Πολύ λίγα χρόνια μας χωρίζουν από τότε, που οι Λαοί, οι οποίοι ανήκουν στα Ηνωμένα Έθνη, έσκυψαν με ανησυχία και ενδιαφέρον, για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των παιδιών, τα οποία ιδιαιτέρως, μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκαν σε αθλιό­τατες συνθήκες διαβίωσης.Ψήφισε λοιπόν ο ΟΗΕ, το 1959 την Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η δε σχετική Σύμβαση υπογράφτηκε το 1990. 

Έχει μάλι­στα καθιερωθεί από τον ίδιο Οργανισμό και ως Παγκό­σμια Ημέρα του Παιδιού η 11η Δεκεμβρίου. Μέσα από αυτήν την Σύμβαση, όπως και από άλλες παγκόσμιες Διακηρύξεις, στον όρο «παιδί» περιλαμβάνεται και το έμβρυο, αφού στις ευεργετικές ενέργειες και προστατευ­τικές πρακτικές για το παιδί περιλαμβάνεται και η εμ­βρυακή ηλικία.

Έτσι στην 4η Αρχή της Διακηρύξεως των Δικαιω­μάτων του Παιδιού τονίζεται, ότι στην «φροντίδα και προστασία», που θα παρέχεται στο παιδί και στη μητέ­ρα, «περιλαμβάνεται και η ικανοποιητική προγεννητική και μεταγεννητική μέριμνα». Στην δε 8η αρχή διακηρύσ­σεται, ότι «το παιδί θα είναι σε κάθε περίπτωση από τους πρώτους, που θα απολαμβάνουν προστασία και πε­ρίθαλψη».

Επίσης μερικές από τις αξίες και τις πρακτικές, που συνιστούν τον Πολιτισμό της Ειρήνης, σύμφωνα με την Διακήρυξη 2000 της Ουνέσκο, είναι οι εξής:

1ο: «Ο σεβασμός κάθε μορφής ζωής. Σεβασμός των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του κάθε ανθρώπου».
2ο: «Η μη βία. Απόρριψη της βίας σε όλες τις μορφές της και η επίτευξη δικαιοσύνης με την πειθώ και την κατανόηση».

Στην άμβλωση όμως δεν ασκείται βία στο πιο ανυπεράσπιστο ανθρώπινο πλάσμα και δεν στραγγαλίζεται το πλέον ιερό και ύψιστο ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίω­μα στη ζωή;

Αλλά και η 4η Διεθνής Σύνοδος του OHE για τις Γυναίκες (1995) με την Διακήρυξη του Πεκίνου και το σχέδιο δράσεως, που υπεγράφη από 180 Κράτη, προτεί­νει στρατηγικά μέτρα σε 12 τομείς-κλειδιά. Έτσι στον 4ο τομέα-κλειδί γράφεται: «Αντιμετώπιση και εξάλειψη κάθε είδους βίας κατά των γυναικών και κοριτσιών», ε­νώ στον 12ο υποστηρίζεται η «νομική προστασία των κοριτσιών από την εμβρυακή ηλικία μέχρι την πλήρη ε­νηλικίωσή τους και κατάργηση επιβλαβών πρακτικών εις βάρος τους». Και σ' αυτή την Διακήρυξη ομολογεί­ται η αναγνώριση και προστασία της πρώτης ανθρώπι­νης φάσης ζωής, δηλαδή της εμβρυακής.

Το Δίκαιο επίσης της πατρίδας μας, όπως και άλλων Χωρών, αναγνωρίζει την προσωπικότητα του εμβρύου και το καθιστά υποκείμενο και φορέα αστικών δικαιωμά­των. Π.χ. κατά τον Αστικό Κώδικα (άρθρο 1711) το συλληφθέν έμβρυο, εάν γεννηθεί ζωντανό, μπορεί να κληρονομήσει. Ακόμη με το άρθρο 1594 του ίδιου Κώ­δικα, το οποίο όμως για λόγους ευνόητους καταργήθη­κε, αναγνώριζε προστάτη του εμβρύου, τον λεγόμενο Εμβρυωρό, ο οποίος έπαιρνε μέτρα υπέρ των δικαιωμά­των του κυοφορούμενου.

