένοι
σε πανύμνητε, δυσχερείας πάσης εκλυτρούμεθα.

Ωδή ε'. Ο Ειρμός.

Φώτισον ημάς, τοις προστάγμασί σου Κύριε, και τω βραχίονί σου τω
υψηλώ, την σην ειρήνην παράσχου ημίν φιλάνθρωπε.

Τροπάρια.

Έμπλησον Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου, την σην ακήρατον διδούσα
χαράν, της ευφροσύνης η γεννήσασα τον αίτιον.
Λύτρωσαι ημάς, εκ κινδύνων Θεοτόκε αγνή, η αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν,
και την ειρήνην την πάντα νουν υπερέχουσαν.
Λύσον την αχλύν, των πταισμάτων μου Θεόνυμφε, τω φωτισμώ της σης
λαμπρότητος, η φως τεκούσα το θείον και προαιώνιον.
Ίασαι Αγνή, των παθών μου την ασθένειαν, επισκοπής σου αξιώσασα, και
την υγείαν τη πρεσβεία σου παράσχου μοι.

Ωδή ς'. Ο Ειρμός.

Την δέησιν, εκχεώ προς Κύριον, και αυτώ απαγγελώ μου τας θλίψεις, ότι
κακών η ψυχή μου επλήσθη, και η ζωή μου τω αδη προσήγγισε· και δέομαι ως
Ιωνάς· 'Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε.

Τροπάρια.

Θανάτου, και της φθοράς ως έσωσεν, εαυτόν εκδεδωκώς τω θανάτω, την τη
φθορά και θανάτω μου φύσιν, κατασχεθείσαν Παρθένε δυσώπησον τον Κύριον
σου και Υιόν, της εχθρών κακουργίας με ρύσασθαι.
Προστάτιν σε, της ζωής επίσταμαι, και φρουράν ασφαλεστάτην Παρθένε,
των πειρασμών διαλύουσαν όχλον, και επηρείας δαιμόνων ελαύνουσαν· και
δέομαι δια παντός· εκ φθοράς των παθών μου ρυσθήναι με.
Ως τείχος, καταφυγής κεκτήμεθα, και ψυχών σε παντελή σωτηρίαν, και
πλατυσμόν εν ταις θλίψεσι Κόρη, και τω φωτί σου αεί αγαλλόμεθα. Ω Δέσποινα
και νυν ημάς, των παθών και κινδύνων διάσωσον.
Εν κλίνη νυν, ασθενών κατάκειμαι, και ουκ έστιν ίασις τη σαρκί μου· αλλ' η
Θεόν και σωτήρα του κόσμου, και τον λυτήρα των νόσων κυήσασα, σου δέομαι
της αγαθής· εκ φθοράς νοσημάτων ανάστησον.
Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν
εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ' εσχάτων των ήμερων
τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Ο ιερεύς μνημονεύει ως δεδήλωται. Μετά δε την εκφώνησιν·

Κοντάκιον. Ήχος β'.

Προστασία των Χριστιανών ακαταίσχυντε, μεσιτεία προς τον Ποιητήν
αμετάθετε, μη παρίδης αμαρτωλών δεήσεων φωνάς· αλλά πρόφθασον ως αγαθή,
εις την βοήθειαν ημών, των πιστώς κραυγαζόντων σοι· Τάχυνον εις πρεσβείαν, καί
σπεύσον εις ικεσίαν, η προστατεύουσα αεί, Θεοτόκε των τιμώντων σε.

Είτα το α' άντίφωνον των Αναβαθμών του δ' ήχου.

Εκ νεότητός μου, πολλά πολεμεί με πάθη· αλλ' αυτός αντιλαβού, και σώσον

Σωτήρ μου (δις).

Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από του Κυρίου, ως χόρτος γαρ πυρί, έσεσθε
απεξηραμμένοι (δις).

Δόξα.

Αγίω Πνεύματι, πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται,
τη Τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.

Και νυν.

Αγίω Πνεύματι, αναβλύζει τα της χάριτος ρείθρα αρδεύοντα, άπασαν την
κτίσιν, προς ζωογονίαν.

Και ευθύς το προκείμενον.

Μνησθήσομαι του ονόματός σου εν πάση γενεά και γενεά.
Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, και ίδε, και κλίνον το ους σου, και επιλάθου του
λαού σου, και του οίκου του πατρός σου, και επιθυμήσει ο βασιλεύς του κάλλους
σου.

Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Λουκάν (κεφ. α' 39).

Εν ταις ημέραις εκείναις, αναστάσα Mαριάμ, επορεύθη εις την ορεινήν μετά
σπουδής εις πόλιν Ιούδα· και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την
Ελισάβετ. Και εγένετο, ως ήκουσεν ή Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας,
εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής· και επλήσθη Πνεύματος αγίου η
Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν· Ευλογημένη συ εν γυναιξί και
ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Και πόθεν μοι τούτο, ίνα έλθη η μήτηρ
του Κυρίου μου προς με; Ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα
ώτα μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου. Και μακαρία η
πιστεύσασα ότι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου. Και είπε
Μαριάμ· Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω
Θεώ τω σωτήρι μου· ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού. Ιδού
γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί· ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο
Δυνατός και άγιον το όνομα αυτού. Έμεινε δε Μαριάμ συν αυτή ωσεί μήνας τρεις
και υπέστρεψεν εις τον οίκον αυτής.

Δόξα. Ήχος β'.

Πάτερ Λόγε Πνεύμα, Τριάς η εν Μονάδι, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών
εγκλημάτων.

Και νυν.

Ταις της Θεοτόκου, πρεσβείαις ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών
εγκλημάτων.

Είτα· Ελέησον με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των
οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.

Ήχος πλ. β'. Όλην αποθεμένοι.

Μη καταπιστεύσης με, ανθρωπινή προστασία, Παναγία Δέσποινα, αλλά
δέξαι δέησιν του ικέτου σου· θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι, των δαιμόνων
τα τοξεύματα· σκέπην ου κέκτημαι, ουδέ πού προσφύγω ο άθλιος, πάντοθεν
πολεμούμενος, και παραμυθίαν ουκ έχω πλην σου· Δέσποινα του κόσμου, ελπίς
και προστασία των πιστών, μη μου παρίδης την δέησιν· το συμφέρον ποίησον.
Ουδείς προστρέχων επί σοι, κατησχυμμένος από σου εκπορεύεται, αγνή
Παρθένε Θεοτόκε· αλλ' αιτείται την χάριν, και λαμβάνει το δώρημα, προς το
συμφέρον της αιτήσεως.
Μεταβολή των θλιβομένων, απαλλαγή των ασθενούντων υπάρχουσα,
Θεοτόκε Παρθένε, σώζε πόλιν και λαόν, των πολεμουμένων η ειρήνη, των
χειμαζόμενων η γαλήνη, η μόνη προστασία των πιστών.

Ο ιερεύς.

Σώσον ο Θεός τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου·
επίσκεψαι τον κόσμον σου εν ελέει και οικτιρμοίς· ύψωσον κέρας Χριστιανών
ορθοδόξων και κατάπεμψον εφ' ημάς τα ελέη σου τα πλούσια· πρεσβείαις της
πανάχραντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας· δυνάμει του
τιμίου και ζωοποιού Σταυρού· προστασίαις των τιμίων επουρανίων δυνάμεων
ασωμάτων ικεσίαις του τιμίου και ένδοξου προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού
Ιωάννου· των αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων· των εν αγίοις πατέρων
ημών, μεγάλων ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων Βασιλείου του Μεγάλου,
Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου· του εν αγίοις πατρός
ημών Νικολάου, αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας, του θαυματουργού· των
αγίων ενδόξων και καλλινίκων Μαρτύρων· των οσίων και θεοφόρων Πατέρων
ημών· των αγίων και δικαίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης· του αγίου (της
ημέρας), και πάντων σου των Αγίων. Ικετεύομέν σε, μόνε πολυέλεε Κύριε·
επάκουσον ημών των αμαρτωλών δεομένων σου, και ελέησον ημάς.

Κύριε ελέησον ιβ'. Μετά δε το Ελέει και οικτιρμοίς, αποπληρούμεν τας
λοιπάς ωδάς του κανόνος.

Ωδή ζ'. Ο Ειρμός.

Οι εκ της Ιουδαίας, καταντήσαντες Παίδες εν Βαβυλώνι ποτέ, τη πίστει της
Τριάδος, την φλόγα της καμίνου, κατεπάτησαν ψάλλοντες· Ο των πατέρων ημών,
Θεός ευλογητός ει.

Τροπάρια.

Την ημών σωτηρίαν, ως ήθέλησας Σώτερ οικονομήσασθαι, εν μήτρα της
Παρθένου, κατώκησας τω κοσμώ, ην προστάτιν ανέδειξας. Ο των πατέρων ημών,
Θεός ευλογητός ει.
Θελητήν του ελέους, ον εγέννησας Μήτερ αγνή δυσώπησον, ρυσθήναι των
πταισμάτων, ψυχής τε μολυσμάτων, τους εν πίστει κραυγάζοντας· Ο των πατέρων
ημών, Θεός ευλογητός ει.
Θησαυρόν σωτηρίας, και πηγήν αφθαρσίας, την σε κυήσασαν, και πύργον
ασφαλείας, και θύραν μετανοίας, τοις κραυγάζουσιν έδειξας· Ο των πατέρων
ημών, Θεός ευλογητός ει.
Σωμάτων μαλακίας, και ψυχών αρρώστιας, Θεογεννήτρια, των ποθώ
προσιόντων, τη σκέπει σου τη θεία, θεραπεύειν αξίωσον, η τον Σωτήρα Xριστόν,
ημίν αποτεκούσα.

Ωδή η'. Ο Ειρμός.

Τον Βασιλέα, των ουρανών ον υμνούσι στρατιαί των Αγγέλων υμνείτε, και
υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Τροπάρια.

Τους βοηθείας, της παρά σου δεομένους, μη παρίδης Παρθένε υμνούντας,
και υπερυψούντας, σε Κόρη εις αιώνας.
Των ιαμάτων, το δαψιλές επιχέεις, τοις πιστώς υμνούσι σε Παρθένε, και
υπερυψούσι, τον άφραστόν σου τόκον.
Τας ασθενείας μου, της ψυχής ιατρεύεις, και σαρκός τας όδύνας Παρθένε,
ίνα σε δοξάζω, την Κεχαριτωμένην.
Των πειρασμών συ, τας προσβολάς εκδιώκεις, και παθών τας εφόδους
Παρθένε· όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τους αιώνας.

Ωδή θ'. Ο Ειρμός.

Κυρίως Θεοτόκον, σε ομολογούμεν, οι δια σου σεσωσμένοι Παρθένε Αγνή,
συν ασωμάτοις χορείαις σε μεγαλύνοντες.

Τροπάρια.

Ροήν μου των δακρύων, μη αποποίησης, η τον παντός εκ προσώπου παν
δάκρυον, αφηρηκότα Παρθένε, Χριστόν κυήσασα.
Χαράς μου την καρδίαν, πλήρωσον Παρθένε, η της χαράς δεξαμενή το
πλήρωμα, της αμαρτίας την λύπην εξαφανίσασα.
Λιμήν και προστασία, των σοι προσφευγόντων, γενού Παρθένε και τείχος
ακράδαντον, καταφυγή τε και σκέπη και αγαλλίαμα.
ωτός σου ταις ακτίσι, λάμπρυνον Παρθένε, το ζοφερόν της αγνοίας
διώκουσα, τους ευσεβώς Θεοτόκον σε καταγγέλλοντας.
Κακώσεως εν τόπω, τω της ασθενείας, ταπεινωθέντα Παρθένε θεράπευσον,
εξ αρρώστιας εις ρώσιν μετασκευάζουσα.

Και ευθύς το Άξιον εστίν ως αληθώς.

Και θυμιά ο ιερεύς το θυσιαστήριον καί τον ναόν, ή τον οίκον, όπου
ψάλλεται η Παράκλησις, και ημείς ψάλλομεν τα παρόντα Μεγαλυνάρια.

Την υψηλοτέραν των ουρανών, και καθαρωτέραν, λαμπηδόνων ηλιακών,
την λυτρωσαμένην, ημάς εκ της κατάρας, την Δέσποιναν του κόσμου, ύμνοις
τιμήσωμεν.
Από των πολλών μου αμαρτιών, ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή·
προς σε καταφεύγω, την Κεχαριτωμένην· ελπίς απηλπισμένων, συ μοι βοήθησον.
Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού, δέξαι παρακλήσεις, αναξίων σων
ικετών, ίνα μεσιτεύσης, προς τον εκ σου τεχθέντα· ω Δέσποινα του κόσμου, γενού
μεσίτρια.
Ψάλλομεν προθύμως σοι την ωδήν, νυν τη πανυμνήτω, Θεοτόκω
χαρμονικώς· μετά του Προδρόμου, και πάντων των Αγίων, δυσώπει Θεοτόκε, του
οικτειρήσαι ημάς.
Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων, την Εικόνα σου την
σεπτήν, την ιστορηθείσαν, υπό του Αποστόλου, Λουκά Ιερωτάτου, την
Οδηγήτριαν.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς,
οι Άγιοι πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς.

Είτα· Τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, και τα τροπάρια ταύτα.

Ήχος πλ. β'.

Ελέησον ημάς Κύριε, ελέησον ημάς· πάσης γαρ απολογίας απορούντες,
ταύτην σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη οι αμαρτωλοί προσφέρομεν· ελέησον ημάς.

Δόξα.

