α. Οι άπιστοι και αδιάφοροι
Εφ' όσον δεν πιστεύουν τον Θεό, επόμενο είναι και να μην Τον αγαπούν και άρα δεν θα σωθούν. Αυτοί είναι φυσικό και επόμενο να μην εκτελούν τον προορισμό τους,
που έχουνε στη γη. Ζουν οι δυστυχείς, χωρίς κανένα σκοπό. Είναι αξιοθρήνητοι. Αυτούς πράγματι να τους κλαίτε από τώρα. Αλλά άπιστοι είναι ελάχιστοι στην πραγματικότητα.
Άλλοι είναι οι λόγοι που τους κάνουν, να κάνουν τον άπιστο. Είναι η αμαρτία και κυρίως η υπερηφάνεια και ανηθικότης.
Ένας συγγραφεύς μου έλεγε κάποτε:
— Εγώ είμαι άθεος.
— Όχι, του απαντώ. Δεν είσαι άθεος.
— Μα είμαι. Δεν πιστεύω!
— Άθεος δεν είσαι. Αμαρτωλός είσαι, του είπα.
— Έχεις δίκιο μου απάντησε. Με έπιασες.
Και πράγματι, ήταν άσωτος. Στη συζήτηση κατόπιν αναγνώριζε, ότι έπρεπε να εξομολογηθεί και να αφήσει την άσωτη ζωή, αλλά την τελευταία στιγμή μετέβαλλε πάντοτε γνώμη.
«Τι θα πει ο κόσμος, έλεγε, όταν μάθει, ότι εγώ εξομολογήθηκα και άλλαξα ζωή;». Έπειτα από ολίγον απέθανε ο δυστυχής από ασθένεια της ανηθικότητος και δυστυχώς
ανεξομολόγητος. «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός». Ο εγωισμός, λοιπόν, και η ανηθικότης είναι δυο λόγοι, που κάνουν πολλούς να κάνουν τον άπιστο.
Περισσότεροι όμως είναι οι αδιάφοροι. Δεν σκέφθησαν αυτοί ποτέ σοβαρά για το μέγιστο αυτό ζήτημα του προορισμού τους. Δεν σκέφτηκαν γιατί ζούνε, πράγμα που τους
ενδιαφέρει άμεσα. Για όλα ίσως τα άλλα ζητήματα ενδιαφέρονται και με πάθος μάλιστα (για το ποδόσφαιρο, τον κινηματογράφο, την πολιτική, για το τι κάνει και τι τρώγει και
φοράει ο γείτονας). Μόνον δυστυχώς, για τον σκοπόν που ζουν, για τον προορισμό τους αδιαφορούν. Δεν υπάρχει χειρότερο από την αδιαφορία αυτή, από την αμέλεια,
την ακηδία, όπως την ονομάζουν οι Πατέρες. Γι αυτό η Εκκλησία την ακηδία και αμέλεια την κατέταξε πρώτη στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Και δικαίως. Ο αδιάφορος
δεν φροντίζει να αγαπήσει τον Θεό και να εκτελέσει τον προορισμό του. Πως τότε θα σωθεί, ο δυστυχής;



β. Οι φιλάργυροι
Και οι φιλάργυροι, που αγαπούν το χρήμα, δεν αγαπούν τον Θεό. Το χρήμα το έχουν για Θεό τους. Σ' αυτό πιστεύουν, σ' αυτό ελπίζουν και όχι στο Θεό: «Ζητείτε πρώτον την
Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Αυτοί ζητούν να αποκτήσουν πλούτη και χρήμα πολύ. Ας λένε τάχα, ότι πιστεύουν.
Πραγματικά δεν πιστεύουν. Είναι ειδωλολάτρες. «Απόθεσθε... και την φιλαργυρίαν ήτις εστίν ειδωλολατρία» λέγει ο Απ. Παύλος. Ο Χριστός το λέγει καθαρά: «ου δύνασθε δυσί
κυρίοις δουλεύειν». Ή τον έναν θ' αγαπήσεις και τον άλλον θα περιφρονήσεις. «Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά». Σημείωσε δε, ότι μπορείς να είσαι φιλάργυρος και
χωρίς να έχεις χρήματα. Και υπάρχουν πλούσιοι χωρίς να είναι φιλάργυροι. Μεγάλο λοιπόν εμπόδιο στην εκτέλεση του προορισμού σου το χρήμα. «Ως δυσκόλως οι τα χρήματα
έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλείαν του Θεού!» είπεν ο Κύριος. Δεν μένει καιρός και μυαλό στον πλεονέκτη να σκεφθεί γιατί ζει και ποιος είναι ο προορισμός του. Αυτός
προορισμό στη ζωή του έβαλε το χρήμα, και δεν βλέπει ο ταλαίπωρος, ότι σε λίγο εξάπαντος τον εγκαταλείπει το χρήμα του.
Πλούσιος που αρρώστησε προς θάνατον και οι ιατροί παραιτήθηκαν, ζήτησε να τον μεταφέρουν στο δωμάτιο με το χρηματοκιβώτιο. Κατά διαταγή του το άνοιξαν. Έριξε
περίλυπος την τελευταία ματιά και φασκελώνοντας τα χρήματά του με τα δυο του χέρια είπε: «Αυτό σας αξίζει. Εγώ σας δούλεψα μία ζωή και σεις τώρα δεν μπορείτε να με
βοηθήσετε καθόλου».
Γι' αυτό οι μυριάδες των οσίων, των ασκητών, των αναχωρητών, των αναργύρων, απέφυγαν το χρήμα σαν το Σατανά.

