Ἀπό τά παιδιά ἀπαιτοῦσε πολύ σεβασμό πρός τούς γονεῖς ὅποιοι κι ἄν ἦταν. Ἄν ἦσαν πεθαμένοι, ἤθελε νά κάνουνε πολλή προσευχή, ὅπως καί γιά ὅλους τούς κεκοιμημένους. Ἔλεγε: ‟Μέ τήν προσευχή τούς κερνᾶτε «μιά πορτοκαλάδα, ἕνα ἀναψυκτικό’’
.
Τό τόνιζε αὐτό: ‟Ν’ ἀφήνετε μέρος τῆς προσευχῆς σας γιά τούς κεκοιμημένους. Οἱ πεθαμένοι δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτα. Οἱ ζωντανοί μποροῦν’’. Γιά τούς κεκοιμημένους, τόνιζε, νά κάνουμε καί πολλή ἐλεημοσύνη. ‟Ὅταν ἐλεῆτε κάποιον’’, ἔλεγε, ‟νά λέτε γιά ποιόν τό κάνετε. Νά την πάρη ὁ ἄλλος τήν ἐλεημοσύνη καί νά πῆ «Θεός συγχωρέστ’ τον». Ἄν ὁ ἄλλος τό πῆ μέ τήν καρδιά του, τό μετράει ὁ Θεός’’.
Ἐπίσης νά κάνετε μνημόσυνα καί τρισάγια. Σκέτο τό τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, εἶναι ἐλάχιστο. Τό μέγιστο, πού μποροῦμε νά κάνουμε γιά κάποιον, εἶναι τό Σαρανταλείτουργο. Καλό θά εἶναι νά συνοδευθῆ καί μέ ἐλεημοσύνη'’.

Ἀπόσπασμα ἀπό το βιβλίο Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης 1924-1994 Νικόλαος Α. Ζουρνατζόγλου Ἐπισμηναγός Ε.Α. ἐκδόσεις Ἁγιοτοκος Καππαδοκία.