Προσευχὴ πρὸ τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως

Προαιώνιε Πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν, καὶ Θεὲ πάσης παρακλήσεως. Ἐγώ, ὁ ταλαίπωρος, θέλοντας νὰ ἐξετάσω τὴν Συνείδησίν μου ἐπάνω εἰς ταῖς ἀνομίαις μου, φοβοῦμαι κατὰ πολλὰ καὶ τρέμω· ἐπειδὴ καὶ σοῦ εἶναι τόσον φανερὴ ἡ κατάστασις τῆς ζωῆς μου, ὁποῦ κανένα ἔργον, καὶ κανένας συλλογισμός μου δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἶναι κρυπτὸς εἰς τοὺς ὀφθαλμούς σου. 

Ὅθεν σοῦ ζητῶ μὲ ὅλην τὴν ταπείνωσιν διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Μονογενοῦς σοῦ Υἱοῦ, νὰ μοῦ δώσῃς τὴν χάριν νὰ γνωρίσω καλά, νὰ μισήσω, καὶ νὰ διορθώσω ὅλα μου τὰ ἁμαρτήματα. Δός μοι, ὦ Πατὴρ τῶν φώτων, τὸ Πανάγιόν σου Πνεῦμα, διὰ νὰ μοῦ φέρῃ εἰς τὴν ἐνθύμησιν ταῖς ἁμαρτίαις ὁποῦ ἐλησμόνησα, καὶ διὰ νὰ παρακινήσῃ τὴν καρδίαν μου εἰς συντριβήν, καὶ μετάνοιαν ἐπάνω εἰς αὐταῖς, διὰ νὰ ταῖς μισήσω, καὶ νὰ ἀπέχω ἀπὸ κάθε ἁμαρτίαν εἰς τὸ ἐρχόμενον.

Καὶ Σύ, Παρθένε Θεοτόκε, Μῆτερ ἐλέους, καὶ καταφυγὴ τῶν ἁμαρτωλῶν, συντρόφευσόν με, σὲ παρακαλῶ, μὲ τὴν βοήθειαν σου εἰς τοῦτο τὸ Κριτήριον τῆς εὐσπλαγχνίαςκαι δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ γνωρίσω, νὰ μισήσω ἐκ καρδίας, καὶ νὰ ἐξομολογηθῶ ὅλας μου τὰς ἁμαρτίας. Τὸ ὅμοιον καὶ σύ, ὦ Άγιε Ἄγγελε, φύλαξ τῆς ψυχῆς μου, σὲ παρακαλῶ νὰ μὲ βοηθήσῃς εἰς τοῦτο τὸ ἔργον, ὁποῦ εἶναι τόσον ἀναγκαῖον διὰ τὴν αἰώνιον σωτηρίαν μου. Ἀμήν.

Εὐχαριστῶ Σοι κατὰ πολλά, ὦ γλυκύτατε Ἰησοῦ, Λυτρωτά μου φιλανθρωπότατε, καὶ ἰατρὲ πολυέλεε τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους, διατὶ μὲ τὸ πολυτίμητον Βάλσαμον τοῦ ζωοποιοῦ σοῦ Αἵματος ἰάτρευσες ταῖς πληγαῖς τῆς ψυχῆς μου, καὶ μὲ ἐκαθάρισες ἀπὸ τὴν λέπραν τῶν ἁμαρτιῶν μου. 