Κύριε, ελέησον ημάς· επί σοι γαρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα,
μηδέ μνησθής των ανομοιών ημών· αλλ' επίβλεψον και νυν ως εύσπλαγχνος, και
λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών· συ γαρ ει Θεός ημών, και ημείς λαός σου·
πάντες έργα χειών σου, και το όνομά σου επικεκλήμεθα.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Της ευσπλαγχνίας την πύλην, άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε·
ελπίζοντες εις σε μη αστοχήσωμεν· ρυσθείημεν δια σου των περιστάσεων· συ γαρ
ει η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.

Ο ιερεύς: Ελέησον ημάς ο Θεός...

Και μνημονεύσας πάλιν, περί ων η Παράκλησις γίνεται, ποιεί την απόλυσιν.
Μετ' αυτήν δε, ενόσω οι αδελφοί ασπάζονται την εικόνα της Θεοτόκου, ψάλλονται
τα παρόντα τροπάρια.

Ήχος β'· Ότε εκ του ξύλου.

Πάντων προστατεύεις αγαθή, των καταφευγόντων εν πίστει, τη κραταιά σου
χειρί· άλλην γαρ ουκ έχομεν, αμαρτωλοί προς Θεόν, εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί
μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι, υπό πταισμάτων πολλών, Μήτερ του Θεού του
Υψίστου, όθεν σοι προσπίπτομεν ρύσαι, πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.

Όμοιον.

Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις, και πενομένων
τροφή, ξένων Τε παράκλησις, και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις,
καταπονουμένων, σκέπη και αντίληψις, και ορφανών βοηθός, Μήτερ του Θεού
του Υψίστου, συ υπάρχεις Άχραντε σπεύσον, δυσωπούμεν ρύσασθαι τους δούλους
σου.

Ήχος πλ. δ'.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από
πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Ήχος β'.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό
την σκέπην σου.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΥ

 ΚΑΝΟΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Ποιήμα του βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως.

Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον παρόντα ψαλμόν.

Ψαλμός ρμβ' (142).

Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη
αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου·
Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται
ενώπιον σου πας ζων.
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου· εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.
Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ' εμέ το
πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη καρδία μου.
Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι
των χειρών σου εμελέτων.
Διεπέτασα προς σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρος σοι.
Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου.
Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ' εμού και ομοιωθήσομαι τοις
καταβαίνουσιν εις λάκκον.
Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα.
Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν
μου.
Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον δίδαξόν με του
ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου.
Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία· ένεκεν του ονόματός
σου, Κύριε, ζήσεις με.
Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήv μου, και εν τω ελέει
σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου· και απολείς πάντας τους θλίβοντας την
ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί.
Και ευθύς το Θεός Κύριος, μετά των στίχων αυτού εξ έκατέρων των χορών.

Είτα τα παρόντα τροπάρια. Ήχος δ'

Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και
προσπέσωμεν, εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής· Δέσποινα βοήθησον, εφ'
ημίν σπλαγχνισθείσα· σπεύσον απολλύμεθα, υπό πλήθους πταισμάτων· μη
αποστρέψης σους δούλοι κενούς· σε γαρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.

Δόξα. Το αυτό. Και νυν.

Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι· ειμή
γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων; τις δε
διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου· σους γαρ
δούλους σώζει αεί εκ παντοίων δεινών.

Ψαλμός ν'(50).

Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των
οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας
μου, και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω,
και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν
ενώπιόν σου εποίησα˙ όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και νικήσης εν τω
κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η
μήτηρ μου.Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας· τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου
εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με και υπέρ
χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην αγαλλιάσονται
οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και
πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και
πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του
προσώπου σου, και το πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απ' εμού. Απόδος μοι
την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω
ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο
Θεός, ο Θεός της σωτήριας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην
σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου.
Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν˙ ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω
Θεώ πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός
ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών και
οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης,
αναφορά και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Ωδή α'. Ήχος πλ. δ'. Ο Ειρμός.

Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε, τερατουργούσα ποτέ, μωσαϊκή ράβδος,
σταυροτύπως πλήξασα και διελούσα θάλασσαν· Ισραήλ δε φυγάδα, πεζόν οδίτην
διέσωσεν, άσμα τω Θεώ αναμέλποντα.

Τροπάρια.

Των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την ταπεινήν μου ψυχήν, και συμφορών
νέφη, την εμήν καλύπτουσι, καρδίαν Θεονύμφευτε· αλλ' η φως τετοκυία, το θείον
και προαιώνιον, λάμψον μοι το φως το χαρμόσυνον.
Εξ αμέτρητων αναγκών και θλίψεων, και εξ εχθρών δυσμενών, και
συμφορών βίου, λυτρωθείς Πανάχραντε, τη κραταιά δυνάμει σου, ανυμνώ
μεγαλώνω, την άμετρόν σου συμπάθειαν, και την εις εμέ σου παράκλησιν.
Νυν πεποιθώς επί την σην κατέφυγον, αντίληψιν κραταιάν, και προς την σην
σκέπην, ολοψύχως έδραμον, και γόνυ κλίνω Δέσποινα, και θρηνώ και στενάζω, μη
με παρίδης τον άθλιον, των Χριστιανών καταφύγιον.
Ου σιωπήσω του βοάν τρανώτατα, τα μεγαλεία τα σα, ειμή γαρ συ Κόρη,
πάντοτε προΐστασο, υπέρ εμού πρεσβεύουσα, τω Υιώ και Θεώ σου, τις εκ
τοσούτου με κλύδωνος, και δεινών κινδύνων ερρύσατο.

Ωδή γ'. Ο Ειρμός.

Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, και της Εκκλησίας δομήτορ, συ με
στερέωσον, εν τη αγάπη τη ση, των εφετών η ακρότης, των πιστών το στήριγμα,
μόνε φιλάνθρωπε.

Τροπάρια.

Απορήσας εκ πάντων, οδυνηρώς κράζω σοι· πρόφθασον θερμή προστασία,
και σην βοήθειαν, δός μοι τω δούλω σου, τω ταπεινώ και αθλίω, τω την σην
αντίληψιν, επιζητούντι θερμώς.
Εθαυμάστωσας όντως, νυν επ' εμοί Δέσποινα, τας ευεργεσίας σου Κόρη, και
τα ελέη σου· όθεν δοξάζω σε, και ανυμνώ και γεραίρω, την πολλήν και άμετρον,
κηδεμονίαν σου.
Καταιγίς με χειμάζει, των συμφορών Δέσποινα, και των λυπηρών τρικυμίαι,
καταποντίζουσιν· αλλά προφθάσασα, χείρα μοι δος βοηθείας, η θερμή αντίληψις,
και προστασία μου.
Αλήθη Θεοτόκον, ομολογώ Δέσποινα, σε την του θανάτου το κράτος,
εξαφανίσασαν· ως γαρ φυσίζωος, εκ των δεσμών των του άδου, προς ζωήν
ανήγαγες, εις γην με ρεύσαντα.
Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν
εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.
Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του
σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Κάθισμα. Ήχος β'. Τα άνω ζητών.

Πρεσβεία θερμή, και τείχος απροσμάχητον, ελέους πηγή, του κόσμου
καταφύγιον, εκτενώς βοώμεν σοι· Θεοτόκε Δέσποινα πρόφθασον, και εκ κινδύνων
λύτρωσαι ημάς, η μόνη ταχέως προστατεύουσα.

Ωδή δ'. Ο Ειρμός.

Συ μου ισχύς Κύριε, συ μου και δύναμις, συ Θεός μου, συ μου αγαλλίαμα, ο
πατρικούς, κόλπους μη λιπών, και την ημετέραν, πτωχείαν επισκεψάμενος· διό
συν τω προφήτη, Αββακούμ σοι κραυγάζω· Τη δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.

Τροπάρια.

Και πού λοιπόν, άλλην ευρήσω αντίληψιν; πού προσφύγω; πού δε και
σωθήσομαι; τίνα θερμήν έξω βοηθόν, θλίψεσι του βίου και ζάλαις οίμοι!
κλονούμενος; Εις σε μόνην ελπίζω, και θαρρώ και καυχώμαι, και προστρέχω τη
σκέπη σου· σώσον με.
Τον ποταμόν, τον γλυκερόν του ελέους σου, τον πλουσίαις δωρεαίς
δροσίσαντα, την παναθλίαν και ταπεινήν, πάναγνε ψυχήν μου, των συμφορών και
των θλίψεων, καμίνω φλογισθείσαν, μεγαλύνω κηρύττω, και προστρέχω τη σκέπη
σου· σώσον με.
Σε την αγνήν, σε την Παρθένον και άσπιλον, μόνην φέρω, τείχος
απροσμάχητον, καταφυγήν σκέπην κραταιάν, όπλον σωτηρίας· μη με παρίδης τον
άσωτον, ελπίς απηλπισμένων, ασθενών συμμαχία, θλιβομένων χαρά και αντίληψις.
Πώς εξειπείν, σου κατ' αξίαν δυνήσομαι, τους αμέτρους, οικτιρμούς ω
Δέσποινα, τους την εμήν πάντοτε ψυχήν, δεινώς πυρουμένην, ως ύδωρ
περιδροσίσαντας; Αλλ' ω της σης προνοίας, και της ευεργεσίας, ης αφθόνως αυτός
παραπήλαυσα!

Ωδή ε'. Ο Ειρμός.

Ίνα τι με απώσω, από του προσώπου σου το φως το άδυτον, και εκάλυψέ με,
το αλλότριον σκότος τον δείλαιον; Αλλ' επίστρεψόν με, και προς το φως των
εντολών σου, τας οδούς μου κατεύθυνον δέομαι.

Τροπάρια.

Ευχαρίστως βοώ σοι· χαίρε Μητροπάρθενε, χαίρε Θεόνυμφε· χαίρε θεία
σκέπη, χαίρε όπλον και τείχος απόρθητον· χαίρε προστασία, και βοηθέ και
σωτηρία, των εις σε προστρεχόντων εκ πίστεως.
Οι μισούντες με μάτην, βέλεμνα και ξίφη και λάκκον ηυτρέπισαν, και
επιζητούσι, το πανάθλιον σώμα σπαράξαι μου, και καταβιβάσαι, προς γην Αγνή
επιζητούσιν· αλλ' εκ τούτων προφθάσασα σώσον με.
Από πάσης ανάγκης, θλίψεως και νόσου και βλάβης με λύτρωσαι, και τη ση
δυνάμει, εν τη σκέπη σου φύλαξον άτρωτον, εκ παντός κινδύνου, και εξ εχθρών
των πολεμούντων, και μισούντων με Κόρη πανύμνητε.
Τί σοι δώρον προσάξω, της ευχαριστίας ανθ' ώνπερ απήλαυσα, των σων
δωρημάτων, και της σης αμέτρητου χρηστότητος; Τοιγαρούν δοξάζω, υμνολογώ
και μεγαλύνω, σου την άμετρον προς με συμπάθειαν.

Ωδή ς'. Ο Ειρμός.

Την δέησιν, εκχεώ προς Κύριον, και αυτώ απαγγελώ μου τας θλίψεις, ότι
κακών η ψυχή μου επλήσθη, και η ζωή μου τω άδη προσήγγισε· και δέομαι ως
Ιωνάς· Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε.

Τροπάρια.

Τα νέφη, των λυπηρών εκάλυψαν, την αθλίαν μου ψυχήν και καρδίαν, και
σκοτασμόν εμποιούσι μοι Κόρη· αλλ' η γεννήσασα φως το απρόσιτον, απέλασον
ταύτα μακράν, τη εμπνεύσει της θείας πρεσβείας σου.
Παράκλησιν, εν ταις θλίψεσιν οίδα, και των νόσων ιατρόν σε γινώσκω, και
παντελή συντριμμόν του θανάτου, και ποταμόν της ζωής ανεξάντλητον, και
πάντων των εν συμφοραίς, ταχινήν και οξείαν αντίληψιν.
Ου κρύπτω σου, τον βυθόν του ελέους, και την βρύσιν των απείρων
θαυμάτων, και την πηγήν την αέναον όντως, της προς εμέ συμπαθείας σου
Δέσποινα, αλλ' άπασιν ομολογώ, και βοώ και κηρύττω και φθέγγομαι.
Εκύκλωσαν, αι του βίου με ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον Παρθένε, και την
εμήν κατασχούσαι καρδίαν, κατατιτρώσκουσι βέλει των θλίψεων· αλλ' εύροιμί σε
βοηθόν, και διώκτην και ρύστην Πανάχραντε.
Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν
εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ' εσχάτων των ημερών
τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Κοντάκιον. Ήχος β'.

Προστασία των Χριστιανών ακαταίσχυντε, μεσιτεία προς τον Ποιητήν
αμετάθετε, μη παρίδης αμαρτωλών δεήσεων φωνάς· αλλά πρόφθασον ως αγαθή
εις την βοήθειαν ημών, των πιστώς κραυγαζόντων σοι· Τάχυνον εις πρεσβείαν, και
σπεύσον εις ικεσίαν, η προστατεύουσα αεί, Θεοτόκε των τιμώντων σε.

Ευαγγέλιον.

Εκ του κατά Λουκάν (κεφ. ι' 38 και ια' 27).
Τω καιρώ εκείνω, εισήλθεν ο Ιησούς εις κώμην τινά· γυνή δε τις, ονόματι
Μάρθα, υπεδέξατο αυτόν εις τον οίκον αυτής. Και τήδε ην αδελφή, καλουμένη
Μαρία, η και παρακαθήσασα παρά τους πόδας του Ιησού, ήκουε των λόγων
αυτού· η δε Μάρθα περιεσπάτο περί πολλήν διακονίαν· επιστάσα δε είπε· Κύριε,
ου μέλει σοι, ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονείν; ειπέ ουν αυτή ίνα μοι
συναντιλάβηται. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν αυτή· Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς
και τυρβάζη περί πολλά· ενός δε εστί χρεία· Μαρία δε την αγαθήν μερίδα
εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ' αυτής. Εγένετο δε εν τω λέγειν αυτόν
ταύτα, επάρασά τις γυνή φωνήν εκ του όχλου είπεν αυτώ· Μακαρία η κοιλία η
βαστάσασά σε και μαστοί, ους εθήλασας. Αυτός δε είπε· Μενούνγε, μακάριοι οι
ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν.