Τι είναι όμως το έμβρυο; Η επιστήμη της Εμβρυο­λογίας μας δίνει το δικαίωμα αμέσως μετά τον «χορό της ζωής» να μη θεωρήσουμε το γονιμοποιημένο ωάριο και το ασχημάτιστο ακόμη έμβρυο Άνθρωπο; Ασφαλώς όχι! Πόσο μάλλον που ήδη με τον δεύτερο μήνα της κύ­ησης όλα το όργανα του εμβρύου έχουν σχηματισθεί, σταματά η «οργανογένεση» και απλώς συνεχίζεται η αύ­ξησή του. Έτσι η εμβρυακή ηλικία, από τη στιγμή της σύλληψης, αποτελεί την πρώτη και πιο δυναμική φάση της ζωής του ανθρώπου, αφού μάλιστα, εκτός πολλών άλλων στοιχείων, απ' τη στιγμή της σύλληψης, έχει ήδη παραλάβει ό,τι συνιστά αυτό που λέμε κληρονομικότη­τα. 

Γι' αυτό η Νομική Επιστήμη αναγνωρίζει δικαιώμα­τα και παίρνει μέτρα υπέρ του κυοφορούμενου, η Ιατρι­κή επίσης Επιστήμη όλο και πλουτίζει τις δυνατότητές της για θεραπευτικές παρεμβάσεις στο κυοφορούμενο, ε­νώ η Ορθοδοξία διακηρύσσει αιώνες πριν, ότι ο άνθρωπος υφίσταται ως «εικόνα Θεού» από την στιγμή της σύλληψης, «εξ άκρας συλλήψεως».

Γράφει κάπου όμως ο Τζωρτζ Όργουελ, ότι «η πολι­τική γλώσσα έχει σχεδιαστεί για να κάνει τα ψέμματα να μοιάζουν με αλήθεια και το έγκλημα να παρουσιάζε­ται άξιο σεβασμού». Και η αλήθεια των λόγων τούτων του Όργουελ, διαπιστώνεται περίτρανα στην πρακτική, που εφαρμόζουν οι «ισχυροί της γης», ως προς τα δι­καιώματα του αγέννητου παιδιού. 

Γιατί ενώ αναγνωρίζε­ται το έμβρυο ως πρόσωπο με δικαιώματα, ως αυταξία, εν τούτοις ψηφίζονται νόμοι, με τους οποίους καταπατεί­ται το πλέον ύψιστο και ιερό δικαίωμα του εμβρύου, το δικαίωμα στη ζωή. Έτσι οι περισσότερες χώρες όχι μό­νο δεν επιδεικνύουν «ικανοποιητική προγεννητική μέρι­μνα», σύμφωνα με την διακήρυξη του OHE, δεν σέβον­ται την εμβρυακή μορφή ζωής και δεν σταματούν την ά­σκηση βίας, σύμφωνα με την Διακήρυξη της Ουνέσκο για χιλιάδες παιδιά, αλλά αντίθετα, μέσω της απόλυτης ελευθερίας, των επιδοτούμενων μάλιστα αμβλώσεων, κα­ταπατούν απόλυτα τα δικαιώματα του πιο ανυπεράσπι­στου ανθρώπου, του εμβρύου.

Μέσα λοιπόν από την ωραιολογία του πολιτικού-φαρισαϊκού λόγου, αποκαλύπτεται η πνευματική και αγιοπνευματική γυμνότητα όλων εκείνων των ισχυρών, που για ποικίλες σκοπιμότητες, νομοθετούν για την θανάτω­ση εκατομμυρίων ανθρώπων, πριν ακόμη αντικρύσουν το φως του ήλιου.
Από αυτή την θανατηφόρο πρακτική δεν έμεινε έξω και η Πατρίδα μας. 

Για λόγους καθαρά ψηφοθηρικούς, για να ικανοποιήσουν μια μικρή μερίδα ανθρώπων, κυ­ρίως γυναικών, παρά τις πολλές αντιδράσεις, στις 3 Ιου­λίου 1986, νομιμοποίησαν απόλυτα τις αμβλώσεις, συμ­πληρώνοντας την προϋπάρχουσα νομοθεσία, που επέτρε­πε την άμβλωση για λόγους

 α) ιατρικούς, β) ευγονικής, γ) ηθικής (αιμομιξίας, βιασμού), δ) ψυχολογικούς. 

