Τα πρώτα βήματα του Χριστού
Κατηγορίες
- 'Αγγελοι
- “Διακαινήσιμος” ἑβδομάδα
- Αγάπη
- Αγία Γραφή
- Αγία Ζωνη
- Αγία Τριάδα
- Αγιασμός
- Άγιο Πάσχα
- Άγιο Πνεύμα
- Άγιο Φως
- Άγιοι
- Άγιοι Προστάτες
- Άγιον Όρος
- Αγιορειτικές πρακτικές ιατρικές συνταγές
- Άγιος Βαλεντίνος
- Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος
- Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
- Άγιος Νεκτάριος
- Άγιος Παναγής Μπασιάς
- Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
- Άγιος Χαράλαμπος
- Άγχος
- Ακολουθίες-Ώρες
- Αμαρτία
- Αμήν
- Ανάδοχοι
- Ανακοινώσεις
- Ανταγωνισμός
- Αντίδωρο
- Απελπισία
- Απόκριες
- Απολυτίκια (Video)
- Απορίες
- Αποφθέγματα
- Αρετή
- Αρραβώνας
- Ασθένειες
- Αυτογνωσία
- Αυτοθυσία
- Αυτοκτονία
- Βάπτιση
- Βασκανία-Ξεμάτιασμα
- Βίοι Αγίων
- Γάμος
- Γέροντας Θαδδαίος
- Γεροντικόν
- Γέρων Νεκτάριος Καμάριζας
- Γέρων Παϊσιος
- Γνωμικά Αγίου Νεκταρίου
- Γονείς
- Γυνή
- Δαιμονισμός.
- Δάκρυ της Παναγίας
- Δάσκαλος
- Δέκα Εντολές
- Δεκαπενταύγουστος
- Δια Χριστόν Σαλοί
- Διαζύγιο
- Διάφορα
- Διδακτικές Ιστορίες
- Διδαχές
- Δοκιμασίες
- Εαυτός
- Εγωϊσμός
- Ειρήνη
- Ειρωνία
- Εκκλησία
- Εκκλησιασμός
- Εκτρώσεις.
- Ελευθερία
- Ελπίδα
- Εννιάμερα Παναγίας
- Εξομολόγηση
- Εξωσωματική Γονιμοποίηση
- Επιστολές Αγίου Νεκταρίου
- Εργασία
- Ευαγγέλιο Κυριακής
- Ευχή
- Η Συντέλεια του Κόσμου
- Θαύματα
- Θαύματα Αγίου Νεκταρίου
- Θεία Κοινωνία
- Θεία Χάρις
- Θεολογικά
- Θεός
- Θεοφάνεια
- Θλίψη
- Θυμός
- Ι.Μ.Ζωοδόχου Πηγής Ανθοχωρίου Μετσόβου
- Ιερές Εικόνες
- Ἱερεύς
- Ιεροί Κανόνες
- Ισότητα
- Ιστορικά
- Καμπάνα
- Καντήλι...