Δόξα. Ήχος β'.

Πάτερ Λόγε Πνεύμα, Τριάς η εν Μονάδι, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών
εγκλημάτων.

Και νυν.

Ταις της Θεοτόκου, πρεσβείαις ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών
εγκλημάτων.

Είτα· Ελέησον με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των
οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.

Ήχος πλ. β'. Όλην αποθεμένοι.

Μη καταπιστεύσης με, ανθρωπινή προστασία, Παναγία Δέσποινα, αλλά
δέξαι δέησιν του ικέτου σου· θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι, των δαιμόνων
τα τοξεύματα· σκέπην ου κέκτημαι, ουδέ πού προσφύγω ο άθλιος, πάντοθεν
πολεμούμενος. Και παραμυθίαν ουκ έχω πλην σου· Δέσποινα του κόσμου, ελπίς
και προστασία των πιστών, μη μου παρίδης την δέησιν· το συμφέρον ποίησον.
Ουδείς προστρέχων επί σοι, κατησχυμμένος από σου εκπορεύεται, αγνή
Παρθένε Θεοτόκε· αλλ' αιτείται την χάριν, και λαμβάνει το δώρημα, προς το
συμφέρον της αιτήσεως.
Μεταβολή των θλιβομένων, απαλλαγή των ασθενούντων υπάρχουσα,
Θεοτόκε Παρθένε, σώζε πόλιν και λαόν, των πολεμουμένων η ειρήνη, των
χειμαζόμενων η γαλήνη, η μόνη προστασία των πιστών.

Ο ιερεύς.

Σώσον ο Θεός τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου·
επίσκεψαι τον κόσμον σου εν ελέει και οικτιρμοίς· ύψωσον κέρας Χριστιανών
ορθοδόξων και κατάπεμψον εφ' ημάς τα ελέη σου τα πλούσια· πρεσβείαις της
πανάχραντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας· δυνάμει του
τιμίου και ζωοποιού Σταυρού· προστασίαις των τιμίων επουρανίων δυνάμεων
ασωμάτων ικεσίαις του τιμίου και ένδοξου προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού
Ιωάννου· των αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων· των εν αγίοις πατέρων
ημών, μεγάλων ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων Βασιλείου του Μεγάλου,
Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου· του εν αγίοις πατρός
ημών Νικολάου, αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας, του θαυματουργού· των
αγίων ενδόξων και καλλινίκων Μαρτύρων· των οσίων και θεοφόρων Πατέρων
ημών· των αγίων και δικαίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης· του αγίου (της
ημέρας), και πάντων σου των Αγίων. Ικετεύομέν σε, μόνε πολυέλεε Κύριε·
επάκουσον ημών των αμαρτωλών δεομένων σου, και ελέησον ημάς.
Κύριε ελέησον ιβ'. Μετά δε το Ελέει και οικτιρμοίς, αποπληρούμεν τας
λοιπάς ωδάς του κανόνος.

Ωδή ζ'. Ο Ειρμός.

Παίδες Εβραίων εν καμίνω, κατεπάτησαν την φλόγα θαρσαλέως, και εις
δρόσον το πυρ μετέβαλον βοώντες· Ευλογητός ει Κύριε, ο Θεός εις τους αιώνας.

Τροπάρια.

Φως η τεκούσα Θεοτόκε, σκοτισθέντα με νυκτί αμαρτημάτων,
φωταγώγησον συ, φωτός ούσα δοχείον, το καθαρόν και άμωμον, ίνα ποθώ σε
δοξάζω.
Σκέπη γενού και προστασία, και αντίληψις και καύχημα Παρθένε,
γυμνωθέντι μοι νυν, απάσης βοηθείας, αβοήθητων δύναμις, και ελπίς
απηλπισμένων.
Όλη ψυχή και διανοία, και καρδία σε και χείλεσι δοξάζω, απολαύσας των
σων, μεγάλων χαρισμάτων· αλλ' ω της σης χρηστότητος, και απείρων σου
θαυμάτων!
Βλέψον ιλέω όμματί σου, και επίσκεψαι την κάκωσιν ην έχω, και δεινών
συμφορών, και βλάβης και κινδύνων, και πειρασμών με λύτρωσαι, αμετρήτω σου
ελέει.

Ωδή η'. Ο Ειρμός.

Τον εν όρει αγίω δοξασθέντα, και εν βάτω πυρί το της Αειπαρθένου, τω
Μωυσή μυστήριον γνωρίσαντα, Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε, εις πάντας τους
αιώνας.

Τροπάρια.

Δια σπλάγχνα ελέους σου Παρθένε, μη παρίδης σεμνή, ποντούμενόν με
σάλω, βιωτικών κυμάτων, αλλά δίδου μοι χείρα βοηθείας, καταπονουμένω,
κακώσεσι του βίου.
Περιστάσεις και θλίψεις και ανάγκαι, εύροσάν με Αγνή, και συμφοραί του
βίου, και πειρασμοί με πάντοθεν εκύκλωσαν· αλλά πρόστηθί μοι, και αντιλαβού
μου, τη κραταιά σου σκέπη.
Εν ταις ζάλαις εφεύρον σε λιμένα, εν ταις λύπαις χαράν και ευφροσύνην,
και εν ταις νόσοις ταχινήν βοήθειαν, και εν τοις κινδύνοις, ρύστιν και προστάτιν,
εν τοις πειρατηρίοις.
Χαίρε θρόνε πυρίμορφε Κυρίου, χαίρε θεία και μανναδόχε στάμνε, χαίρε
χρυσή λυχνία, λαμπάς άσβεστος, χαίρε των παρθένων, δόξα και μητέρων, ωράισμα
και κλέος.

Ωδή θ'. Ο Ειρμός.

Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, και της γης κατεπλάγη τα πέρατα, ότι Θεός,
ώφθη τοις άνθρωποις σωματικώς, και η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα των
ουρανών· διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων και ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσι.

Τροπάρια.

Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; πού προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι;
πού πορευθώ; ποίαν δε εφεύρω καταφυγήν; ποίαν θερμήν αντίληψιν; ποίον εν ταις
θλίψεσι βοηθόν; Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι, και επί σε θαρρών
κατέφυγον.
Ουκ έστιν αριθμήσασθαι δυνατόν, μεγαλεία τα σα Θεονύμφευτε, και τον
βυθόν, τον ανεξερεύνητον εξειπείν, των υπέρ νουν θαυμάτων σου, των
τετελεσμένων διηνεκώς, τοις πόθω σε τιμώσι, και πίστει προσκυνούσιν, ως αληθή
Θεού λοχεύτριαν.
Εν ύμνοις ευχαρίστοις δοξολογώ, και γεραίρω το άμετρον έλεος, και την
πολλήν, δύναμίν σου ομολογώ· και τας ευεργεσίας σου, ας υπερεκένωσας εις εμέ,
κηρύττω, μεγαλύνω, ψυχή τε και καρδία, και λογισμώ και γλώσση πάντοτε.
Την δέησίν μου δέξαι την πενιχράν, και κλαυθμόν μη παρίδης και δάκρυα,
και στεναγμόν, αλλ' αντιλαβού μου ως αγαθή, και τας αιτήσεις πλήρωσον·
δύνασαι γαρ πάντα ως πανσθενούς, Δεσπότου Θεού Μήτηρ, ει νεύσεις έτι μόνον,
προς την εμήν οικτράν ταπείνωσιν.

Και ευθύς το Άξιον εστίν ως αληθώς.

Και θυμιά ο ιερεύς το θυσιαστήριον καί τον ναόν, ή τον οίκον, όπου
ψάλλεται η Παράκλησις, και ημείς ψάλλομεν τα παρόντα Μεγαλυνάρια.
Την υψηλοτέραν των ουρανών, και καθαρωτέραν, λαμπηδόνων ηλιακών,
την λυτρωσαμένην, ημάς εκ της κατάρας, την Δέσποιναν του κόσμου, ύμνοις
τιμήσωμεν.
Από των πολλών μου αμαρτιών, ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή·
προς σε καταφεύγω, την Κεχαριτωμένην· ελπίς απηλπισμένων, συ μοι βοήθησον.
Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού, δέξαι παρακλήσεις, αναξίων σων
ικετών, ίνα μεσιτεύσης, προς τον εκ σου τεχθέντα· ω Δέσποινα του κόσμου, γενού
μεσίτρια.
Ψάλλομεν προθύμως σοι την ωδήν, νυν τη πανυμνήτω, Θεοτόκω
χαρμονικώς· μετά του Προδρόμου, και πάντων των Αγίων, δυσώπει Θεοτόκε, του
οικτειρήσαι ημάς.
Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων, την Εικόνα σου την
σεπτήν, την ιστορηθείσαν, υπό του Αποστόλου, Λουκά Ιερωτάτου, την
Οδηγήτριαν.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς,
οι Άγιοι πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς.
Είτα· Τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, και γεγωνοτέρα τη φωνή τα
παρόντα εξαποστειλάρια.

Ήχος γ'.

Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω,
κηδεύσατέ μου το σώμα· και συ, Υιέ και Θεέ μου, παράλαβε μου το πνεύμα.
Ο' γλυκασμός των Αγγέλων, των θλιβομένων η χαρά, Χριστιανών η
προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, αντιλαβού μου και ρύσαι, των αιωνίων
βασανών.
Και σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξη τας
πράξεις, ενώπιον των Αγγέλων· παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει.
Χρυσοπλοκώτατε πύργε, και δωδεκάτειχε πόλις, ηλιοστάλακτε θρόνε,
καθέδρα του Βασιλέως, ακατανόητον θαύμα, πώς γαλουχείς τον Δεσπότην.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΣΤΙΧΗΡΑ, ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ, ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ
ΔΙ' ΕΚΑΣΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Τη Κυριακή εσπέρας.

Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του
Ψαλτηρίου, εις το Κύριε εκέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος α'. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Τα πάντα παρήγαγες τω σω, Λόγω και τω Πνεύματι, δι' αγαθότητα Κύριε·
είτα πεποίηκας, λογικόν με ζώον, ίνα σου το άγιον, δοξάζω παντοδύναμε όνομα,
εγώ δε μάλιστα, τοις αισχροίς μου έργοις πάντοτε, ατιμάζω· αλλά φείσαι δέομαι.
Γνώθι σου ταλαίπωρε ψυχή, την θείαν ευγένειαν, και την πατρίδα την
άφθαρτον, και σπεύδε πάντοτε, αγαθοεργίαις, ταύτην καταλήψεσθαι· μηδέν σε
των φθαρτών προσηλώσειε, της άνω μοίρας ει, το δε σώμα γη και φθείρεται· μη
νικήση, το χείρον την κρείττονα.
Δεύρο παναθλία μου ψυχή, προς τον υπεράγαθον, θερμοίς τοις δάκρυσι
πρόσελθε, τα πεπραγμένα προ της κρίσεως σου, πάντα εξαγόρευσον, και ίλεων τον
Κτίστην ταλαίπωρε, σαυτή απέργασαι, και συγχώρησιν εξαίτησαι, πριν την θύραν,
κλείση σοι ο Κύριος.

Έτερα των Ασωμάτων, όμοια.

Ασώματοι Άγγελοι Θεού, θρόνω παριστάμενοι, και ταις εκείθεν ελλάμψεσι,
καταστραπτόμενοι, και φωτοχυσίαις, αιωνίως λάμποντες, και φώτα χρηματίζοντες
δεύτερα, Χριστώ πρεσβεύσατε, δωρηθήναι ταις ψυχαίς ημών, την ειρήνην, και το
μέγα έλεος.
Αθάνατοι Άγγελοι ζωήν, όντως την ανώλεθρον, παρά της πρώτης δεξάμενοι,
ζωής πανόλβιοι, αϊδίου δόξης, και σεπτοί θεάμονες, σοφίας αϊδίου γεγόνατε,
φωτός πληρούμενοι, και λαμπάδες συστρεφόμεναι, αρμοζόντως,
επαναδεικνύμενοι.
Αρχάγγελοι Άγγελοι Αρχαί, Θρόνοι, Κυριότητες, τα Σεραφίμ εξαπτέρυγα,
και πολυόμματα, Χερουβίμ τα θεία, της σοφίας όργανα, Δυνάμεις Εξουσίαι
θειόταται, Χριστώ πρεσβεύσατε, δωρηθήναι ταις ψυχαίς ημών, την ειρήνην, και το
μέγα έλεος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον, όμοιον.

Μαρία το άμωμον και νουν, πάντα υπερκείμενον, της καθαρότητας όχημα,
περικρατούμενον, πολλαίς αμαρτίαις, και στενοχωρούμενον, προς πλάτος
μετανοίας με ίθυνον, πανσθενεστάτη σου, προστασία· και γαρ δύνασαι, οία
Μήτηρ, του πάντα ισχύοντος.
Το Φως ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Ότι το πέλαγος πολύ, των παραπτωμάτων μου Σωτήρ, και δεινώς
βεβύθισμαι ταις πλημμελείαις μου, δος μοι χείρα σώσον με, ως τω Πέτρω, ο Θεός,
και ελέησόν με.

Στίχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου...

Ότι εννοίαις πονηραίς, και έργοις καταδεδίκασμαι Σωτήρ, λογισμόν μοι
δώρησαι, επιστροφής ο Θεός, ίνα κράζω· σώσον με, ευεργέτα αγαθέ και ελέησόν
με.

Στίχ. Ελέησόν ημάς, Κύριε....

Μαρτυρικόν.

