«Εγώ έχω περάσει τα πάθη του Χριστού. Εγώ έχω Γολγοθά. Εγώ υποφέρω χρόνια, ενώ ο Χριστός υπέφερε 3 ώρες». 

Αυτά τα λόγια είναι ανόητα και ασεβή διότι: 

α) καμία ανθρώπινη δοκιμασία όσο μεγάλη και αν είναι, δεν μπορεί να συγκριθεί με τα πάθη του Χριστού και 

β) διότι μεταξύ ημών και του Θεανθρώπου Κυρίου μας υπάρχει μια τεράστια διαφορά.

Ο μεν Χριστός ήταν αναμάρτητος και έπαθε υπέρ ημών και αντί ημών, ενώ εμείς είμαστε αμαρτωλοί και τρισάθλιοι, γι’ αυτό όπως είπε ο ευγνώμων ληστής: «άξια ών επράξαμεν απολαμβάνομεν»

Αλλά για να νοιώσουμε βαθύτερα το μέγεθος των παθών του Χριστού, αφού αφήσουμε κατά μέρος τους οδυνηρότατους σωματικούς, ψυχικούς και απόκρυφους σε μας πόνους Του, θα αναφέρουμε παρακάτω τις ατιμίες, που με θαυμαστή προθυμία, καρτερία και ανεξικακία υπέμεινε για χάρι μας, όπως χαριτωμένα τις διηγείται ο Άγιος Νικόδημος ο αγειορίτης.

 Προδίδεται από τον ένα μαθητή Του, αρνείται από τον άλλο. Φεύγουν, και τον αφήνουν μόνο οι υπόλοιποι μαθητές και απόστολοι Του! Αυτά έγιναν αίτια πολύ μεγάλης ατιμίας για τον Δεσπότη μας. Διότι, όλος ο κόσμος έλεγε εναντίον Του, πόσο κακότροπος άνθρωπος ήταν, ώστε και ο ίδιος ο μαθητής Του τον εμίσησε για τις κακίες Του και τον επρόδωσε΄ και ο άλλος τον αρνήθηκε ως απατεώνα και ψεύτη και όλοι οι άλλοι μαθηταί Του, επειδή δεν τον αγαπούσαν αληθινά αλλά υποκριτικά, τον εμίσησαν και τον άφησαν και έφυγαν. 

Παραστέκεται σε πολλά και διάφορα κριτήρια, του «Άννα, του Καϊάφα, του Πιλάτου και του Ηρώδου! Προτιμάται ο αρχιληστής Βαραββάς καλύτερα από τον Ιησού! Και αυτό είναι πολύ μεγάλη ατιμία. Περιπαίζεται από τον Ηρώδη με λαμπρό φόρεμα και αποστέλλεται συντροφιασμένος με τα βασίλικά του στρατεύματα! 

Περιπαίζεται από τον Πιλάτο με την ένδυση της πορφύρας, με τον ακάνθινο στέφανο και με τον κάλαμο στη δεξιά και προσκυνείται σαν ψευτοβασιλιάς! Εμπτυέται και καλύπτεται το πρόσωπο και έτσι ραπίζεται και κολαφίζεται! Αυτά όλα βλέπει καθένας, πόσο πολύ άτιμα είναι. Σηκώνει μόνος Του τον σταυρό Του στους ώμους Του και τρέχει δια μέσου της Ιερουσαλήμ στον τόπο του κρανίου! ξεγυμνώνεται και σταυρώνεται σαν ληστής μαζί με τους ληστές όχι χωρίς καρφιά αλλά με καρφιά για να νομίσουν, όσοι τον έβλεπαν πως ήταν ένας άνθρωπος κακοποιός και αποστάτης και επαναστάτης! Καταγελάται πάνω στο σταυρό από την πολυάνθρωπη πόλη της Ιερουσαλήμ, που είχε πληθυσμό πάνω από 2 εκατομμύρια, στους οποίους εθεατρίσθη και επομπεύθη, με την τρίγλωσση επιγραφή την επί του σταυρού ΙΝΒΙ και αντί να ποτισθή νερό στη δίψα Του, εποτίσθη ξύδι και χολή. 

Δεν έφθασαν ως εδώ οι ατιμίες Του αλλά και μετά τον θάνατο λογχεύεται εις την πλευρά, κηρύττεται πλάνος και ο τάφος Του σφραγίζεται τάχα για να μην κλεφθή! Και βέβαια θα έμενε άταφος από εκείνους τους άσπλαχνους σκύλους, αν ο ευλογημένος Αρίμαθαίος Ιωσήφ, δεν τον συμπονούσε και δεν τολμούσε να ζητήση να τον ενταφιάση. Τίθεται τώρα το ερώτημα: «Ποιος άνθρωπος πέρασε τέτοιες και τόσες ατιμίες;». Απολύτως κανείς. Όταν λοιπόν έχουμε κάποια θλίψη ποτέ να μην πούμε ότι περνάμε τα πάθη του Χριστού, αλλά να λέμε, ότι είναι τιμή μας που ο Χριστός μας χάρισε κάτι από το δικό Του σταυρό και να προστρέχουμε με πίστη σ’ Αυτόν για να αντλούμε καρτερία, υπομονή και δύναμη για τον δικό μας αγώνα .