Γνωρίζω τὴν θείαν Σου Εὐσπλαγχνίαν, μὲ τὴν ὁποίαν ἀνέμεινες νὰ ἔλθω εἰς μετάνοιαν, ἐγὼ ὁ τρισάθλιος ἁμαρτωλός, εἰς καιρὸν ὁποὺ τόσοι ἄλλοι δοκιμάζουν τώρα τὴν ὀργὴν τῆς δικαιοσύνης Σου εἰς τὸν Ἅδην. Δέξαι, λοιπόν, σὲ παρακαλῶ, Κύριέ μου, διὰ πρεσβειῶν τῆς ἀειπαρθένου Σου Μητρός, καὶ Θεοτόκου Μαρίας, καὶ πάντων Σου τῶν Ἁγίων ταύτην μου τὴν Ἐξομολόγησιν καὶ ἂν ἐστάθη ἐλλειπης, ἢ ατελὴς εἰς κανένα τῆς περιστατικόν, ἂς ἀναπληρώσῃ εἰς τοῦτο ἡ θεία Εὐσπλαγχνία Σου καὶ φιλανθρωπία, διὰ μέσου τῆς ὁποίας κἀμέ, σὲ παρακαλῶ νὰ εἶμαι τελείως συγχωρημένος, νὰ διορθώσω τὰ ἤθη μου, κάμνωντας καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας, καὶ τοιουτοτρόπως μένοντας στερεὸς εἰς τὸ καλὸν εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν μὲ τὴν θείαν Σου χάριν, νὰ ἀξιωθῶ εἰς τὴν ἄλλην νὰ ἀπολαύσω τὴν Οὐράνιον δόξαν Σου.

Για να έλθει ο Χριστός στην καρδιά μας πρέπει να την καθαρίσουμε. «Καρδίαν καθαράν, κτίσον έν έμοί, ο Θεός». Η καρδιά λοιπόν τού άνθρωπου πρέπει να εξαγνισθεί. Η ψυχή του άνθρωπου να έχει αγνότητα, ειλικρίνεια, τιμιότητα, ταπείνωση, καλωσύνη, ανεξικακία. Τότε η θεία Χάρις έρχεται μέσα στην καρδιά μας. Αλλά οεγωισμός, η φιλαυτία, η ιδιοτέλεια, μας απομακρύνουν από τον Θεόν. Να αγωνιζόμαστε για τον Χριστό, γιατί τον αγαπάμε και να τον παρακαλάμε: «Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν». 

Όταν ο άνθρωπος είναι ενωμένος με τον Χριστό, δεν έχει πειρασμούς. Να μην υπερηφανευόμαστε, γιατί διώχνουμε την θεία Χάρη και απομακρύνεται από μας ο φύλακας άγγελος μας, που μας έδωσε ο ιερεύς κατά την ήμερα της βαπτίσεώς μας. Όταν μας εδημιούργησε ο Θεός, μας έδωσε τον πρώτο θείο νόμο. Την συνείδηση. Για να αποφεύγουμε το κακό. 

Όταν αισθάνεσαι ότι είσαι αμαρτωλός, να λέγεις στην προσευχή σου, ήμαρτον Θεέ μου, συγχώρεσε με. Να ζητάμε ταπεινά το έλεος του Θεού για να διορθωθούμε. Να πονάμε πραγματικά για τα σφάλματα μας. Πρέπει δηλ. να υπάρχει συντριβή, δηλ. ειλικρινής μετάνοια. Μόνον έτσι θα διορθωθούμε. Η μετάνοια έχει μεγάλη δύναμη. Χαρά γίνεται στον ουρανό, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι. 

Το λέει ο Χριστός μας στην παραβολή του Ασώτου. Ο άσωτος υιός εις εαυτόν ελθών είπε: πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου. Δηλαδή θα επιστρέψω εις τον Πατέρα μου. Ο άνθρωπος σε ένα λεπτό μπορεί να βρεθεί από την κόλαση στον Παράδεισο. Πώς; Με δάκρυα μετανοίας. Ο Απόστολος Πέτρος μετά την προδοσία έκλαυσε πικρά και οΧριστός τον συγχώρεσε».