Μό­νο δηλ. την οικονομικοκοινωνική πλευρά δεν κάλυπτε. Έτσι στη «χώρα των γερόντων», την πατρίδα μας, χι­λιάδες ελληνόπουλα σκοτώνονται κάθε χρόνο μέσω της άμβλωσης. Ο νόμος 1609/86, όπως είναι φυσικό αμβλύ­νει ακόμη περισσότερο τις ελαστικές μας συνειδήσεις. Η έλλειψη δε της αντικειμενικής-επιστημονικής ενημέ­ρωσης, οδηγεί στην ημιμάθεια, που αποδεικνύεται ο χει­ρότερος σύμβουλος για αποφάσεις τόσο σημαντικές, αλ­λά και το «καλύτερο άλλοθι» στην εγωπάθεια και τον α­τομισμό μας.

Ο νόμος 1609/86 της Ελληνικής Πολιτείας αναφέ­ρει με γλώσσα απόλυτα ωραιοποιημένη-φαρισαϊκή, τα εξής: «Τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης και προστασία της υγείας της γυναίκας...», η οποία απολύτως νόμιμα μπορεί να πραγματωθεί μέσα στις πρώτες δώδεκα εβδο­μάδες της κύησης. Από τον τίτλο ήδη ο νόμος αυτός, αρνούμενος κάθε δικαίωμα στο έμβρυο, και μάλιστα σ' αυτή την ίδια τη ζωή του, το πολυτιμότερο δηλαδή αγα­θό του, αναφέρεται και προστατεύει, με τέλεια μονομέ­ρεια, στην δήθεν υγεία της μητέρας. 

Είναι όμως επιστη­μονικά εξακριβωμένο, ότι η άμβλωση εξασφαλίζει την υγεία της γυναίκας; Οι μη στρατευμένοι ειδικοί επιστήμονες-γυναικολόγοι, μαιευτήρες, ψυχίατροι, ψυχολόγοι κ.ά., δεν μας διαβεβαιώνουν για κάτι τέτοιο. Αντίθετα η ίδια η άμβλωση περιέχει σημαντικότατο ποσοστό κινδύ­νου, ενώ μακροπρόθεσμα πολλά σωματικά, όπως η στει­ρότητα, και ψυχολογικά προβλήματα αναδύονται στη γυναίκα μετά από μια άμβλωση. Ήδη επιστημονικά ερευνάται και διαπιστώνεται το «μετεκτρωτικό σύνδρο­μο».

Αλλ' η φαρισαϊκή γλώσσα προσφέροντας την μισή αλήθεια, χρησιμοποιεί και άλλη, κατ' ευφημισμό, έκ­φραση: «διακοπή της κύησης». Η λέξη «διακοπή» όμως λειτουργεί ελπιδοφόρα, γιατί περιμένει κανείς την επα­ναλειτουργία, αυτού, που διακόπηκε, όπως π.χ. η διακο­πή του ηλεκτρικού ρεύματος ή του νερού. Η άμβλωση όμως είναι τελεσίδικη καταστροφή του πιο ανυπεράσπι­στου ανθρώπινου πλάσματος, του οποίου δεν ακούγεται ούτε το κλάμα του, για να εμποδίσει τις εναντίον του θα­νατηφόρες ενέργειες.

Με ποια λογική λοιπόν, ο νομοθέτης κάνει μια τέ­τοια μονομερή διάκριση μεταξύ των δύο προσώπων, του αγέννητου παιδιού και της γυναίκας, ώστε η δήθεν κινδυνεύουσα υγεία της μιας -της γυναίκας- να περιφρου­ρείται με την εξαφάνιση της ζωής του άλλου, του εμ­βρύου δηλαδή; Έτσι αντί να ενισχύεται ηθικά και υλικά η ελληνική οικογένεια για να φέρει και διατηρήσει την ζωή, τα παιδιά, επίσημα το ίδιο το Κράτος, πληρώνει για να επέλθει ο θάνατος στο παιδί και να «τραυματιστεί» ψυχικά και σωματικά η ίδια η γυναίκα.