- Κάπνισμα
- Κάρτα του Πολίτη
- Καταβασίες Χριστουγέννων
- Κατάθλιψη
- Κατάκριση
- Καταλαλιά
- Κατηχητικό
- Κεκοιμημένοι
- Κλίμαξ
- Κόλλυβα
- Κολλυβάδες
- Κομποσκοίνι
- Κυριακή
- Κυριακή Βαϊων
- Κυριακή του Θωμά
- Λειτουργίες
- Λειτουργίες Μεγάλης Εβδομάδας
- Λεχώνες
- Λιβάνι
- Λογισμοί
- Μαγεία
- Μεγάλη Δευτέρα
- Μεγάλη Εβδομάδα
- Μεγάλη Παρασκευή
- Μεγάλη Πέμπτη
- Μεγάλη Σαρρακοστή
- Μεγάλη Τετάρτη
- Μεγάλη Τρίτη
- Μεγάλο Σάββατο
- Μεσοπεντηκοστή
- Μεταμόρφωση του Σωτήρος
- Μεταμόσχευση
- Μετάνοια
- Μοναχισμός
- Μυστήρια
- Μυστήριο Ευχελαίου
- Νέα Τάξη Πραγμάτων
- Νηστεία
- Νηστίσιμα Γλυκά
- Νηστίσιμα Φαγητά
- Ο Αόρατος Πόλεμος
- Ο Ιησούς Χριστός
- Οικογένεια
- Οικουμενισμός
- Ομιλίες
- Ονειρα
- Ορθοδοξία
- Ορθόδοξος Ναός
- Όρθος
- Παιδιά
- Παναγία
- Παρακλητικοί Κανόνες
- Πάσχα
- Πατερικά Κείμενα
- Πάχος
- Πεθερικά
- Πειρασμοί και Πάθη
- Πένθος
- Πεντηκοστή
- Περί Προσευχής
- Πίστη
- Πλάνη
- Πνευματικός αγώνας
- Ποιήματα
- Πολιτικός Γάμος
- Πονηρός
- Πόνος
- Πραγματικές Ιστορίες
- Προβληματισμοί
- Προηγιασμένες Λειτουργίες
- Προσευχές
- Προφητείες...
- Προφήτης Ηλίας
- Πρωτοχρονιά
- Σάββατο Λαζάρου
- Σαρκικές Επαφές
- Σοφία
- Σταυρός
- Συγχώρεση
- Συμβουλές
- Συνταγές (Μοναστηριακές)
- Σφράγισμα
- Τα 7 Θανάσιμα Αμαρτήματα και τα πάθη αυτών
- Τα ηλεκτρονικά βιβλία μας
- Ταινίες
- Τάματα
- Ταπείνωση
- Τελώνια
- Το Κερί.
- Τριώδιο
- Τσικνοπέμπτη
- Υγεία
- Υπακοή
- Υπερηφάνεια
- Υποκρισία
- Υπομονή
- Ύψωση Τίμιου Σταυρού
- Φανουρόπιτα
- Φιλία
- Φιλοκαλιά Ιερών Νηπτικών
- Φοβίες
- Φωτογραφίες
- Χαιρειτισμοί
- Χερουβικός Ύμνος
- Χριστιανικά Σύμβολα
- Χριστιανός
- Χριστούγεννα
- Ψαλμοί
- Ψέματα
- Ψυχή
- Ψυχοσάββατα
- Ωφέλιμα
- Internet
Βασιλική. Από το Blogger.
Καλώς Ήρθατε στο ιστολόγιο μας. Η προσπάθειά μας είναι μόνο προς Δόξαν Θεού..
Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012
Print PDF
Γράφει ο Σάββας Αλεξάνδρου- Θεολόγος
Είναι γεγονός αναντίλεκτο πως ο πόνος αποτελεί μια βασική πτυχή της ζωής του μεταπτωτικού ανθρώπου και συνυφαίνεται με το διφυές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Μέγας Βασίλειος, δίνοντας τη διάσταση και το διφυές του ανθρώπινου προσώπου, παρατηρεί: «΄Ανθρωπος εστίν νους και προσφόρως τη πρεπούση σαρκί ενδεδυμένος». Δηλαδή ο άνθρωπος είναι κράμα υλικό και πνευματικό.
Η υλική του υπόσταση συνδέεται με το σώμα ενώ η πνευματική του υπόσταση με την ψυχή, η οποία κατά το μεγάλο αυτόν Πατέρα της Εκκλησίας μας «Νοερά ουσία εστίν». Υπ’ αυτήν την έννοια, έχουμε δύο είδη πόνου, το σωματικό και τον ψυχικό.
Κατά την Πατερική Γραμματεία: «Μηδενός των ανθρώπων ο βίος όλος μακάριος εστίν». Δηλαδή κανενός ανθρώπου η ζωή δεν ταυτίζεται απόλυτα με την ευτυχία. Περισσότερες είναι οι λύπες και ο πόνος παρά οι χαρές. Άλλωστε, μην ξεχνούμε πως το κλάμα είναι η πρώτη επαφή του ανθρώπου με τον κόσμο μόλις γεννηθεί.