Τη πρεσβεία Κύριε, πάντων των Αγίων, και της Θεοτόκου, την σην ειρήνην
δός ημίν, και ελέησον ημάς, ως μόνος οικτίρμων.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Των ουρανίων ταγμάτων το αγαλλίαμα, των επί γης ανθρώπων, κραταιά
προστασία, άχραντε Παρθένε σώσον ημάς, τους εις σε καταφεύγοντας, ότι εν σοι
τας ελπίδας μετά Θεόν, Θεοτόκε ανεθέμεθα.
Το Νυν απολύεις, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον
της εορτής ή το παρόν, και απόλυσις.

Απολυτίκιον. Ήχος δ'.

Των ουρανίων στρατιών αρχιστράτηγοι, δυσωπούμεν υμάς ημείς οι ανάξιοι,
ίνα ταις υμών δεήσεσι τειχίσητε ημάς, σκέπη των πτερύγων, της αύλου υμών
δόξης, φρουρούντες ημάς προσπίπτοντας, εκτενώς και βοώντας· εκ των κινδύνων
λυτρώσασθε ημάς ως ταξιάρχαι των άνω δυνάμεων.

Θεοτοκίον.

Τη ανατραφείση εν τω ναώ, εις τα άγια των αγίων, τη περιβεβλημένη την
πίστιν και την σοφίαν, και την άμεμπτον παρθενίαν, ο αρχιστράτηγος Γαβριήλ.
προσέφερεν ουρανόθεν, τον ασπασμόν και το χαίρε· Χαίρε ευλογημένη, χαίρε
δεδοξασμένη, ο Κύριος μετά σου.

Τη Δευτέρα πρωί εις τον Όρθρον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Κύριος μετά των στίχων αυτού, και το
απολυτίκιον ως ανωτέρω.
Μετά δε την πρώτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου ψάλλομεν τα παρόντα
κατανυκτικά Καθίσματα.

Ήχος α'.

Εν ανομίαις συλληφθείς εγώ ο άσωτος, ου τολμώ ατενίσαι εις το ύψος του
ουρανού, αλλά θαρρών εις την φιλανθρωπίαν σου, κράζω· ο Θεός ιλάσθητί μοι και
σώσον με.
Ει ο δίκαιος μόλις σώζεται, εγώ που φανούμαι ο αμαρτωλός; το βάρος και
τον καύσωνα της ημέρας ουκ εβάστασα· τοις περί την ένδεκάτην ώραν,
συναρίθμησόν με ο Θεός και σώσον με.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Άχραντε Θεοτόκε, η εν ουρανοίς ευλογημένη, και επί γης δοξολογουμένη,
χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.
Μετά την δευτέραν στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα Καθίσματα.
Τον τάφον σου Σωτήρ.
Αγκάλας πατρικάς, διανοίξαι μοι σπεύσον, ασώτως τον εμόν, κατηνάλωσα
βίον, εις πλούτον αδαπάνητον, αφορών των οικτιρμών σου Σωτήρ· νυν
πτωχεύουσαν, μη υπερίδης καρδίαν, σοι γαρ Κύριε, εν κατανύξει κραυγάζω,
ήμαρτόν σοι, σώσον με.
Τo βήμα σου φρικτόν, και η κρίσις δικαία, τα έργα μου δεινά, αλλ' αυτός
Ελεήμον, προφθάσας με διάσωσον, και κολάσεως λύτρωσαι· ρύσαι Δέσποτα, της
των ερίφων μερίδος, και αξίωσον, εκ δεξιών σου με στήναι, Κριτά δικαιότατε.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Κυβέρνησον Αγνή, την αθλίαν ψυχήν μου, και οίκτειρον αυτήν, υπό
πλήθους πταισμάτων, βυθώ ολισθαίνουσαν, απώλειας Πανάμωμε, και εν ώρα με,
τη φοβερά του θανάτου, ελευθέρωσαν, κατηγορούντων δαιμόνων, φρικτής
αποφάσεως.

Μετά την τρίτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα Καθίσματα.

Τον τάφον σου Σωτήρ.

Αφρόνως από σου, μακρυνθείς Πανοικτίρμον, ασώτως τον εμόν, εδαπάνησα
βίον, δουλεύων τοις πάθεσι, τοις αλόγοις εκάστοτε· αλλά δέξαι με, ταις των
Αγγέλων πρεσβείαις, Πάτερ εύσπλαγχνε, ώσπερ τον άσωτον παίδα, και σώσόν με
δέομαι.

Μαρτυρικόν.

Αθλήσεως καύχημα, και στεφάνων αξίωμα, οι ένδοξοι αθλοφόροι,
περιβέβληνταί σε Κύριε· καρτερία γαρ αικισμών, τους ανόμους ετροπώσαντο, και
δυνάμει θεϊκή, εξ ουρανού την νίκην εδέξαντο. Αυτών ταις ικεσίαις, ελευθέρωσαν
του αοράτου εχθρού, Σωτήρ και σώσον με.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Αύλων στρατιών, υπερέχουσα Κόρη, και τάξεις ουρανών, υπερβαίνουσα
μόνη, επάξιον την αίνεσιν, παρ' αυτών δέχη πάναγνε· αλλά πρέσβευε, τω σω Υιώ
συν Αγγέλοις, του ρυσθήναι με, της των παθών τυραννίδος, τον μόνον κατάκριτον.

Λέγομεν τον ν' (50όν) Ψαλμόν και έπειτα ένα εκ των κατανυκτικών
κανόνων και την Ωδήν της Θεοτόκου· είτα το

Εξαποστειλάριον. Ήχος β'. Γυναίκες ακουτίσθητε.

Αρχάγγελοι και Άγγελοι, Αρχαί και Kυριότητες, Δυνάμεις και Εξουσίαι, και
Θρόνοι, πολυόμματα, τα Χερουβίμ και Σεραφίμ, νυν και τα εξαπτέρυγα, υπέρ
ημών πρεσβεύσατε, του λυτρωθήναι κινδύνων, και του πυρός του ασβέστου.

Θεοτοκίον.

Συ μου προστάτις Άχραντε, και ισχυρόν προπύργιον, και προστασία του
κόσμου, και σοι προσπίπτω κραυγάζων· των οδυνών με λύτρωσαι, και του πυρός
εξάρπασον, του αιωνίου Παρθένε, τον επί σοι πεποιθότα.

Είτα τους Αίνους και το Σοι δόξα πρέπει.

Απόστιχα των Αίνων κατανυκτικά. Ήχος α'.

Άλλος σε κόσμος ψυχή αναμένει, και Κριτής τα σα μέλλων δημοσιεύειν
κρυπτά και δεινά· μη ουν εμμείνης τοις ώδε, αλλά πρόφθασαν βοώσα τω Κριτή· ο
Θεός ιλάσθητί μοι και σώσον με.

Στίχ. Ένεπλήσθημεν το πρωί... .

Μη αποδοκιμάσης με Σωτήρ μου, τη ραθυμία της αμαρτίας συνεχόμενον·
διέγειρόν μου τον λογισμόν προς μετάνοιαν, και του σου αμπελώνος εργάτην
δόκιμον ανάδειξόν με, δωρούμενός μοι της ενδεκάτης ώρας τον μισθόν, και το
μέγα έλεος.

Στίχ. Και έστω ή λαμπρότης....

Μαρτυρικόν.

Τους αθλοφόρους του Χριστού δεύτε λαοί άπαντες τιμήσωμεν, ύμνοις και
ωδαίς πνευματικαίς, τους φωστήρας του κόσμου και κήρυκας της πίστεως, την
πηγήν την αέναον, εξ ης αναβλύζει τοις πιστοίς τα ιάματα. Αυτών ταις ικεσίαις,
Χριστέ ο Θεός ημών, την ειρήνην δώρησαι τω κόσμω σου, και ταίς ψυχαίς ημών
το μέγα έλεος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Των ουρανίων ταγμάτων.

Αγιωτέρα αγίων πασών δυνάμεων, τιμιωτέρα πάσης, κτίσεως Θεοτόκε,
Δέσποινα του κόσμου σώσον ημάς, τον Σωτήρα κυήσασα, από πταισμάτων
μυρίων ως αγαθή, και κινδύνων ταις πρεσβείαις σου.

Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το
απολυτίκιον, Aπόστολος, Εύαγγέλιον και απόλυσις.

Τη Δευτέρα εσπέρας.

Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του
Ψαλτηρίου, εις το Κύριε εκέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος β'. Ότε εκ του ξύλου.

Δος μοι μετανοίας λογισμόν, δος και κατανύξεως πόθον, τη ταπεινή μου
ψυχή· έγειρον εξ ύπνου με, δεινής πωρώσεως, και το σκότος απέλασον, το της
ραθυμίας, και της απογνώσεως, λύσον την ζόφωσιν, όπως ανανεύσας ο τάλας, σοι
προσκοληθήσωμαι Λόγε, και σου τοις θελήμασι πορεύσομαι.
Μόνε ευδιάλλακτε Χριστέ, μόνε υπεράγαθε και ανεξίκακε, σοι προσπίπτω
εύσπλαγχνε, σε ικετεύω θερμώς, σοι κραυγάζω δεόμενος, ημάρτηκα σώσον,
σώσον με τον άσωτον, τη ευσπλαγχνία σου, όπως ευχαρίστως κραυγάζω· Κύριε,
συγχώρησιν δος μοι και σου τη χρηστότητι πορεύσομαι.
Πάντα άπερ ήμαρτον εις σε, λόγοις τε και έργοις Θεέ μου, και ενθυμήσεσι,
πάντα εξαγγέλλω σοι, πάντα νυν λέγω σοι· την ημέραν παρήλθον γαρ, και πάντα
τον χρόνον, νύκτα δε κατέλαβον, πλήρης υπάρχων κακών· όθεν σοι προσπίπτω
κραυγάζων· Δέσποτά μου μου Δέσποτα Σώτερ, ήμαρτον συγχώρησον και σώσον
με.

Έτερα του Προδρόμου, όμοια.

Σπεύσον εξελού με πειρασμών, ένδοξε Κυρίου προφήτα, καθικετεύω σε,
μάτην γαρ κεκίνηνται, οι πολεμούντες με, κατ' εμού πικροί δαίμονες, ζητούντες
αρπάσαι, την ψυχήν του δούλου σου, ώσπερ στρουθίον οικτρόν· μη με καταλίπης
εις τέλος, γνώτωσαν δε μάλλον παμμάκαρ, ότι συ μου πέλεις καταφύγιον.
Στείρας ο πανάγιος βλαστός, βλάστημα τερπνόν της ερήμου, η χελιδών η
τερπνή, αηδών η εύλαλος, περιστερά η χρυσή, την στειρεύουσαν πάντοτε, αθλίαν
ψυχήν μου, εύκαρπον ανάδειξον αγαθών πράξεων, όπως εκβλαστάνουσα στάχυν,
τον εκατοστεύοντα μάκαρ, ένθεον προσάξη σοι την αίνεσιν.
Ρύσαι αιωνίου με πυρός, σκότους αφεγγούς και ανάγκης, και πάσης
θλίψεως, πάσης κακουχίας τε, πάσης στενώσεως, ικετεύω σε Πρόδρομε, και δείξον
μερίδος, τον αυτοκατάκριτον, όντα τοις πταίσμασι, μάκαρ σωζομένων ευχαίς σου,
ένθα των Αγίων χορείαι, και χαρά υπάρχει η ανέκφραστος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον, όμοιον.

Θλίψεις και δεινών επαγωγαί, πάθη τε ποικίλα χειμάζει, την ταπεινήν μου
ψυχήν, Κόρη απειρόγαμε, Μήτηρ Χριστού του Θεού· κυβερνήτις μοι φάνηθι,
θαλάσση του βίου, και τον επικείμενον, πράϋνον κλύδωνα., όρμω γαληνώ
μετανοίας, και αναψυχής οδηγούσα, τον τη θεία σκέπη σου προστρέχοντα.
Το Φως ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Ήμαρτον εις σε Σωτήρ, ως ο άσωτος υιός· δέξαι με Πάτερ μετανοούντα, και
ελέησόν με ο Θεός.

Στίχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου... .

Κράζω σοι Χριστέ Σωτήρ, του τελώνου την φωνήν· ιλάσθητί μοι ώσπερ
εκείνω, και ελέησόν με ο Θεός.

Στίχ. Ελέησον ημάς, Κύριε...

Μαρτυρικόν.

Των αγίων Μαρτύρων, πρεσβευόντων υπέρ ημών, και τον Χριστόν
υμνούντων, πάσα πλάνη πέπαυται, και των ανθρώπων το γένος, πίστει διασώζεται.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτηρ της ζωής, φύλαξόν με υπό
την σκέπην σου.

Το Νυν απολύεις, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον
της εορτής ή το παρόν, και απόλυσις.

Απολυτίκιον. Ήχος β'.

Μνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου
Πρόδρομε· ανεδείχθης γαρ όντως και προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν
ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον· όθεν της αληθείας υπεραθλήσας,
χαίρων ευηγγελίσω και ταις εν άδη, Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την
αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Θεοτοκίον.

Θείας γεγόναμεν κοινωνοί φύσεως, δια σου Θεοτόκε αειπάρθενε· Θεόν γαρ
ημίν σεσαρκωμένον τέτοκας· διό κατά χρέος σε πάντες, εύσεβώς μεγαλύνομεν.

Τη Τρίτη πρωί εις τον Όρθρον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Κύριος μετά των στίχων αυτού, και το
απολυτίκιον ως ανωτέρω.
Μετά δε την πρώτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου, ψάλλομεν τα παρόντα
κατανυκτικά Καθίσματα.