Φυσικά ο ανθρώπινος-πολιτειακός νόμος δίνει την ελευθερία της άμβλωσης, χωρίς όμως να υποχρεώνει, θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος. Λόγω όμως της έλλει­ψης πληροφόρησης, αλλά και της πίστης πολλών, ότι ο πολιτειακός νόμος περιέχει το ορθό και αληθινό, επαναπαυόμενοι οι πολλοί τον ακολουθούν, με αποτέλεσμα την άμβλυνση των συνειδήσεων, μπροστά στη βίαιη α­φαίρεση της ζωής του πλέον ανυπεράσπιστου και φυσιο­λογικά του πλέον αγαπημένου προσώπου, που θα ‘πρεπε να είναι το έμβρυο.

Κάθε υπεύθυνος άνθρωπος όμως, και ιδιαίτερα κάθε χριστιανός, γνωρίζει, ότι στον ανθρώπινο νόμο, παρεισφρύει η σκοπιμότητα, αδυναμία και προσωρινότητα, γι' αυτό και αντιτάσσει τον θείο νόμο, σύμφωνα και με την αξιωματική θεολογική αρχή: «πειθαρχείν δει Θεώ μάλ­λον ή ανθρώποις». Γι' αυτό διακηρύσσει, ότι το έμβρυο είναι άνθρωπος «εξ άκρας συλλήψεως», και στην πολιτική-φαρισαϊκή γλώσσα, που κατορθώνει, κατά τον G. Or­well, «το ψέμμα να μοιάζει με αλήθεια και το έγκλημα να παρουσιάζεται άξιο σεβασμού», αντιπαραθέτει τη γλώσσα της αλήθειας, ώστε να μη παρασύρεται ο κό­σμος. 

Αυτό βέβαια γίνεται από αγάπη και μόνο, γιατί η αλήθεια δεν δημιουργεί ενοχές, αλλά απελευθερώνει πραγματικά: «γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ε­λευθερώσει υμάς» (Ιω. 8, 32).

Αλλ' εδώ ως αντίδοτο στις σχιζοφρενικές νομοθετι­κές αποφάσεις και στις διχασμένες ανθρώπινες πρακτι­κές, που καταστρέφουν την ΖΩΗ σε επίπεδο προσωπικό, κοινωνικό και εθνικό -ο μεγάλος εχθρός και κίνδυνος της πατρίδας μας δεν είναι άλλος από την τρομακτική υπογεννητικότητά της- οφείλουν οι διάφοροι φορείς, η Εκκλησία, αλλά και οι συνειδητοποιημένοι Πολιτικοί, κατ' αρχάς να αγωνιστούν για την κατάργηση του νόμου 1609/86, να προβάλλονται τα επιστημονικά δεδομένα και η πρόοδος της Εμβρυολογίας, και προπάντων να ε­νισχύεται ηθικά και υλικά η φιλοτεκνία, τονώνοντας το πατρικό και ιδιαίτερα το μητρικό αίσθημα.

Η Μητρότητα, όπως και η πατρότητα, είναι θεϊκό δώρο προς τον άνθρωπο, αφού οι σύζυγοι καλούνται να συνεχίσουν το δημιουργικό έργο του Θεού και γινόμε­νοι συνδημιουργοί να χαρίσουν το υψηλότερο δώρο, τη ζωή και σε άλλους ανθρώπους. 

Η μητέρα μάλιστα πε­ρισσότερο από τον πατέρα, νοιώθει αυτή την δυναμική σύμπραξή της στη δημιουργία και συνέχιση της ζωής. Αισθάνεται, ότι το να είναι μητέρα δεν είναι μόνο προ­σωπική της υπόθεση, αλλά γίνεται η ελπίδα της ανθρω­πότητας. Γιατί η Μάνα φιλοξενεί στα σπλάγχνα της το έμβρυο και του μεταδίδει τη ζωή. 

Η μητέρα είναι η ζε­στασιά, η μητέρα είναι η τροφή, η μητέρα είναι η ευχά­ριστη κατάσταση της ικανοποίησης των αναγκών και της ασφάλειας του. Φυσικά η μητρική αγάπη είναι ένα δύσκολο καθήκον, γιατί απαιτεί ανιδιοτέλεια και ικανό­τητα να δίνεις το παν και να μη θέλεις τίποτε άλλο, πα­ρά μόνο την ευτυχία του αγαπημένου. 

Η μητρική αγάπη είναι μία χωρίς όρους επιβεβαίωση του παιδιού και των αναγκών του, για τις οποίες είναι έτοιμη να προσφέρει τα πάντα, ακόμη και τη ζωή της.

