Δέν ὑπάρχει ὀρθόδοξος Ναός πού νά μήν ἔχει στήν εἴσοδό του, στόν πρόναο ἤ τό πρόπυλο, μανουάλι μέ κεριά γιά τούς πιστούς καί τούς προσκυνητές. Καί δέν ὑπάρχει Ὀρθόδοξος πιστός, ἀπό τά νήπια ἕως τούς ὑπερήλικες, ὁ ὁποῖος νά μήν ἀνάβει τό κερί τοῦ κάθε φορά πού εἰσέρχεται στόν ἱερό χῶρο τοῦ Ναοῦ.


Πῶς ὅμως καί γιατί ἐπικράτησε τό ἄναμμα τῶν κεριῶν στούς Ναούς μας;


Ἡ χρήση βεβαίως τῶν κεριῶν ὅπως καί ἄλλων φωτιστικῶν μέσων γινόταν τόν πρῶτο καιρό γιά λόγους καθαρά πρακτικούς. Ὑποκαθιστοῦσαν τά κεριά τό φυσικό φῶς, γιά νά μποροῦν οἱ πιστοί νά βλέπουν στίς λατρευτικές τους συνάξεις. Ἡ χρήση τούς βέβαια ἔγινε ἀκόμη πιό ἀναγκαία τήν περίοδο τῶν διωγμῶν· τότε πού ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ βρισκόταν στίς ἀνήλιαγες κατακόμβες καί χρειαζόταν φῶς.

Ἀπό τόν 4ο αἰώνα καί μετά ὅμως, πού ἡ Ἐκκλησία ἐξῆλθε διά διατάγματος τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου ἀπό τίς κατακόμβες, ἡ χρήση διάφορων φωτιστικῶν μέσων διατηρεῖται στήν Ἐκκλησία μας μέ χαρακτήρα ἔντονα συμβολικό πέραν τοῦ καθαρώς πρακτικοῦ.

Ἔτσι τό κερί ἀποτελεῖ μιά ὑπόμνηση ἐσωτερικῆς ἀλλοιώσεως, ἀλλαγῆς. Ὅπως αὐτό ἀλλοιώνεται καθώς καίγεται, ἔτσι καλούμαστε νά ἀλλοιωνόμαστε κι ἐμεῖς μέ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο θά κατακαίει κάθε πάθος καί κακία μας.

Τό κερί ἀρχικά εἶναι σβησμένο καί δέν ἔχει οὔτε τή φωτιστική ἰδιότητα οὔτε τή θερμότητα. Αὐτά τά ἀποκτᾶ ἀφοῦ ἀνάψει ἀπό τή φλόγα κάποιου ἄλλου. Μέ τόν ἴδιο τρόπο καλούμαστε κι ἐμεῖς νά «ἀνάψουμε» ἀπό τή φλόγα τοῦ Παναγίου Πνεύματος, νά ἀποκτήσουμε τή θερμότητα τῆς πίστεως καί νά ἀκτινοβολήσουμε τό φῶς τῶν καλῶν ἔργων στή ζωή μας καί στήν κοινωνία μας.

Τό κερί ὅταν καίγεται φωτίζει, καί ὅταν φωτίζει καίγεται καί ἐκδαπανᾶται. Ἔτσι καί κάθε πιστός. Μόνο ὅταν ἐκδαπανᾶται καί προσφέρεται καί θυσιάζεται μέ ἔργα ἀγάπης καί φιλανθρωπίας, φωτίζει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ γύρω του. Γι’ αὐτό κάθε φορᾶ πού ἀνάβουμε τό κερί μας, καλούμαστε νά ὑπενθυμίζουμε στόν ἑαυτό μας, ὅτι πρέπει νά συνεχίζουμε νά ζοῦμε μέσα στό φῶς τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ πού πήραμε μέ τή Βάπτισή μας, τότε πού πρωτοφωτιστήκαμε μέ τό ἀνέσπερο φῶς τοῦ Θεοῦ.

Πρίν ὁ πολιτισμός μέ τό ἠλεκτρικό του ρεῦμα μπεῖ καί στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ φωτισμός τῶν ἱερῶν Ναῶν γινόταν μέ πολυελαίους πού εἶχαν κεριά ἤ κανδήλια. Ὁ πολυέλαιος καί τότε ἀλλά καί σήμερα, συμβολίζει τή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τά κεριά ἤ σήμερα οἱ ἠλεκτρικές λάμπες, συμβολίζουν τούς ἁγίους ἤ τό φῶς τῶν ἐν οὐρανοῖς εὑρισκομένων ἁγίων. Γι’ αὐτό καί σέ ἱερές πανηγύρεις καί θεῖες Λειτουργίες, ἰδιαίτερα στά μοναστήρια, σείουν τούς πολυελαίους, γιά νά φανερώσουν, ὅτι καί οἱ ἅγιοι στά ἐπουράνια συνεορτάζουν καί συμμετέχουν καί συγχορεύουν μέ τήν ἐπίγεια Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ὄχι λοιπόν! Δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας τύπος τό ἄναμμα τοῦ κεριοῦ. Οὔτε εἶναι κάτι πού, ὅπως λέγεται ἀπό πολλούς συχνά τελευταία, ἐπινόησε καί διατηρεῖ ἡ Ἐκκλησία μας γιά καθαρά εἰσπρακτικούς καί κερδοσκοπικούς λόγους.

Εἶναι μιά βαθιά ὑπόμνηση. Ὑπόμνηση γιά ἁγιασμό. Γιά θυσία. Γιά φωτισμό. Κρύβει ἕναν μυστικό συμβολισμό πού βοηθᾶ τούς πιστούς.

Γι’ αὐτό καί αἰῶνες τώρα ὁ πιστός λαός μᾶς διατηρεῖ αὐτή τήν πρακτική. Καί θά πρέπει καί ὁ καθένας μας μέ τέτοια συναίσθηση καί ἁγίους πόθους νά τήν ἐπιτελεῖ καί νά τή διδάσκει σέ μικρούς καί μεγάλους.

Πηγή: agiosharalabos