Ένας πλούσιος επεσκέφθη κάποτε τους αναχωρητές στην Σκήτη της Αιγύπτου. Από καλοσύνη του πρόσφερε στον Ηγούμενο ένα σεβαστό ποσόν δια τους Μοναχούς.
- Δεν έχουν ανάγκη οι μοναχοί από χρήματα, του απάντησε ο Ηγούμενος. Επειδή όμως εκείνος επέμενε, τα έριξε σε ένα ζεμπίλι, τα έβαλε μπροστά στην πόρτα της Εκκλησίας
και είπε στους Μοναχούς όταν ήλθαν, να πάρουν όσοι θέλουν και όσα θέλουν.
Παρ' όλην δε τη σύσταση του κανείς δεν πλησίασε. Μερικοί μάλιστα ούτε τα κοίταξαν. Τόση ανωτερότητα είχαν!
Όχι μόνον οι Ασκητές, αλλά και οικογενειάρχες περιφρονούν το χρήμα όταν ξέρουν τον προορισμό τους. Στην Οστρακινή της Πετραίας Αραβίας μετέβη κάποτε μία αποστολή να
μοιράσει χρήματα και ενδύματα. Τους υπέδειξαν, ως έχοντα περισσότερη ανάγκη ένα λεπρό.
- Εγώ πλέκω κάτι κοφινάκια και βγάζω το ψωμί μου. Περισσότερα δεν μου χρειάζονται, τους είπε.
Τότε τους οδήγησαν στο σπιτάκι μίας χήρας που έμενε με την ορφανή κόρη της. Κτύπησαν την πόρτα. Τους άκουσε από μέσα η κόρη. Φόρεσε αμέσως ένα καταξεσκισμένο
φόρεμα, που μόλις μπορούσε να καλύψει τα απόκρυφα μέλη της και τους άνοιξε. Το ορφανό και φτωχό αυτό κορίτσι δεν κράτησε τίποτε από τα χρήματα και τα ρούχα που
προσέφεραν, λέγοντας με ευγένεια:
- Ο Θεός βοήθησε και βρήκε σήμερα η μητέρα μου δουλειά, (ήταν πλύστρα) και θα οικονομήσουμε το φαγητό μας. Εν τω μεταξύ ήλθε και η μητέρα της και είπε στους ξένους:
- Δώστε τα σε άλλους, που δεν έχουν τίποτε. Για μένα φροντιστής είναι ο Θεός. Μη μου στερήσετε Αυτόν Τον φροντιστή μου, δίνοντάς μου τα πράγματα αυτά.
Προσπάθεια, λοιπόν του ανθρώπου δεν πρέπει να είναι, το πως να φτιάξει περισσότερα, αλλά το πως θα έχει ολιγότερα. Ο Απ. Παύλος λέγει: «έχοντες διατροφάς και
σκεπάσματα τούτοις αρκεσθησόμεθα». Ολιγότερα, λοιπόν, όσον το δυνατόν, δια να μένει καιρός να εργάζεται παραλλήλως ο άνθρωπος δια την επιτυχία του προορισμού του,
για τον οποίον ζει στη γη.