Οι ανάγκες του παιδιού αρχίζουν τουλάχιστον από την στιγμή της σύλληψης· Και παρ' ότι έχουν επέλθει σημαντικότατες κοινωνικές αλλαγές και οι οικογενεια­κές συνθήκες και συνήθειες έχουν υποστεί αλλοιώσεις, εν τούτοις οι γονείς παραμένουν ο πιο σίγουρος προμα­χώνας για μια ομαλή ανάπτυξη του παιδιού ήδη από την εμβρυακή ηλικία. 

Πάνω απ' όλα το αγέννητο παιδί χρειάζεται τη μητρική αγάπη, που σημαίνει ότι ήδη από την εγκυμοσύνη αρχίζουν οι θυσίες της και η προσφορά της απεριόριστης στοργής της. Επί εννέα μήνες το έμ­βρυο θα εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνη, γιατί από τη μητέρα του αναπνέει, απ' αυτήν τρέφεται, οι πνευμα­τικές της δυνάμεις και η ψυχική της κατάσταση το επη­ρεάζουν. Κάθε εντύπωση της μητέρας δεν έχει επίδραση μόνον σ' αυτήν, αλλά και στο παιδί. 

Η ευχαρίστησή της είναι και δική του, όπως και ο πόνος της είναι και δικός του. Ευχάριστα βιβλία, επομένως, απαλή μουσική, ευφορία ψυχική, χαρούμενες στιγμές, προσευχητική διά­θεση αντανακλούν θετικά στο έμβρυο. Όλες οι ψυχικές και εγκεφαλικές μεταβολές της και κάθε ουσία, που χρη­σιμοποιεί, επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά το κυοφορού­μενο παιδί.

Γνωρίζοντας όλα αυτά η γνήσια μητρική αγάπη θα αρνηθεί τα θεωρούμενα ως δικαιώματα της σύγχρονης γυναίκας, δικαιώματα καθαρώς ατομοκρατικά, όπως η η­δονική απόλαυση και η απόρριψη κάθε ευθύνης. Γι' αυ­τό και δεν θυσιάζει την ανθρωπιά και την αγάπη στον α­τομισμό και την φιλαυτία και δεν παρασύρεται να αφαι­ρέσει τη ζωή του παιδιού της. 

Η γνήσια μάνα δεν θα παρασυρθεί από συνθήματα του τύπου: «σώμα μου είναι το κάνω ό,τι θέλω», ούτε ότι «οι γυναίκες δεν θα ανεχθούν τον περιορισμό των δικαιωμάτων τους». Γιατί γνωρίζει, ότι το έμβρυο δεν είναι σώμα της, και μάλιστα αρρωστη­μένο για να το απορρίψει, και δεύτερο, ότι διεκδικώντας τα ατομοκρατικά της δικαιώματα στραγγαλίζει το ανα­φαίρετο δικαίωμα του ίδιου της του παιδιού να ρθεί στην ζωή. Άλλωστε το να γίνεις ή να είσαι μητέρα δεν είναι προσωπική υπόθεση, αλλά κοινωνική, εθνική, παν­ανθρώπινη.

Οι καιροί μάς προσκαλούν και προκαλούν να υπηρετήσουμε το μυστήριο της ζωής από την στιγμή της σύλληψης. Η Μητρότητα είναι θείο δώρο, που αληθινά καταξιώνει την γυναίκα και είναι συνυφασμένη με τη γυ­ναικεία φύση. Οι σειρήνες του ευδαιμονισμού και ατομι­σμού καλούν τη γυναίκα να αρνηθεί την κύρια αποστο­λή της, τη Μητρότητα. Διάφορα φεμινιστικά κινήματα την καλούν «να πει ναι στην παραγωγή, όχι στην ανα­παραγωγή». Όλοι εμείς ας βοηθήσουμε τη Γυναίκα να υπηρετήσει τη Μητρότητα και να επιθυμεί να βιώσει τη Μητρότητα.
πηγή: Καρυγή ζωής: Σας ικετεύω μη μας σκοτώνετε!

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
Αντικειμενική ενημέρωση για όσα πρέπει να γνωρίζουμε
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
Τηλ: 2310212659

Πηγή: Ιστολόγιο Παναγίας Αλεξιωτίσσης