Για τους Πατέρες της Ανατολής, μόνο ο Τριαδικός Θεός ως απαθής στέκει πιο πάνω από τον πόνο. Λέει γι’ αυτό ο Μέγας Βασίλειος: «Το γαρ δια παντός ευ πράττειν μόνο Θεού εστίν».
Πρέπει να τονίσουμε πως η Πατερική σοφία ασφαλώς δεν επικροτεί τον πόνο αλλά προσδίδει σ’ αυτόν, όταν αντιμετωπίζεται θεοπρεπώς, σωτηριολογικές προεκτάσεις. Μ’ αυτό το σκεπτικό ο Ιερός Χρυσόστομος αναφέρει: «Τίποτε δεν αποδιώχνει την πονηρία και τις μικρότητες, όπως ο πόνος και η αρρώστια, γιατί καταφέρνουν να μαζέψουν το νου του ανθρώπου που σκορπίζεται στα υλικά και εφάμαρτα πράγματα και να τον στρέψουν προς τον εαυτό του και σε τελευταία ανάλυση, να τον οδηγήσουν προς το Θεό του».
Ο άνθρωπος λοιπόν που πονεί, που είναι άρρωστος, είναι σε θέση να φιλοσοφεί σωστά τη ζωή και να ιεραρχεί τις αξίες της, κάτι που πολλές φορές αδυνατεί να κάνει ο άνθρωπος, ο άσχετος με τον πόνο και την αρρώστια, που έχει την ψευδαίσθηση πως είναι αιώνιος πάνω στη γη και κατατρύχεται από τα πάθη, τις αδυναμίες και τις μικρότητες. ΄Ετσι, κατά τον ΄Αγιο Μάξιμο τον Ομολογητή: «Πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει τον πόνο στη ζωή μας για να εμβαθύνομε στο αληθινό και ουσιώδες νόημά της και να μάθουμε να απορρίπτουμε τα δευτερεύοντα και επουσιώδη».
Ο πόνος και στις δύο διαστάσεις του, είτε ως σωματικός, είτε ως ψυχικός, θεωρείται από τους Πατέρες της Εκκλησίας ως όρος απαραίτητος για τη μόρφωση και την καλλιέργεια των αρετών από τον άνθρωπο. Ο ΄Αγιος Διάδοχος ο Φωτικής, ένας μεγάλος φιλοκαλικός πατέρας, σημειώνει: «Ο άνθρωπος εάν μη δια πόνου δοκιμασθεί, ου δύναται χωρήσαι τη σφραγίδι της του Χριστού αρετής».
Στην Ορθόδοξη Πατερική Θεολογία μας ο πόνος και οι θλίψεις θεωρούνται ως «χαλινός, χαλινούν το ανθρώπινο φύσημα» δηλαδή κατά τη θεολογία του Αγίου Ιωάννη του Καρπάθιου, στον οποίο ανήκει η πιο πάνω θέση, ο πόνος ταπεινώνει τον άνθρωπο, φυγαδεύει την αλαζονεία και την έπαρση και καθιστά το ανθρώπινο πρόσωπο δεκτικό της Θείας Χάριτος.
Σάββα Αλεξάνδρου Θεολόγου
Βοηθού Διευθυντή Α΄ Λανιτείου Λυκείου Β’
Είναι γεγονός αναντίλεκτο πως ο πόνος αποτελεί μια βασική πτυχή της ζωής του μεταπτωτικού ανθρώπου και συνυφαίνεται με το διφυές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Μέγας Βασίλειος, δίνοντας τη διάσταση και το διφυές του ανθρώπινου προσώπου, παρατηρεί: «΄Ανθρωπος εστίν νους και προσφόρως τη πρεπούση σαρκί ενδεδυμένος». Δηλαδή ο άνθρωπος είναι κράμα υλικό και πνευματικό.