Ήχος β'

Ως κύματα θαλάσσης επ' εμέ επανέστησαν αι ανομίαι μου, ως σκάφος εν
πελάγει εγώ μόνος χειμάζομαι, υπό πταισμάτων πολλών· αλλ' εις εύδιον λιμένα
οδήγησόν με Κύριε, δια της μετανοίας και σώσον με.
Εγώ υπάρχω το δένδρον το άκαρπον Κύριε, κατανύξεως καρπόν μη φέρων
το σύνολον, και την εκκοπήν πτοούμαι, και το πυρ εκείνο δειλιώ το ακοίμητον· διό
σε ικετεύω, προ εκείνης της ανάγκης, επίστρεψον και σώσον με.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα πηγή, συμπαθείας αξίωσον ημάς Θεοτόκε·
βλέψον εις λαόν τον αμαρτήσαντα, δείξον ως αεί την δυναστείαν σου· εις σε γαρ
ελπίζοντες το χαίρε βοώμεν σοι, ως ποτέ ο Γαβριήλ, ο των ασωμάτων
αρχιστράτηγος.

Μετά την δευτέραν στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα Καθίσματα.

Ελέησόν με, είπεν ο Δαβίδ, καγώ σοι κράζω· ήμαρτον Σωτήρ, τας εμάς
αμαρτίας, δια της μετανοίας εξαλείψας, ελέησόν με.
Ελέησόν με ο Θεός, ελέησόν με, επί δυσίν αμαρτήμασιν ο Δαβίδ εθρήνει·
επί μυρίοις εγώ πλημμελήμασι βοώ σοι· εκείνος την στρωμνήν τοις δάκρυσιν
έβρεχε, εγώ δε ρανίδα μίαν ου κέκτημαι· απέγνωσμαι και δέομαι, ελέησόν με ο
Θεός, κατά το μέγα σου έλεος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Σε μεγαλύνομεν Θεοτόκε βοώντες· χαίρε η πύλη η κεκλεισμένη, δι' ης
ηνοίγη ανθρώποις, ο πάλαι παράδεισος.

Μετά την τρίτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα Καθίσματα.

Του Προδρόμου. Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα.

Ευσπλαγχνίας την άφθονον πηγήν, Ιορδανού κατέδυσας ροαίς Ιωάννη, όθεν
εκτενώς καθικετεύω σε, πάθεσι πολλοίς καταποντούμενον, πελάγει με του βίου,
καθ' εκάστην χαλεπώς, ευπροσδέκτοις σου ευχαίς, ζωής προς λιμένα
χειραγώγησον.

Μαρτυρικόν.

Σε τον περιβάλλοντα τον ουρανόν εν νεφέλαις, έχοντες οι Άγιοι περιβολήν
εν τω κοσμώ, τας βασάνους των ανόμων υπέμειναν, και την πλάνην των ειδώλων
κατήργησαν· αυτών ταις ικεσίαις, ελευθέρωσον του αοράτου εχθρού, Σωτήρ και
σώσον ημάς.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Ποία μήτηρ ηκούσθη παρθένος, ποία δε παρθένος μήτηρ εγνωρίσθη; Πάντα
τα σα Θεοτόκε παράδοξα· δια τούτο σε πιστώς μεγαλύνομεν.

Λέγομεν τον ν' (50όν) Ψαλμόν και έπειτα ένα εκ των κατανυκτικών
κανόνων και την Ωδήν της Θεοτόκου· είτα το

Εξαποστειλάριον. Ήχος γ'. Ο ουρανόν τοις άστροις.

Τον Πρόδρομον Ιωάννην, και βαπτιστήν του Σωτήρος, τον εν προφήταις
προφήτην, και της ερήμου το θρέμμα, της Ελισάβετ τον γόνον, ανευφημήσωμεν
πάντες.

Θεοτοκίον.

Και σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωποι Θεόν, μη μου ελέγξη τας
πράξεις, ενώπιον των Αγγέλων· παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει.
Είτα τους Αίνους και το Σοι δόξα πρέπει.
Απόστιχα των Αίνων κατανυκτικά.

Ήχος β'.

Των πεπραγμένων μοι δεινών εννόων τα άτοπα, επί τους σους καταφεύγω
οικτιρμούς, τελώνην μιμούμενος, και πόρνην την δακρύσασαν, και τον άσωτον
υίόν· διό και προσπίπτω σοι Ελεήμον, πριν με καταδικάσης, φείσαι μου ο Θεός,
και ελέησόν με.

Στίχ. Ενεπλήσθημεν το πρωί...

Τας ανομίας μου πάριδε Κύριε, ο εκ Παρθένου τεχθείς, και την καρδίαν μου
καθάρισον, ναόν αυτήν ποιών του αγίου σου Πνεύματος· μη με εξουθένωσης από
του σου προσώπου, ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Στίχ. Και έστω η λαμπρότης...

Μαρτυρικόν.

Υπέρ Χριστού παθόντες μέχρι θανάτου, ω αθλοφόροι Μάρτυρες, ψυχάς μεν
έχετε εις ουρανούς εν χειρί Θεού, και κατά κόσμον όλον δορυφορείται υμών τα
λείψανα· ιερείς και βασιλείς προσκυνούσι, και λαοί πάντες επαγαλλόμενοι,
συνήθως βοώμεν· Ύπνος τίμιος εναντίον Κυρίου, ο θάνατος των οσίων αυτού.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Ωσεί ελαία κατάκαρπος η Παρθένος, έβλάστησέ σε τον καρπόν της ζωής,
καρποφορείν τω κόσμω το μέγα και πλούσιον έλεος.
Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το
απολυτίκιον, Απόστολος, Ευαγγέλιον και απόλυσις.

Τη Τρίτη εσπέρας.

Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του
Ψαλτηρίου, εις το Κύριε
εκέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος γ'. Σώσον με Κύριε ο Θεός μου.

Ήμαρτον Κύριε ο Θεός μου, ήμαρτόν σοι, ιλάσθητί μοι, μη απώση μη
βδελύξη με Λόγε· αλλ' ως μόνος συμπαθής τε και ελεήμων, πρόσδεξαι με
μεταγνόντα, και τα σα ποιείν με Σώτερ δικαιώματα, ως μόνος εύσπλαγχνος
ενδυνάμωσον.
Πρόφθασον Κύριε εξελού με, εκ χειρός του αντικειμένου, και γαρ θέλων
εδουλώθην τω πλάνω, και απέστην εκ των εντολών σου οικτίρμον· δος μοι χρόνον
μετανοίας, και προς φως ανάγαγέ με καταψύξεως, όπως πενθήσω μου, την
απόπτωσιν Σώτερ.
Λύτρωσαι Κύριε ο Θεός μου, εκ πωρώσεως την ψυχήν μου, και παράσχου
των δακρύων μοι όμβρους, ίνα πλύνω των ανομιών μου τα αίσχη· αύγασόν με τον
εν τω σκότει, φως της σης δώρησαι Σωτήρ μου επιγνώσεως, όπως πορεύσωμαι, εν
σεπταίς εντολαίς σου.
Έτερα στιχηρά σταυρώσιμα.
Μεγάλη του σταυρού σου.
Η κτίσις ηλλοιώθη Λόγε τη σταυρώσει σου, ο ήλιος ακτίνας, συνέστειλε τω
φόβω, και ναού το κατατέτασμα εσχίσθη, και πας πιστός σέσωσται· όθεν
δοξάζομεν, σου τον άμετρον πλούτον.
Ο σάρκα την ημών δι' οίκτον προσλαβόμενος, Θεός τε και Δεσπότης, τω
ξύλω προσεπάγη, και ανύψωσεν ημάς κατερραγμένους, ανυψωθείς σώματι, ώσπερ
ηυδόκησε, δια σπλάγχνα ελέους.
Ρανίδες θεορρύτου αίματος και ύδατος, ανέπλασαν τον κόσμον, χυθείσαι εκ
πλευράς σου· τω μεν ύδατι εκπλύνεις ως οικτίρμων, πάντων τάς αμαρτίας Κύριε,
τω δε αίματι, την συγχώρησιν γράφεις.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον, όμοιον.

Ρομφαία την καρδίαν σου διήλθε Πάναγνε, ηνίκα τον Υιόν σου, επί σταυρού
προσέβλεψας, και έβόας· Μη άτεκνόν με δείξης, Υιέ μου και Θεέ μου, ο
συντηρήσας με μετά τόκον παρθένον.
Το Φως ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Εσπερινόν ύμνον προσφέρομέν σοι Χριστέ, μετά θυμιάματος και ωδών
πνευματικών· ελέησον Σωτήρ τας ψυχάς ημών.

Στίχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου…

Σώσον με Κύριε ο Θεός μου, συ γαρ πάντων η σωτηρία· ο κλύδων με των
παθών εκταράττει και το βάρος των ανομιών με βυθίζει· δός μοι χείρα βοηθείας,
και προς φως ανάγαγέ με κατανύξεως, ως μόνος εύσπλαγχνος και φιλάνθρωπος.

Στίχ. Ελέησον ημάς, Κύριε...

Σταυρώσιμον.

Τον σταυρόν σου προσκυνώ Χριστέ τον τίμιον, τον φύλακα του κόσμου, την
σωτηρίαν ημών των αμαρτωλών, το μέγα ιλαστήριον, του βασιλέως το νίκος, το
καύχημα πάσης της οικουμένης.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Μεγάλη του σταυρού σου.
Σταυρώ σε αναρτώμενον, Χριστέ μου ως εώρακεν, αμνάς η σε τεκούσα, η
άμωμος και Μήτηρ σου, ωλοφύρετο κλαυθμώ και ανεβόα· Μη με δείξης άτεκνον,
ην εφύλαξας, αγνήν και μετά τόκον.
Το Νυν απολύεις, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον
της εορτής ή το παρόν, και απόλυσις.

Απολυτίκιον. Ήχος α'.

Σώσον Κύριε τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκας τοις
βασιλεύσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος, και το σον φυλάττων, δια του σταυρού
σου πολίτευμα.

Σταυροθεοτοκίον.

Οι την σην προστασίαν κεκτημένοι Άχραντε, και ταις σαις ικεσίαις, των
δεινών εκλυτρούμενοι, τω σταυρώ του Υιού σου εν παντί φρουρούμενοι, κατά
χρέος σε πάντες, ευσεβώς μεγαλύνομεν.

Τη Τετάρτη πρωί εις τον Όρθρον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Κύριος μετά των στίχων αυτού, και το
απολυτίκιον ως ανωτέρω.

Μετά δε την πρώτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου ψάλλομεν τα παρόντα
κατανυκτικά καθίσματα.

Ήχος γ'

Παροικούσα εν γη, ψυχή μου μετανόησον · χους εν τάφω ουχ υμνεί,
πταισμάτων ου λυτρούται· βόησον Χριστώ τω Θεώ· Καρδιογνώστα ήμαρτον, πριν
με καταδικάσης, φείσαι μου ο Θεός, και ελέησόν με.
Εως πότε ψυχή μου επιμένεις τοις πταίσμασιν; έως τίνος λαμβάνεις
μετανοίας υπέρθεσιν; Λάβεκατά νουν την κρίσιν την μέλλουσαν, βόησον Xριστώ
τω Θεώ· Καρδιογνώστα ήμαρτον, αναμάρτητε Κύριε ελέησόν με.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Ράβδον δυνάμεως κεκτημένοι, τον σταυρόν του Υιού σου Θεοτόκε, εν αυτώ
καταβαλούμεν, των εχθρών τα φρυάγματα, οι πόθω σε απαύστως μεγαλύνοντες.

Μετά την δευτέραν στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα Καθίσματα.

Τον βυθόν των πταισμάτων μου, συ γινώσκεις Κύριε· δός μοι χείρα ως τω
Πέτρω, και σώσον με.
Δικαίας κρίσεως επερχόμενης, και του Κριτού των όλων δικάζοντος, ποίαν
απολογίαν δώσεις ψυχήν μου, ειμή προ του τέλους βοήσης· Ήμαρτον ο Θεός, και
ελέησόν με.

Δόξα και νυν. Σταυροθεοτοκίον. Την ωραιότητα.

Η απειρόγαμος, αγνή και Μήτηρ σου, Χριστέ ορώσα σε, νεκρόν
κρεμάμενον, επί του ξύλου μητρικώς, θρηνολογούσα έλεγε· Τι σοι άνταπέδωκε,
των Εβραίων ό άνομος, δήμος και αχάριστος, ο πολλών και μεγάλων σου, Υιέ μου
δωρεών απολαύσας; υμνώ σου την θείαν συγκατάβασιν.

Μετά την τρίτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα Καθίσματα.

Την ωραιότητα.

Σταυρόν υπέμεινας, ατίμως Δέσποτα, ο υπερέκεινα, πάσης της κτίσεως,
όπως τιμήσης με το πριν, δεινώς ατιμασθέντα, λόγχη την πλευράν σου δε,
εκεντήθης μακρόθυμε, θέλων εκλυτρώσασθαι, της φθοράς με το πλάσμα σου·
υμνώ σου την πολλήν ευσπλαγχνίαν, και την αγαθότητα φιλάνθρωπε.

Μαρτυρικόν.

Θωρακισάμενοι, την πανοπλίαν Χριστού, και ενδυσάμενοι, όπλα της
πίστεως, τας παρατάξεις του εχθρού, αθλητικώς κατεβάλετε· προθύμως τη ελπίδι
γαρ, της ζωής υπεμείνατε, πάσας των τυράννων πριν, απειλάς τε και μάστιγας· διό
και τους στεφάνους εδέξασθε, Μάρτυρες Χρίστου οι καρτερόψυχοι.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον, όμοιον.

Αναρτηθέντα σε, ως εθεάσατο, εν ξύλω Δέσποτα, η άπειρόγαμος, και
παναμώμητος αγνή, Παρθένος τε και Μήτηρ σου, Οίμοι! ανεβόα σοι, ω Υιέ μου
γλυκύτατε, πώς σε ανομώτατος, δήμος ξύλω κατέκρινε, τον πάντων Ποιητήν και
Δεσπότην; υμνώ σου την άκραν αγαθότητα.