γ. Οι αλλόθρησκοι
Αυτοί ξεφεύγουν τελείως από τον προορισμό τους. Αυταπατώνται δε και πλανώνται οι δυστυχείς νομίζοντας, πως λατρεύουν τον Θεό. Ο άνθρωπος, βεβαίως, φέρεται προς τον
Θεό. Όπως δε στην δίψα, για να ξεδιψάσει κανείς πρέπει να πάρει νερό καθαρό και όχι θαλασσινό ή οποιοδήποτε άλλο υγρό, (ούζο, πετρέλαιο, βενζίνη), έτσι και εδώ πρέπει
να αγαπήσεις τον πραγματικό Θεό, και όχι οποιαδήποτε ανύπαρκτη θεότητα.
Πλανώνται οι δυστυχείς πλάνην δεινή και είναι και αξιολύπητοι!
Σ' αυτό ευθύνονται και οι ίδιοι. Δεν ενδιαφέρθησαν ποτέ σοβαρά να μάθουν ποιος είναι ο αληθινός Θεός και ποιος είναι ο προορισμός τους, δια να σωθούν. Όλοι λέγει ο Ιωάννης
Χρυσόστομος, ήκουσαν περί Χριστού και Χριστιανισμού και όμως δεν ενδιαφέρθηκαν να εξακριβώσουν αν αυτός είναι ο αληθινός Θεός. Μη δικαιολογηθούν, ότι είναι μακρυά.
Πως για την σωτηρίαν του σώματος πολλοί απ' αυτούς αναλαμβάνουν ταξίδια σε ξένα κράτη και για την σωτηρία της ψυχής τους, για τον προορισμό τους και την αιωνιότητα δεν
ενδιαφέρονται καθόλου;
Βεβαίως, όσοι γεννήθηκαν μακρυά μέσα σ' αυτές τις θρησκείες, έχουν κάποιο ελαφρυντικό και θα τους το λογαριάσει ο Θεός, εάν φυσικά κατά τα άλλα τήρησαν τον νόμον της
συνειδήσεως που τον έβαλε ο Θεός σε κάθε άνθρωπο. «Έθνη τα μη νόμον έχοντα φύσει τα του νόμου ποιεί...»
Δι' αυτό και η Αποκάλυψις λέγει αλληγορικά, ότι όσοι από τους αλλόθρησκους τήρησαν εδώ στη γη τον νόμον της συνειδήσεως τους, στην Βασιλείαν του Θεού θα τρώγουν τα
φύλλα από το δένδρο της ζωής. Αλλοίμονο όμως στους αρχηγούς τους! Δεν έχουν δικαιολογία καμία αυτοί. Διότι παραμένουν στην πλάνη εν γνώσει, από τον εγωισμό τους και
διότι κρατούν και άλλους στην πλάνη.

Και οι Μασώνοι είναι αλλόθρησκοι καθώς και οι συγγενείς προς αυτούς Ροταριανοί και Θεοσοφισταί.
Αυτοί, όπως η Εκκλησία απεφάνθη, έχουν ως θρησκεία τους την αρχαία ειδωλολατρία. Λατρεύουν τον Όσιρι, την Ίσιδα κλπ. Μα θα πείτε, κοινωνούν και εκκλησιάζονται μερικοί
από αυτούς. Κακώς, κάκιστα! Άλλωστε στους πρώτους βαθμούς της μυήσεως τους τους αφήνουν να κοινωνούν. Και τούτο δια τα μάτια του κόσμου. Όταν όμως προχωρήσουν
στους ανωτέρους βαθμούς, καταντούν αντίχριστοι.
Πηγαίνουν βεβαίως μερικοί στην Μασωνία στην αρχή, για υποστήριξη υλική. Όταν όμως μπλεχτούν στα δίκτυα τους καταντούν αντίθετοι του Χριστού και επομένως χάνουν τον
προορισμό τους που έχουν στην ζωή τους.
Οι Σατανισταί, με την μαύρη και την λευκή μαγεία, με τον πνευματισμό, την μαντεία, την καφεμαντεία, την χειρομαντεία, την χαρτομαντεία, κλπ. είναι αντίχριστοι. Όλοι αυτοί,
(πολλοί ίσως και να μη το καταλαβαίνουν) ανήκουν στον σατανά και είναι εχθροί του Θεού. Επομένως ζουν και αυτοί μακρυά και αντίθετα από τον προορισμό τους, που έχουν
εδώ στη γη και για τον οποίον πρέπει να ζουν. Είναι αξιολύπητοι!

δ. Οι αιρετικοί
Αυτοί ξέφυγαν από τον προορισμό τους και δεν θα σωθούν, εφ' όσον παραμένουν στην αίρεση. Διότι, είτε από εγωισμό, είτε από συμφεροντολογία, είτε από ηλιθιότητα και
επιπολαιότητα, πάνε αντίθετα στο Θεό και τον προορισμό τους.
Εάν, θα πουν μερικοί, όλοι αυτοί ξέφυγαν από τον προορισμό τους, τότε πόσοι θα σωθούν; Όσοι θελήσουν. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» είπε ο Χριστός. Την ερώτηση
άλλωστε αυτήν την υπέβαλαν και οι Απόστολοι εις τον Χριστόν: «Ει άρα πολλοί οι σωζόμενοι;» Του είπαν. Και ο Κύριος τους απάντησε: «αγωνίζεσθε εισελθείν δια της στενής
πύλης, ότι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωή και ολίγοι ευρίσκουσιν αυτήν», και αντιθέτως «πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις
την απώλειαν και πολλοί εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν». Άλλωστε «κρείσσον εις ποιών το θέλημα του Κυρίου η μύριοι παράνομοι».
Όλοι μας λοιπόν, μπορούμε να σωθούμε. Αρκεί να το θελήσουμε.