Η υλική του υπόσταση συνδέεται με το σώμα ενώ η πνευματική του υπόσταση με την ψυχή, η οποία κατά το μεγάλο αυτόν Πατέρα της Εκκλησίας μας «Νοερά ουσία εστίν». Υπ’ αυτήν την έννοια, έχουμε δύο είδη πόνου, το σωματικό και τον ψυχικό.
Κατά την Πατερική Γραμματεία: «Μηδενός των ανθρώπων ο βίος όλος μακάριος εστίν». Δηλαδή κανενός ανθρώπου η ζωή δεν ταυτίζεται απόλυτα με την ευτυχία. Περισσότερες είναι οι λύπες και ο πόνος παρά οι χαρές. Άλλωστε, μην ξεχνούμε πως το κλάμα είναι η πρώτη επαφή του ανθρώπου με τον κόσμο μόλις γεννηθεί.
Για τους Πατέρες της Ανατολής, μόνο ο Τριαδικός Θεός ως απαθής στέκει πιο πάνω από τον πόνο. Λέει γι’ αυτό ο Μέγας Βασίλειος: «Το γαρ δια παντός ευ πράττειν μόνο Θεού εστίν».
Πρέπει να τονίσουμε πως η Πατερική σοφία ασφαλώς δεν επικροτεί τον πόνο αλλά προσδίδει σ’ αυτόν, όταν αντιμετωπίζεται θεοπρεπώς, σωτηριολογικές προεκτάσεις. Μ’ αυτό το σκεπτικό ο Ιερός Χρυσόστομος αναφέρει: «Τίποτε δεν αποδιώχνει την πονηρία και τις μικρότητες, όπως ο πόνος και η αρρώστια, γιατί καταφέρνουν να μαζέψουν το νου του ανθρώπου που σκορπίζεται στα υλικά και εφάμαρτα πράγματα και να τον στρέψουν προς τον εαυτό του και σε τελευταία ανάλυση, να τον οδηγήσουν προς το Θεό του».
Ο άνθρωπος λοιπόν που πονεί, που είναι άρρωστος, είναι σε θέση να φιλοσοφεί σωστά τη ζωή και να ιεραρχεί τις αξίες της, κάτι που πολλές φορές αδυνατεί να κάνει ο άνθρωπος, ο άσχετος με τον πόνο και την αρρώστια, που έχει την ψευδαίσθηση πως είναι αιώνιος πάνω στη γη και κατατρύχεται από τα πάθη, τις αδυναμίες και τις μικρότητες. ΄Ετσι, κατά τον ΄Αγιο Μάξιμο τον Ομολογητή: «Πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει τον πόνο στη ζωή μας για να εμβαθύνομε στο αληθινό και ουσιώδες νόημά της και να μάθουμε να απορρίπτουμε τα δευτερεύοντα και επουσιώδη».
Ο πόνος και στις δύο διαστάσεις του, είτε ως σωματικός, είτε ως ψυχικός, θεωρείται από τους Πατέρες της Εκκλησίας ως όρος απαραίτητος για τη μόρφωση και την καλλιέργεια των αρετών από τον άνθρωπο. Ο ΄Αγιος Διάδοχος ο Φωτικής, ένας μεγάλος φιλοκαλικός πατέρας, σημειώνει: «Ο άνθρωπος εάν μη δια πόνου δοκιμασθεί, ου δύναται χωρήσαι τη σφραγίδι της του Χριστού αρετής».
Στην Ορθόδοξη Πατερική Θεολογία μας ο πόνος και οι θλίψεις θεωρούνται ως «χαλινός, χαλινούν το ανθρώπινο φύσημα» δηλαδή κατά τη θεολογία του Αγίου Ιωάννη του Καρπάθιου, στον οποίο ανήκει η πιο πάνω θέση, ο πόνος ταπεινώνει τον άνθρωπο, φυγαδεύει την αλαζονεία και την έπαρση και καθιστά το ανθρώπινο πρόσωπο δεκτικό της Θείας Χάριτος.
Σάββα Αλεξάνδρου Θεολόγου
Βοηθού Διευθυντή Α΄ Λανιτείου Λυκείου Β’
Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα
ΕτικέτεςΠόνος