Λέγομεν τον ν' (50όν) Ψαλμόν και έπειτα ένα εκ των κατανυκτικών
κανόνων και την Ωδήν της Θεοτόκου· είτα το

Εξαποστειλάριον. Ήχος β'. Γυναίκες ακουτίσθητε.

Το όπλον το αήττητον, το στήριγμα της πίστεως, σταυρόν τον θείον
υμνούμεν, και προσκυνούμεν εν πίστει, το μέγα καταφύγιον, Χριστιανών το
καύχημα, των Ορθοδόξων φύλακα, και αθλοφόρων το κλέος, αξίως
ανευφημούμεν.

Σταυροθεοτοκίον, όμοιον.

Παρισταμένη Πάναγνε, εν τω σταυρώ και βλέπουσα, τον σον Υιόν επί
ξύλου, ταθέντα και νεκρωθέντα, ώσπερ μήτηρ ηλάλαζες, δακρύουσα και λέγουσα·
Τι τούτο το παράδοξον, ότι ο Κτίστης του κόσμου, σταυρώ ταθήναι ηνέσχου;

Είτα τους Αίνους και το Σοι δόξα πρέπει.

Απόστιχα των Αίνων κατανυκτικά.

Ήχος γ'.

Tον διεσπαρμένον μου νουν συνάγαγε Κύριε, και την χερσωθείσαν μου
καρδίαν καθάρισον, ως τω Πέτρω διδούς μοι μετάνοιαν, ως τω τελώνη στεναγμόν,
και ως τη πόρνη δάκρυα, ίνα μεγάλη τη φωνή κραυγάζω σοι· ο Θεός σώσον με, ως
μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.

Στίχ. Ενεπλήσθημεν το πρωί...

Πολλάκις την υμνωδίαν εκτελών, ευρέθην την αμαρτίαν εκπληρών, τη μεν
γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος· αλλ' εκάτερα
διόρθωσον, Χριστέ ο Θεός, δια της μετανοίας και σώσον με.

Στίχ. Και έστω η λαμπρότης...

Μαρτυρικόν.

Βασιλέων και τυράννων τον φόβον, απώσαντο οι Χριστού στρατιώται, και
ευθαρσώς και ανδρείως αυτόν ωμολόγησαν, των απάντων Κύριον, Θεόν και
Βασιλέα, και πρεσβεύουσιν υπέρ των ψυχών ημών.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Ορώσα σε κρεμάμενον, εν ξύλω η Πανάμωμος, Χριστέ μου υπεράγαθε,
οδυρομένη εβόα μητρικώς· Υιέ μου παμφίλτατε, πώς δήμος ο άνομος, ξύλω σε
κατέκρινε;

Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το
απολυτίκιον, Απόστολος, Ευαγγέλιον και απόλυσις.

Τη Τετάρτη εσπέρας.

Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του
Ψαλτηρίου, εις το Κύριε έκέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος δ'. Ως γενναίον εν Μάρτυσι.

Δεύρο τάλαινα πρόσπεσον, τω θεώ εν θερμότητι, των δακρύων κράζουσα το
ημάρτηκα, ψυχή παμβέβηλε ίλεων, τον Κριτήν απέργασαι, προ του τέλους και
αυτώ, εκ καρδίας ανάκραξον· Μη απώση μου, στεναγμούς ο Θεός μου, μη
παρίδης, συντριβήν μου της καρδίας, ω πολυεύσπλαγχνε Κύριε.
Εν νυκτί και ημέρα με, ο εχθρός ο παμπόνηρος, πολεμών ου παύεται
δελεάσαι με, και προς απώλειαν έλκει με, κακίας προς βάραθρα, αλλ' ως μόνος
αγαθός, της αυτού τυραννίδος με, απολύτρωσαι, και παντοίας ανάγκης Ιησού μου,
υπεράγαθε και σώσον, εκ πολυτρόπων κολάσεων.
Οικητήριον γέγονα, λογισμών των θλιβόντων με, και αλλοτριούντων με εκ
σου Δέσποτα· τας εντολάς σου ηθέτησα, ποιείν σου το θέλημα, ουκ ηθέλησα ποτέ,
αλλ' ευδόκησον Κύριε, ενοικήσαί μοι, δια πλήθος ελέους και διδάξαι, του ποιείν το
θέλημά σου, ως αγαθός και φιλάνθρωπος.

Έτερα των Αποστόλων, όμοια.

Στερροτάτω φρονήματι, στρατευσάμενοι ένδοξοι, κατά του αλάστορος
παρετάξασθε, τη πανοπλία του Πνεύματος, γενναίως φραξάμενοι, και την άπασαν
ισχύν, των δαιμόνων ολέσαντες, αφηρπάσατε, τας ψυχάς των ανθρώπων ώσπερ
σκύλα· δια τούτο εις αιώνας, υμάς τιμώμεν Απόστολοι.
Σταυροτύπως απλώσασα, την σαγήνην της πίστεως, δωδεκάς η θεία των
Αποστόλων σου, πάντα τα έθνη εζώγρησε, Χριστέ προς επίγνωσιν, και θαλάσσας
αλμυράς, των παθών απεξήρανε, δια τούτο σε, δυσωπώ του βυθού με των
πταισμάτων, ανακάλεσαι ταις τούτων, πανευπροσδέκτοις δεήσεσι.
Δωδεκάς η θεόλεκτος, Αποστόλων και πάντιμος, ευφημείσθω σήμερον,
θείοις άσμασι, Πέτρος και Παύλος Ιάκωβος, Λουκάς Ιωάννης τε, και Ματθαίος
και Θωμάς, Μάρκος Σίμων και Φίλιππος, και ο ένδοξος, νυν Ανδρέας τιμάσθω συν
τω θείω, και σοφώ Βαρθολομαίω, και τοις λοιποίς εβδομήκοντα.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον, όμοιον.

Η Θεόν τον αχώρητον, εν γαστρί σου χωρήσασα, φιλανθρώπως άνθρωπον
χρηματίσαντα, και το ημέτερον φύραμα, εκ σου προσλαβόμενον, και θεώσαντα
σαφώς, μη παρίδης με Πάναγνε, νυν θλιβόμενον, αλλ' οικτείρησον τάχει και
παντοίας, δυσμενείας τε και βλάβης, του πονηρού ελευθέρωσον.
Το Φως ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Ήθελον δάκρυσιν εξαλείψαι, των εμών πταισμάτων Κύριε το χειρόγραφον,
και το υπόλοιπον της ζωής μου, δια μετανοίας ευαρεστήσαι σοι, αλλ' ο εχθρός
απατά με, και πολεμεί την ψυχήν μου· Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσον με.

Στίχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου...

Τις χειμαζόμενος και προστρέχων, τω λιμένι τούτω ου διασώζεται; ή τις
οδυνώμενος και προσπίπτων, τω ιατρείω τούτω ου θεραπεύεται; Δημιουργέ των
απάντων, και ιατρέ των νοσούντων, Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσον με.

Στίχ. Ελέησον ημάς, Κύριε...

Μαρτυρικόν.

Ο ενδοξαζόμενος εν ταις μνείαις των Αγίων σου, Χριστέ ο Θεός, υπ' αυτών
δυσωπούμενος, κατάπεμψον ημίν το μέγα έλεος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Ρύσαι ημάς εκ των αναγκών ημών, Μήτηρ Χριστού του Θεού, η τεκούσα
τον των όλων Ποιητήν, ίνα πάντες κράζωμέν σοι· χαίρε η μόνη προστασία των
ψυχών ημών.

Το Νυν απολύεις, τρισάγιον. Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον
της εορτής ή τα παρόντα, και απόλυσις.

Απολυτίκιον. Ήχος γ'.

Απόστολοι άγιοι, πρεσβεύσατε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν,
παράσχη ταις ψυχαίς ημών.

'Έτερον. Ήχος δ'.

Κανόνα πίστεως, και εικόνα πραότητας, εγκρατείας διδάσκαλον, ανέδειξέ σε
τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια· δια τούτο εκτήσω, τη ταπείνωσει τα
υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια, πάτερ ιεράρχα Νικόλαε· πρέσβευε Χριστώ τω
Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Θεοτοκίον.

Τον Λόγον του Πατρός, Χριστόν τον Θεόν ημών, εκ σου σαρκωθέντα
έγνωμεν, Θεοτόκε Παρθένε, μόνη αγνή, μόνη ευλογημένη· διό απαύστως σε
ανυμνούντες μεγαλύνομεν.

Τη Πέμπτη πρωί εις τον Όρθρον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Kύριος μετά των στίχων αυτού, και το
απολυτίκιου ως ανωτέρω.
Μετά δε την πρώτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου ψάλλομεν τα παρόντα
κατανυκτικά καθίσματα.

Ήχος δ'.

Την ταπεινήν μου ψυχήν, επίσκεψαι Κύριε, την εν αμαρτίαις τον βίον όλον
δαπανήσασαν· ον τρόπον την πόρνην, δέξαι καμέ, και σώσον με.
Διαπλέων το πέλαγος της παρούσης ζωής, ενθυμούμαι την άβυσσον των
πολλών μου κακών, και μη έχων τον κυβερνήτην λογισμόν, την του Πέτρου σοι
προσφθέγγομαι φωνήν· σώσον με Χριστέ ο Θεός, σώσον με ως φιλάνθρωπος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Ταχύ προκατάλαβε.

Ταχύ δέξαι Δέσποινα, τας ικεσίας ημών, και ταύτας προσάγαγε, τω σω Υιώ
και Θεώ, Κυρία πανάχραντε· λύσον τας περιστάσεις, των εις σε προστρεχόντων,
σκέδασον τας ενέδρας, και τα θράση Παρθένε, των νυν εφοπλιζομένων, κατά των
δούλων σου.

Μετά την δευτέραν στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα καθίσματα.

Ταχύ προκατάλαβε.

Ταχύ συνεισέλθωμεν, εις τον νυμφώνα Χρίστου, και πάντες ακούσωμεν, της
μακαρίας φωνής, αυτού του Θεού ημών· δεύτε οι αγαπώντες, την ουράνιον δόξαν,
μέτοχοι γεγονότες, των φρονίμων παρθένων, φαιδρύνωμεν τας λαμπάδας υμών δια
της πίστεως.

Κατεπλάγη Ιωσήφ.

Αναλόγισαι ψυχή, πώς παραστώμεν τω Κριτή· εν τη ώρα τη φρικτή,
τίθενται θρόνοι φοβεροί, και ανθρώπων αι πράξεις διελέγχονται· τότε ο Κριτής
αδυσώπητος, προ βήματος γαρ πυρ προπορεύευται, ώσπερ αγρία θάλασσα συν
ηχώ, κατακαλύπτον τους πταίσαντας· αναλογίζου ταύτα ψυχή μου, και τα έργα
σου εύθυνον.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Ταχύ προκατάλαβε.

Υπάκουσον Δέσποινα, εκ κατωδύνου ψυχής, βοώντος του δούλου σου, και
των πολλών μου κακών, παράσχου μοι άφεσιν· σε γαρ έχω προστάτιν, εν νυκτί και
ημέρα, λύτρωσαι Θεοτόκε, του πυρός της γεέννης, και στήσον εκ δεξιών με, του
σου Υιού και Θεού.

Μετά την τρίτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα Καθίσματα.

Ταχύ προκατάλαβε.

Φωστήρας εις τα πέρατα, τους Μαθητάς σου Χριστέ, ανέδειξας
εκλάμποντας, εν τω κηρύγματι, ψυχάς καταυγάζοντας, πλάνην την των ειδώλων,
δι' αυτών αμαυρώσας, δόγμασιν ευσεβείας, καταλάμψας τον κόσμον. Αυτών ταις
ικεσίαις, σώσον τας ψυχάς ημών.

Μαρτυρικόν.

Των εν όλω τω κοσμώ Μαρτύρων σου, ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα,
η Εκκλησία σου στολισαμένη, δι' αυτών βοά σοι Χριστέ ο Θεός· τω λαώ σου τους
οικτιρμούς σου κατάπεμψον, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς
ημών το μέγα έλεος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Τη ανατραφείση εν τω ναώ, εις τα άγια των αγίων, τη περιβεβλημένη την
πίστιν και την σοφίαν, και την άμεμπτον παρθενίαν, ο αρχιστράτηγος Γαβριήλ,
προσέφερεν ουρανόθεν τον ασπασμόν και το χαίρε· Χαίρε ευλογημένη, χαίρε
δεδοξασμένη, ο Κύριος μετά σου.

Λέγομεν τον ν' (50όν) Ψαλμόν και έπειτα ένα εκ των κατανυκτικών
κανόνων και την Ωδήν της Θεοτόκου· είτα το

Έξαττοστειλάριον. Ήχος γ'. Ο ουρανόν τοις άστροις.

Η δωδεκάς η άγια, των Αποστόλων το κλέος, συν τω σεπτώ Νικολάω, και
ιεράρχη Μυρέων, υπέρ ημών τον Σωτήρα, εκδυσωπείτε απαύστως.

Θεοτοκίον, όμοιον.

Ελπίς των απηλπισμένων, πανύμνητε Θεοτόκε, μετά δακρύων βοώ σοι, εκ
βάθους μου της καρδίας· εξάρπασόν με Παρθένε, εκ των του άδου κευθμώνων.

Είτα τους Αίνους και το Σοι δόξα πρέπει.

Απόστιχα των Αίνων κατανυκτικά.

Πρόβατόν ειμι της λογικής σου ποίμνης, και προς σε καταφεύγω, τον
Ποιμένα τον καλόν, ζήτησόν με τον πλανηθέντα, ο Θεός, και ελέησόν με.

Στίχ. Ενεπλήσθημεν το πρωί...

λύνον με τοις δάκρυσί μου Σωτήρ, ότι ρερύπωμαι εν πολλαίς αμαρτίαις· διό
και προσπίπτω σοι, ήμαρτον ελέησόν με ο Θεός.

Στίχ. Και έστω η λαμπρότης...

Μαρτυρικόν.

Τις ουκ εξίσταται ορών, άγιοι Μάρτυρες, τον αγώνα τον καλόν, ον
ηγωνίσασθε; πώς εν σώματι όντες, τον ασώματον εχθρόν ετροπώσασθε, Χριστόν
ομολογήσαντες, τω σταυρώ οπλισάμενοι; όθεν ανεδείχθητε δαιμόνων φυγαδευταί,
και βαρβάρων πολέμιοι, απαύστως πρεσβεύοντες, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Η μόνη αγνή και άχραντος Παρθένος, η Θεόν αφράστως κυήσασα,
πρέσβευε του σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το
απολυτίκιον, Απόστολος, Ευαγγέλιον και απόλυσις.

Τη Πέμπτη εσπέρας.

Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του
Ψαλτηρίου, εις το Κύριε εκέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος πλ. α'. Χαίροις ασκητικών.

Οίμοι τω παροργίσαντι σε, τον ελεήμονα Θεόν μου και Κύριον! ποσάκις
επηγγειλάμην, μετανοήσαι Χριστέ, και ψευδής ευρέθην ο ανόητος! το πριν του
βαπτίσματος, κατερρύπωσα ένδυμα, των συνθηκών τε, των προς σε μου
ηυλόγησα, και το δεύτερον, πάλιν τούτο επάγγελμα, ο σοι καθωμολόγησα,
Αγγέλων ενώπιον, και των ανθρώπων το σχήμα, το πένθιμον ενδυόμενος, ειμί
αθετήσας· λοιπόν Σώτερ μη εις τέλος, αφής ολέσθαι με.
Ποίαν απολογίαν ψυχή, έχεις αθλία εν ήμερα της κτίσεως, ή τις σε της
καταδίκης, του αιωνίου
Πυρός, και πασών βασάνων εξαιρήσεται; ουδείς ει μη συ σαυτή, ιλεώση τον
εύσπλαγχνον, τας αθεμίτους, καταλείψασα πράξεις σου, και θεάρεστον,
κτησαμένη βιότευσιν, κλαίουσα καθ' έκάστην σου, τα άπειρα σφάλματα, άπερ καθ'
ώραν προσπταίεις, έργω και λόγω εννοία τε, Χριστόν αιτουμένη, παρασχείν σοι
την τελείαν, τούτων συγχώρησιν.
Βίβλων ανοιγομένων Χριστέ, εν τη ημέρα της φρικτής παρουσίας σου, και
πάντων παρισταμένων, τω κριτηρίω τω σω, και αποβλεπόντων την απόφασιν,
πυρός προ του βήματος, ελκομένου και σάλπιγγος, σφοδρώς ηχούσης, τι ποιήσω ο
άθλιος, ελεγχόμενος υπό της συνειδήσεως, και καταδικαζόμενος, εις φλόγα την
άσβεστον; δέομαι ουν προ του τέλους, λύσιν ευρείν των πταισμάτων μου, Χριστέ
ο Θεός μου, ο δωρούμενος τω κοσμώ, το μέγα έλεος.
Παύσαι τους πόνους θέλων βροτών, και τα ονείδη υπεράγαθε Κύριε, Σωτήρ
μου σταύρωσιν φέρεις, επονειδίστου σφαγής, χολής δε εγεύσω ανεξίκακε, ημών
την πικρίαν, πάσαν εξαίρων την κάκιστον, επλήγης λόγχη, την πλευράν την
ακήρατον, τας πληγάς ημών, ως Δεσπότης ιώμενος· όθεν νυν ανυμνούμεν σου, την
ένδοξον σταύρωσιν, και προσκυνούντες τιμώμεν, λόγχην τον σπόγγον τον
κάλαμον, δι' ων εδωρήσω, σου τω κοσμώ την ειρήνην, και μέγα έλεος.
Φείσαι του σου οικέτου Χριστέ, ηνίκα μέλλει η ψυχή μου του σώματος,
προστάξει σου χωρισθήναι, του αγαγόντος εις εν, τον χουν και το πνεύμα θείω
νεύματι· εχθρών αοράτων, επιδρομής και κακώσεως, ενεδρευόντων αφειδώς
διασπάσαι με, και κατάβρωμα, εαυτών απεργάσασθαι, ρύσαι με και αξίωσον,
τυχείν αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, και στεναγμός, ένθα πέφυκε, τρυφής ο
χειμάρρους, και φωνή εορταζόντων, και αγαλλίασις.
Ώραν της τελευτής δεδοικώς, και των δαιμόνων την φρικτήν επανάστασιν,
βοώ σοι εκ κατωδύνου, ψυχής ο τάλας εγώ· τας αυτών παγίδας και τα σκάνδαλα,
τη ση δυναστεία, Δέσποτα Κύριε σύντριψον, και μη εάσης, της αυτών με
σκαιότητος, παρανάλωμα, χρηματίσαι τον δούλον σου· ίδε μου την κατήφειαν, και
πρόσχες τη θλίψει μου, και την αθλίαν ψυχήν μου, των οδυνών ελευθέρωσαν, Θεέ
πανοικτίρμον, ό δωρούμενος τω κοσμώ, το μέγα έλεος.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον, όμοιον.

Όλην αναλαβών την εμήν, μορφήν ο Πλάστης και Θεός ενεδύσατο,
μορφώσαι την πριν πεσούσαν, μορφήν Αδάμ βουληθείς, εν σταυρώ υψώθη ως
υπεύθυνος, εκών και τας χείρας, προσηλωθείς νυν ιάσατο, τας πριν τω ξύλω,
παρειμένας της βρώσεως· ον η Πάναγνος, θεωρούσα ηλάλαζε· Τις εστίν η
τοσαύτη σου, Υιέ μου ανείκαστος, μακροθυμία; ου φέρω, επί σταυρού
αναρτώμενον, οράν σε τον πάντα, τη δρακί διακρατούντα, Χριστέ τα σύμπαντα.

Το Φως Ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Kύριε, αμαρτάνων ου παύομαι, φιλανθρωπίας αξιούμενος, ου γινώσκω·
νίκησόν μου την πώρωσιν, μόνε αγαθέ, και ελέησόν με.

Στιχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου...

Κύριε, και τον φόβον σου πτοούμαι, και το πονηρόν ποιείν ου παύομαι· τις
εν δικαστηρίω, τον δικαστήν ου πτοείται; ή τις ιαθήναι βουλόμενος. Τον ιατρόν
παροργίζει ως καγώ; Μακρόθυμε Κύριε, επί τη ασθενεία μου σπλαγχνίσθητι, και
ελέησόν με.

Στίχ. Ελέησον ημάς. Κύριε...

Μαρτυρικόν.

Των επιγείων απάντων καταφρονήσαντες, και των βασάνων ανδρείως
κατατολμήσαντες, των μακαρίων ελπίδων ουκ ηστοχήσατε, αλλ' ουρανών
βασιλείας κληρονόμοι γεγόνατε, πανεύφημοι Μάρτυρες· έχοντες παρρησίαν προς
τον φιλάνθρωπον Θεόν, τω κοσμώ την ειρήνην αιτήσασθε, και ταις ψυχαίς ημών
το μέγα έλεος.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Χαίροις ασκητικών.

Λόγχη σου την πλευράν ω Υιέ, ορυττομένην καθορώσα τιτρώσκομαι, της
λύπης δεινή ρομφαία, και στεναγμόν εκ ψυχής, προϊέναι όλως ου δεδύνημαι, η
Πάναγνος έλεγε, παρεστώσα τω πάθει σου, και την σφαγήν σου, καθορώσα την
άδικον, ανεξίκακε υπεράγαθε Κύριε· πού μοι τα ευαγγέλια, βοώσα συν δάκρυσι,
πού ο το χαίρε μοι λέξας; πού η λοχεία η άφραστος; πού Πέτρος ο φίλος; αλλά
δόξα τη αφάτω, μακροθυμία σου.

Το Νυν απολύεις, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον
της εορτής ή το παρόν,

Απολυτίκιον. Ήχος α'.

Σώσον Κύριε τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκας τοις
βασιλεύσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος, και το σον φυλάττων, δια του σταυρού
σου πολίτευμα.

Σταυροθεοτοκίον.

Οι την σην προστασίαν κεκτημένοι Άχραντε, και ταις σαις ικεσίαις, των
δεινών εκλυτρούμενοι, σταυρώ του Υιού σου εν παντί φρουρούμενοι, κατά χρέος
σε πάντες, ευσεβώς μεγαλύνομεν.

Τη Παρασκευή πρωί εις τον Όρθρον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Κύριος μετά των στίχων αυτού, και το
απολυτίκιον ως ανωτέρω.
Μετά δε την πρώτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου ψάλλομεν τα παρόντα
κατανυκτικά καθίσματα.

Ήχος πλ. α'.

Κριτού καθεζομένου, και Αγγέλων εστώτων, σάλπιγγος ηχούσης, και
φλογός καιομένης, τι ποιήσεις ψυχή μου, απαγομένη εις κρίσιν; τότε γαρ τα δεινά
σου παρίστανται, τα κρυπτά σου ελέγχονται εγκλήματα· διό προ τέλους βόησον· ο
Θεός ιλάσθητί μοι και σώσον με.
Ψυχή, τα ώδε πρόσκαιρα, τα δε εκείνα αιώνια· ορώ το δικαστήριον, και επί
θρόνου τον Κριτήν και τρέμω την απόφασιν· λοιπόν σπουδή επίστρεψον, η κρίσις
ασυγχώρητος.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Τω σταυρώ του Κυρίου παριστάμενη, θρηνωδούσα εβόα η Θεοτόκος· Οίμοι
τέκνον μου θείον, φως μου γλυκύτατον! πώς ετανύσθης εν σταυρώ, ο τείνας
θεϊκώς, τον ουρανόν ωσεί δέρριν, και εκ θαλάσσης ανάγων, πηγάς υδάτων τω σω
προστάγματι;

Μετά την δευτέραν στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα καθίσματα.

Θρήνησον ψυχή μου, της εαυτής ραθυμίαν, θέλησον λοιπόν προ τελευτής
επιστρέψαι, θορύβων απόστηθι βιοτικών, Θεώ προσκολλήθητι τω αγαθώ,και
σώσει σε, ως μόνος φιλάνθρωπος.
Εν κλίνη κατακείμενος, αμαρτημάτων πολλών, συλώμαι την ελπίδα της
σωτηρίας μου, ογαρ ύπνος της εμής ραθυμίας, προξενεί μου τη ψυχή τιμωρίαν·
αλλά συ ο Θεός, ο τεχθείς εκ Παρθένου, διέγειρόν με προς την σην υμνωδίαν, ίνα
δοξάζω σε.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Τον συνάναργον Λόγον.

Εν τω σταυρώ σε ορώσα Χριστέ η Μήτηρ σου, εκουσίως παγέντα αμνόν ως
άκακον, θρήνον εκίνει γοερόν, και κατετρύχετο, Οίμοι! βοώσα το εμόν, πώς
απεσβέσθη φως πικρώς, και πώς ως άδικος θνήσκεις, μέσον κακούργων Υιέ μου, ο
βασιλεύς πάσης της κτίσεως;

Μετά την τρίτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα καθίσματα.

Σταυρώσιμον. Τον συνάναρχον Λόγον.

Εκ του ξύλου πικρίαν Αδάμ ετρύγησε, προς φθοράν ολισθήσας φθόνω του
όφεως, σου δε παγέντος Ιησού ζωήν ετρύγησε, και δια ξύλου του σταυρού, πάλιν
οικεί τους ουρανούς, και κατηργήθη ο όφις, και η φθορά κατεπόθη, και πάντες
δόξαν σοι προσάγομεν.

Μαρτυρικόν, όμοιον.

Των άγιων Μαρτύρων τα κατορθώματα, ουρανών αι δυνάμεις
υπερεθαύμασαν, ότι εν σώματι θνητώ τον ασώματον εχθρόν, τη δυνάμει του
σταυρού, αγωνισάμενοι καλώς, ενίκησαν αοράτως, και πρεσβεύουσι τω Κυρίω,
ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον, όμοιον.

Γαβριήλ μοι το χαίρε πριν προσεκόμισε, μετ' εμού σε φωνήσας έσεσθαι
Κύριε, η Θεοτόκος εν κλαυθμώ πικρώς εφθέγγετο· πώς ουν εις λύπην η χαρά, νυν
μοι εγένετο Υιέ, και πώς ως άπαις φανούμαι, η απειράνδρως τεκούσα, σε τον
Σωτήρα των ψυχών ημών;

Λέγομεν τον ν' (50όν) Ψαλμόν και έπειτα ένα εκ των κατανυκτικών
κανόνων και την Ωδήν της Θεοτόκου.

Εξαποστειλάριον. Αυτόμελον. Ήχος β' .

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης, σταυρός η ωραιότης της
Εκκλησίας, σταυρός βασιλέων κραταίωμα, σταυρός πιστών το στήριγμα, σταυρός
Αγγέλων η δόξα, και των δαιμόνων το τραύμα.

Σταυροθεοτοκίον.

Εν τω σταυρώ παρεστώσα, η σε ασπόρως τεκούσα, και θρηνωδούσα εβόα·
Οίμοι! Γλυκύτατον τέκνον, πώς έδυς εξ οφθαλμών μου, πώς εν νεκροίς ελογίσθης;

Είτα τους Αίνους και το Σοί δόξα πρέπει.

Απόστιχα των Αίνων κατανυκτικά.

Ήχος πλ. α'.

Οίμοι! τι ωμοιώθην εγώ τη ακάρπω συκή, και πτοούμαι την κατάραν συν τη
εκκοπή; αλλ' επουράνιε γεωργέ, Χριστέ ο Θεός, την χερσωθείσαν μου ψυχήν,
καρποφόρον ανάδειξον, και ως τον άσωτον υιόν δέξαι με, και ελέησόν με.

Στίχ. Ενεπλήσθημεν το πρωί...

Τα πλήθη των πταισμάτων μου πάριδε Κύριε, ο εκ Παρθένου τεχθείς, και
πάσας εξάλειψον τας ανομίας μου, λογισμόν μοι παρέχων επιστροφής, ως μόνος
φιλάνθρωπος δέομαι, και ελέησόν με.

Στίχ. Και έστω ή λαμπρότης...

Μαρτυρικόν.

Οι άγιοι Μάρτυρες επί της γης ηγωνίσαντο, τω αέρι ενεκαρτέρησαν, τω πυρι
παρεδόθησαν, το ύδωρ αυτούς υπεδέξατο· εκείνων εστίν η φωνή· Διήλθομεν δια
πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν. Ταις πρεσβείαις αυτών, ο
Θεός, ελέησον ημάς.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον. Μακαρίζομέν σε.

Ως αμνόν σε Λόγε, η αμνάς και Παρθένος, προς σφαγήν χωρούντα,
καθορώσα εβόα· Ω ξένου τολμήματος! πώς άνομοι σφάττουσι, τον τους
ανθρώπους ζωούντα; μέγα σου Υιέ μου το έλεος.

Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το
απολυτίκιον, Απόστολος, Ευαγγέλιον και απόλυσις.

Τη Παρασκευή εσπέρας.

Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του
Ψαλτηρίου, εις το Κύριε κέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος πλ. β'. Όλην αποθέμενοι.

Όλος εκ νεότητας, ταις ηδοναίς εδουλώθην, της σαρκός και γέγονα, παθών
καταγώγιον, τυραννούντων με, της ψυχής όλως δε, αλογήσας Σώτερ, εντολών σου
κατεφρόνησα, αλλά ο πλάσας με, και ειδώς ημών την ασθένειαν, ο μόνος
αναμάρτητος, δος μοι την συγχώρησιν εύσπλαγχνε, ώνπερ εν αγνοία, και γνώσει
αισθητώς και νοητώς, από νεότητος ήμαρτον, μόνε ευσυμπάθητε.
Τις εκ του θανάτου με, της ταλαιπώρου σαρκός μου, ρύσεται και σώσει μου,
την ψυχήν απείμονα και απείραστον; τυραννεί βία γαρ, ευπαθούσα αύτη, και
ψυχής κατεξανίσταται, και θλίβει πάλιν δε, ασθενούσα· οίμοι τω τάλανι! Αντέχει
ουν ου δύναμαι, προς την ταύτης Σώτερ ασθένειαν· αλλ' ω Ποιητά μου, μη δώσης
νικηθήναι τω χοΐ, το πνεύμα ο μοι ενέπνευσας, ως αυτός ηυδόκησας.
Οταν τη προστάξει σου, εκ των δεσμών του σαρκίου, βουληθής χωρίσαι
μου, την ψυχήν αθάνατε, τότε φείσαι μου, προσηνή Άγγελον, χαροποιώς
βλέποντα, αποστείλας παραλήψεσθαι, και διασώσασθαι, από των αρχόντων του
σκότους με, ευκόλως δυναμούντα με, του ευθυπορήσαι την άνοδον, την εν τω
αέρι, και φθάσαι εις προσκύνησιν του σου, θρόνου φρικτού ακατάκριτον, Θεέ
ύπεράγαθε.

Έτερα. Η απεγνωσμένη.

Θρήνησον ψυχή μου προ της εξόδου, πρόσπεσον τω Κτίστη εν μετανοία,
δάκρυα προσάγαγε, εξ όλης της καρδίας, κράξον Χριστώ εν κατανύξει· Ημάρτηκά
σοι Λόγε, δέξαι πολλά ημαρτηκότα, μη με αποβδελύξη, μη παρόψη με
δικαιοκρίτα, μηδέ εις πυρ με αποπέμψης μακρόθυμε, δια το μέγα σου έλεος.
Ρύσαι με γεέννης αποκειμένης, εξελού πυρός με του αιωνίου, Κριτά
δικαιότατε, τον κατακεκριμένον, δείξον εκ ζάλης εναντίας, ανάλωτόν με Λόγε·
τρέμω ο τάλας εννοών μου, το των πταισμάτων πλήθος, και προσπίπτω σοι μετά
δακρύων, και συντριβής καρδίας, το σον αιτούμενος έλεος.

Έτερον της Θεοτόκου, όμοιον.

Κατακαμπτομένην δυσφορωτάτω, βάρει την ψυχήν μου, τω των
πταισμάτων, και κατασυγκύπτουσαν ανόρθωσον Παρθένε· συ γαρ τον τους
κατερραγμένους, ανορθούντα Σωτήρα, έχεις πειθόμενον ευκόλως, μητρική
παρρησία· και διάρρηξον ση μεσιτεία, της αμαρτίας το χειρόγραφον δέομαι, δια το
μέγα σου έλεος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Όλην αποθέμενοι.

Σύμβολον οργής εστί, μνησικακία θυμός Τε, της οργής εμφάνεια, δι' ων και
των ύβρεων τα αλλόκοτα, αναιδώς άλλονται, του οικτρού στόματος, τον εν τούτοις
ενεργούμενον, ποιούντες ένοχον, πυρός της γεέννης ως γέγραπται· διό ψυχή
γρηγόρησον, φεύγε τον θυμόν τον πικρόν, την οργήν μήνιν και την ύβριν, και
πάσαν την δυσώδη εκδρομήν, τη Θεοτόκω κραυγάζουσα· Δέσποινα μου σώσον
με.

Το Φως ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Μετάνοιαν ου κέκτημαι, αλλ' ουδέ πάλι δάκρυα, διά τούτο ικετεύω σε
Σωτήρ, προ τέλους επιστρέψαι, και δούναι μοι μετάνοιαν, όπως ρυσθήσωμαι της
κολάσεως.

Στίχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου...

Εν τη φρικτή παρουσία σου Χριστέ, μη ακούσμεν Ουκ οίδα υμάς, την γαρ
ελπίδα επί σοι τω Σωτήρι εθέμεθα, ει και τα σα προστάγματα ου πράττομεν, δια
την αμέλειαν ημών αλλά φείσαι των ψυχών ημών δεόμεθα.

Στίχ. Ελέησον ημάς, Κύριε...
Μαρτυρικόν.

Οι Μάρτυρες σου Κύριε, ουκ ηρνήσαντό σε, ουκ απέστησαν από των
εντολών σου· ταις αυτών πρεσβείαις, ελέησον ημάς.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Πρεσβείαις της τεκούσης σε, Χριστέ και των μαρτύρων σου, αποστόλων,
προφητών ιεραρχών, οσίων και δικαίων, και πάντων των αγίων, τους κοιμηθέντας
δούλους σου ανάπαυσον.

Το Νυν απολύεις, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον
της εορτής ή τα παρόντα, και απόλυσις.

Απολυτίκιον. Ήχος β'.

Απόστολοι μάρτυρες και προφήται, ιεράρχαι όσιοι και δίκαιοι, οι καλώς τον
αγώνα τελέσαντες,
και την πίστιν τηρήσαντες, παρρησίαν έχοντες προς τον Σωτήρα, υπέρ ημών
αυτόν ως αγαθόν ικετεύσατε, σωθήναι δεόμεθα τας ψυχάς ημών.

Δόξα. Νεκρώσιμον.

Μνήσθητι Κύριε, ως αγαθός των δούλων σου, και όσα εν βίω ήμαρτον,
συγχώρησον ουδείς γαρ αναμάρτητος, ειμή συ ο δυνάμενος, και τοις μεταστάσι,
δούναι την ανάπαυσιν.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Μήτηρ αγία, η του αφράστου φωτός, αγγελικοίς σε ύμνοις τιμώντες,
ευσεβώς μεγαλύνομεν.

Τω Σαββάτω πρωί εις τον Όρθρον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Κύριος μετά των στίχων αυτού, και το
άπολυτίκιον ως ανωτέρω.
Μετά δε την πρώτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου ψάλλομεν τα παρόντα
κατανυκτικά καθίσματα.

Ήχος πλ. β'.

Εννοώ την ημέραν την φοβεράν, και θρηνώ τας πράξεις τας ρυπαράς· πώς
απολογήσομαι τω αθανάτω Βασιλεί; ποία δε παρρησία ατενίσω τω Κριτή, ο
άσωτος εγώ; εύσπλαγχνε Πάτερ, Υιέ μονογενές, το Πνεύμα το άγιον ελέησόν με.
Εις την κοιλάδα του κλαυθμώνος, εις τον τόπον ον διέθου, όταν καθίσης
Ελεήμον, κρίσιν δικαίαν ποιήσαι, μη δημοσίευσης μου τα κεκρυμμένα, μηδέ
καταισχύνης με ενώπιον των Αγγέλων, αλλά φείσαι μου ο Θεός, και ελέησόν με.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Αρχή σωτηρίας η του Γαβριήλ προσηγορία, προς την Παρθένον γέγονεν·
ήκουσε γαρ το χαίρε, και ουκ απέφυγε τον ασπασμόν, ουκ εδίστασεν ως η Σάρρα
εν τη σκηνή, αλλ' ούτως έλεγεν· Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα
σου.

Μετά την δευτέραν στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα καθίσματα.

Ψυχή, ραθύμως την ζωήν διανύουσα πάσαν, ημέραν κρίσεως φρικτήν κατά
νουν ου λαμβάνεις· ανάνηψον, και την μετάνοιαν ελού, επίστρεψον και βόησον
Χριστώ· Οικτίρμον, μη μνησθής ημών πολλών αμαρτιών, εν ώρα καταδίκης.

Μαρτυρικόν.

Αθλητικαί ενστάσεις επί τω σκάμματι, τυραννικαί αικίσεις επί τους
Μάρτυρας, και ίσταντο χοροί των Ασωμάτων, βραβεία κατέχοντες της νίκης·
επέστησαν τυράννους, και βασιλείς οι σοφοί, καθείλον τον Βελίαρ, ομολογία
Χριστού· ο ενισχύσας αυτούς, Κύριε δόξα σοι.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Πολλά τα πλήθη των εμών, Θεοτόκε πταισμάτων, προς σε κατέφυγον Αγνή,
σωτηρίας δεόμενος· επίσκεψαι την ασθενούσαν μου ψυχήν, και αίτησαι τω Υιώ
σου και Θεώ ημών, δοθήναι μοι την άφεσιν, ων έπραξα δεινών, μόνη ευλογημένη.

Λέγομεν τον ν' (50όν) Ψαλμόν και έπειτα ένα εκ των κατανυκτικών
κανόνων και την Ωδήν της Θεοτόκου·  είτα το

Ο ουρανόν τοις άστροις, κατακοσμήσας ως Θεός, και δια των σων Αγίων,
πάσαν την γην φωταγωγών, Δημιουργέ των απάντων, τους ανυμνούντας σε σώζε.
Ο και νεκρών και ζώντων, έξουσιάζων ως Θεός ανάπαυσον τους σους
δούλους, εν ταις σκηναίς των εκλεκτών· ει γαρ και ήμαρτον Σώτερ, αλλ' ουκ
απέστησαν εκ σου.

Θεοτοκίον, όμοιον.

Ο γλυκασμός των Αγγέλων, των θλιβομένων η χαρά, Χριστιανών η
προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, αντιλαβού μου και ρύσαι, των αιωνίων
βασάνων.

Είτα τους Αίνους και το Σοι δόξα πρέπει.

Απόστιχα των Αίνων κατανυκτικά.

Ήχος πλ. β'.

Τα της καρδίας μου τραύματα, εκ πολλών αμαρτημάτων φυέντα μοι,
ιάτρευσον Σωτήρ, ό των ψυχών και σωμάτων ιατρός, παρέχων τοις αιτούσι,
πταισμάτων την συγχώρησιν αεί· παράσχου μοι δάκρυα μετανοίας, διδούς μοι την
λύσιν των οφλημάτων, Κύριε και ελέησόν με.

Στίχ. Ενεπλήσθημεν το πρωί...

Γυμνόν με εύρων των αρετών ο εχθρός, τω βέλει της αμαρτίας έτρωσεν,
αλλά συ ως ιατρός ψυχών και σωμάτων, τα τραύματα της ψυχής μου θεράπευσον,
ο Θεός και ελέησόν με.

Στίχ. Και έστω η λαμπρότης...

Μαρτυρικόν.

Κύριε, ει μη τους Αγίους σου είχομεν πρεσβευτάς, και την αγαθότητα σου
συμπαθούσαν ημίν, πώς ετολμώμεν Σωτήρ υμνήσαι σε, ον ευλογούσι απαύστως
Άγγελοι; Καρδιογνώστα, φείσαι των ψυχών ημών.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Όλην αποθέμενοι.

Ώφθης ενδιαίτημα, θεοπρεπές Παναγία, Θεόν γαρ εχώpησας, και Χριστόν
εγέννησας, απειρόγαμε, βροτόν ορώμενον, εν δυσίν ουσίαις, εν μιά τη υποστάσει
δε, ον εκδυσώπησον, ως μονογενή και πρωτότοκον, τον σε παρθένον άμωμον, και
μετά τον τόκον φυλάξαντα, ψυχάς αναπαύσαι, των πίστει κοιμηθέντων εν φωτί, εν
ακηράτω φαιδρότητι, και μακαριότητι.

Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το
απολυτίκιον, Απόστολος, Ευαγγέλιον και απόλυσις.

Πηγή