Ο άνθρωπος πλάσθηκε ελεύθερος, η αμαρτία τον αχρήστευσε και τον αχρηστεύει εντελώς, τον εξαρθρώνει, στερείται της ικανότητος να διευθύνει τον εαυτό του. Με την αμαρτία ο άνθρωπος μοιάζει με έναν ναυαγό, τον όποιον κτυπούν τα αλλεπάλληλα κύματα των παθών, των δαιμονικών ορμών. Είναι ένας δαιμονισμένος, πού περιπλανάται στην έρημο. Μέσα του έχει τον δαίμονα της υπερηφάνειας, της πορνείας, του θυμού. Γίνεται εγωπαθής, ψεύτης, δόλιος. 

Ο ψαλμωδός τον λέγει κτηνώδη. Με δύο λόγια ο αμαρτωλός είναι σκλάβος της αμαρτίας. Μόνον η ειλικρινής μετάνοια μπορεί να τον σώσει. Δεύτερον το πένθος για τις αμαρτίες του. Το πένθος αυτό γίνεται η φυσική γαλήνη της ψυχής. Μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται (Μακαρισμοί). Τρίτον, ο άνθρωπος πρέπει να έχει προ οφθαλμών του τον θάνατον του, είναι δε βέβαιο, ότι μια μέρα θα πεθάνει. Όμως δίπλα μας είναι ο Χριστός. Στην καρδιά μας είναι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος που πήραμε κατά το βάπτισμα μας.

 Ο Χριστός ποτέ δεν μας εγκαταλείπει. Αυτό έλεγε στους μαθητές Του. «Φεύγω, ουκ αφήσω υμάς ορφανούς. Μη ταράσσεσθε. Είμαι ο Πατέρας Σας ο διδάσκαλος Σας. Οι δήμιοι θα με σταυρώσουν, άλλα δεν θα σας ξεχάσω (Ιώ. 14, 1-4)». Πάρτε τον Σταυρόν και ακολουθείστε με. Να είσθε εγκρατείς από τα πάθη. Πρέπει να μένουμε στον Σταυρόν, έως ότου αναστεί ο νους μας. Έως ότου ξεριζωθούν τα πάθη μας, με την μετάνοια, την εξομολόγηση.

 Στους αγνούς και καθαρούς κατοικεί ο Θεός, γίνεται πραγματικότητα η Ανάστασίς μας. Πρέπει λοιπόν μας λέγει ο Απόστολος Παύλος να ξέρουμε με το να μετανοούμε και συνέχεια να πέφτουμε στις αμαρτίες, με την αποστασία μας αυτή ξανασταυρώνουμε τον Χριστόν, καταστρέφουμε και τον εαυτό μας ('Εβρ. 6, 1). Στερούμεθα την χαράν της Αναστάσεως. Παρ' όλα ταύτα, ο Θεός που είναι αγαθός και οικτίρμων μόλις κάποιος μετανοήσει, ξεχνάει τις αμαρτίες του. 

Τον δέχεται, τον αγκαλιάζει με χαρά. Ο Θεός δεν ρωτάει για το παρελθόν σου. Σε δέχεται, όταν μετανοήσεις, όπως δέχθηκε τον άσωτον υιόν. Στον άσωτο χάρισε την πρώτην στολήν, την στολήν της αγνότητας, το δακτυλίδι της υιοθεσίας, της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Ας μη ξεχνούμε ποτέ. Ο Θεός είναι γεμάτος αγάπη. Συμπέρασμα: Η μετάνοια δεν πάει ποτέ χαμένη. 

Ας ζητούμε λοιπόν στην προσευχή μας, το Πνεύμα το Άγιον, και να διατηρούμε πάντοτε καθαρά τον νουν και την καρδίαν μας κι ο Θεός θα μας αγκαλιάσει όπως ακριβώς αγκάλιασε τον άσωτο υιόν. Ω! Θεία αγάπη! Ποιος μπορεί να σε περιγράψει. Τί ποιο πέρα, ποιο μέσα, ποιο βαθειά από την αγάπη του Θεού; (Θεοφιλέστατου Επισκόπου Πατάρων κ. Ειρηναίου, προσωπικές μου σημειώσεις 2007).

Πηγή:Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι