Θεολογική απάντηση στην νεοποχίτικη άποψη ότι ένα Θεό λατρεύουν όλοι οι άνθρωποι και ότι όλοι βαπτισμένοι και αβάπτιστοι έχουν πατέρα τον Θεό.



Στις ημέρες μας ακούγεται από τους θιασώτες της Νέας (=Αντιχρίστου) Εποχής συνεχώς η βλασφημία ότι όλοι οι άνθρωποι όλων των θρησκειών πιστεύουν σε έναν Θεό, επομένως πρέπει, κατ'; αυτούς, να ενωθούν όλοι σε μία θρησκεία και να δημιουργηθεί μία πανθρησκεία, με όλες τις πλάνες των δαιμόνων ή των ανθρώπων, στην οποία θα πρέπει να συμμετέχει και η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή η Ορθόδοξος, η Μοναδική Κιβωτός της Σωτηρίας - άπαγε της βλασφημίας!

Σε αντίκρουση και αναίρεση αυτών αξίζει πραγματικά τον κόπο να μελετήσει κανείς την Μελέτη του Αγίου Νεκταρίου, του «εσχάτοις χρόνοις» φανέντος όπως λέει και το Απολυτίκιόν του, την «Περί Εκκλησίας», η οποία δημοσιεύθηκε, το πρώτον, το 1919 εις τον Πανυγηρικό Τόμο επί τη εβδομηκονταπενταετηρίδι της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής υπό του Καθηγητικού Συλλόγου αυτής, Αθήναις 1920, σσ. 334-349, και την οποία εκδίδει στις ημέρες μας η Βαρβάρα Χ. Γιαννακοπούλου, (Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Περί Εκκλησίας, Αθήνα 1997, σς. 62), από την οποία και παραπέμπουμε.

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν την Τριαδολογική, Χριστολογική και Εκκλησιολογική διδασκαλία του Αγίου Πατρός, ειδικά σε ό, τι αφορά τα Ορθόδοξα κριτήρια της διακρίσεως των αληθινών του αληθινού Θεού προσκυνητών από των ψευδών ψεύτικου (-ων) Θεού (-ων) προσκυνητών.


1. Τριαδολογική ερμηνεία-προϋπόθεση


Στο τρίτο κεφάλαιο της μελέτης με τίτλο «Περί των αληθινών προσκυνητών. -; Τίνες εισιν οι άληθινοί προσκυνηταί;» (ένθ.ανωτ., σ. 43) διαβάζουμε:

«Περί των αληθινών προσκυνητών ο Κύριος είπεν. Ότι ούτοι θέλουσι λατρεύουσι τώ Θεώ και Πατρί εν πνεύματι και αληθεία';. Αλλά ποίοι ούτοι; Πόθεν γινωσκόμενοι; Πάντως αληθινοί προσκυνηταί εισιν οι τον Θεόν τον αληθινόν γινώσκοντες.» (αυτόθι, σ. 43, υπογραμμίσεις Π. Αθανασίου Μηνά).

 Στήν τελευταία αυτή φράση διαπιστώνουμε ήδη το πρώτο κριτήριο: είναι η γνώσις του αληθινού Θεού. Και συνεχίζει ο Άγιος: «Αλλά πόθεν ούτοι έγνωσαν τον Πατέρα του Κυρίου Ιησού; διότι [sic] περί του Θεού του Πατρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ο Σωτήρ είπε, προσκυνήσουσι τώ Πατρί, ήτοι τώ αληθινώ Θεώ, ον αυτοίς αποκαλύπτει.», (Αυτόθι, υπογραμμίσεις υπό Π. Αθανασίου Μηνά).

 Ευθύς τίθεται λοιπόν ως κριτήριο της αληθούς προσκυνήσεως η Ορθόδοξος Τριαδολογία, η ομολογία του Ενός Τρισυποστάτου Θεού, Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος εν μια τη ουσία, άνευ της οποίας δεν μπορεί να γίνει λόγος περί άληθινού Θεού, ούτε περί της επιγνώσεως Αυτού. Ο αληθινός δηλαδή Θεός είναι ο Τριαδικός, και περί της γνώσεως Αυτού μόνον γίνεται λόγος.

Ας πάψουν λοιπόν οι βλασφημίες εκείνες που θέλουν να κατατάξουν την Ορθόδοξον Πίστιν στις μονοθεϊστικές θρησκείες του κόσμου, καθώς σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας ο αληθινός Θεός είναι Ένας, αλλά δεν είναι μόνος, είναι τρισυπόστατος, (Πατήρ, Υιός και Αγιον Πνεύμα) και δεν έχει καμία σχέση με τις δοξασίες των λοιπών μονοθεϊστικών -; και όχι μόνο - θρησκειών.


2 Χριστολογική ερμηνεία-προϋπόθεση


Είναι όμως επόμενο να τεθεί από τον καλοπροαίρετο άνθρωπο το ερώτημα, ποιά είναι η πηγή και προέλευση αυτής της γνώσεως, πράγμα που δείχνει και η ερώτησις του Αγίου Επισκόπου. Και ιδού η απάντησις: « Ο Κύριος περί των γινωσκόντων τον Θεόν είπεν: Πάντα μοι παρεδόθη υπό του Πατρός μου� και ουδείς επιγινώσκει τον υιόν ει μη ο Πατήρ, ουδέ τον Πατέρα τις επιγινώσκει ει μη ο Υιός και ώ εάν βούληται ο υιός αποκαλύψαι.'; (Ματθ. ια΄ 27).» (Αυτόθι).

 Στο συγκεκριμένο χωρίο έχουμε ρητή και κατηγορηματική δήλωση του Κυρίου ότι Αυτός Μόνος γνωρίζει τον Πατέρα και ότι Αυτός Μόνος αποκαλύπτει τον Πατέρα στους ανθρώπους, επομένως Αυτός είναι η Μοναδική Πηγή της γνώσεως του Θεού Πατρός. Και αυτό βεβαίως όχι ανεξάρτητα από την προαίρεση και το φρόνημα του ανθρώπου εκείνου που επιζητεί την σωτηρία του και που ο Χριστός, ως Πάνσοφος Θεός προγνωρίζει.

 Γιά αυτόν τον λόγο και ο Απόστολος Παύλος προτρέπει στην προς Φιλιππησίους: «τούτο γάρ φρονείσθω εν υμίν ό και εν Χριστώ Ιησού», (Φιλ. 2, 5). Ευθύς γεννάται το ερώτημα: Πού μπορεί να στηρίζεται η πλάνη της Νέας Εποχής ότι όλοι δήθεν οι ανθρωποι έχουν για Πατέρα τον Θεόν, ανεξάρτητα σε ποιόν Θεόν πιστεύουν, εφ'; όσον δεν γνωρίζουν ή απορρίπτουν τον Ενανθρωπήσαντα Υιόν του Θεού, ο οποίος Μόνος αποκαλύπτει τον Θεόν Πατέρα; Πού βρίσκει στήριγμα η βλασφημία των βλασφημιών ότι δήθεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι, που οδηγούν στον Θεό, και ότι όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν σε ένα αληθινό Θεό;


3. Εκκλησιολογική ερμηνεία-προϋπόθεση


Στόν στίχο αυτό του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, και σε αναφορά με την ερμηνεία του Αγίου Νεκταρίου, γίνεται λόγος λοιπόν από την μία πλευρά για τον Χριστόν, ως την μοναδική πηγή της γνώσεως του Θεού Πατρός. Ταυτόχρονα όμως και από την άλλη πλευρά, διδασκόμεθα για τον μοναδικό φορέα αυτής της Θεογνωσίας, που είναι οι ';Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Ίδού τα όσα γράφει ο Μέγας Πατήρ:

« Ώστε ουχί πάντες επιγινώσκουσι τον Πατέρα Θεόν, αλλά μ ό ν ο ι εκείνοι, οίς απεκάλυψε τον Θεόν ο Υιός του Θεού� διότι αυτώ μ ό ν ω παρεδόθη πάντα υπό του Πατρός έτι και αυτό το αποκαλύπτειν τον Θεόν Πατέρα τοίς ανθρώποις.

Μ ό ν ο ι άρα οι πιστοί, οι δια του Ιησού Χριστού επιγνόντες τον Θεόν Πατέρα, μόνοι ούτοι αληθώς γινώσκουσι τον Θεόν και αληθώς λατρεύουσι και προσκυνούσι Θεόν τρισυπόστατον νούν, λόγον και πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον.

Ούτοί εισιν οι αληθείς του Θεού γνώσται, ούτοί εισιν οι αληθινοί προσκυνηταί και ούτοι εν πνεύματι και αληθεία προσκυνούσι τώ Θεώ� διότι έχουσιν αληθινήν γνώσιν του μόνου αληθινού Θεού, ον απεκάλυψεν αυτοίς ο Υιός του Θεού και διότι καταλλαγέντες δι'; αυτού προς τον Πατέρα Θεόν, έχουσι παρρησίαν προς αυτόν και διότι γενόμενος μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων μεσιτεύει πάντοτε προς τον Πατέρα υπέρ αύτών� ώστε οι μη παρά του Υιού μαθόντες τον Θεόν Πατέρα προσκυνούσι Θεόν, ον ουκ οίδασιν, η δε προσκύνησις αυτών ούτε εν πνεύματί εστιν ούτε εν αληθεία� άρα ούτε αληθινοί εισί προσκυνηταί, άρα ανάγκη επιβαλλομένη εστί να επιγνώσονται πρώτον τον Υιόν του Θεού, να πιστεύσωσι αυτώ όπως αποκαλύψη αυτοίς τον Πατέρα, λάβωσιν επίγνωσιν αυτού, γίνωσιν αληθινοί προσκυνηταί και τότε προσκυνήσωσι δια του Υιού εν πνεύματι και άληθεία τώ άποκαλυφθέντι Θεώ.» (Αυτόθι, σσ 43-44, υπογραμμίσεις υπό Π. Αθανασίου).

Είναι περιττή η διαπίστωσή μας ότι σε αυτήν την αποστροφή του λόγου του ο Άγιος Πατήρ καλεί σε μετάνοια όλους εκείνους που ζούν έξω από την αληθινή επίγνωση του Μόνου αληθινού Θεού, σε όλους όσους δηλαδή βρίσκονται έξω από την Ορθόδοξο Έκκλησία, η Οποία, όπως αποδεικνύεται είναι ο μοναδικός φορέας αυτής της αληθείας.

Κατ'; αυτό τον τρόπο καταγγέλει και τους Οικουμενιστές της εποχής μας, οι οποίοι επιμένουν στο να μην ομολογούν στους αλλόθρησκους, αθέους, αιρετικούς την αλήθεια του Χριστού και αρέσκονται σε «διαλόγους», που μόνο σκοπό έχουν την ένταξη της πίστεώς μας στην θεήλατη Πανθρησκεία της Νέας Εποχής.