- Όταν υποκρίνεται κανείς μπροστά στους άλλους ότι έχει ένα πάθος, π.χ. όταν κάνη τον γαστρίμαργο, εμπαίζει τον διάβολο;

-Τότε υποκρίνεται μέ τήν καλή υποκρισία· δέν είναι ότι εμπαίζει τον διάβολο. Εμπαίζεις τον διάβολο, όταν σού φέρνη βλάσφημους λογισμούς κι εσύ ψάλλεις.

- Γέροντα, πώς νά διώξω έναν βλάσφημο λογισμό τήν ώρα της ακολουθίας;

- Μέ τήν ψαλτική. ­«Ανοίξω το στόμα μου...»[2]. Δέν ξέρεις μουσικά; Νά μήν τόν ξεσκαλίζης. Περιφρόνησε τον. Όταν συζητάη κανείς τέτοιους λογισμούς τήν ώρα της προσευχής, είναι σάν νά ξεσκαλίζη ό στρατιώτης μιά χειροβομβίδα τήν ώρα πού δίνει αναφορά.

- Καί αν έπιμένη;

- Άν έπιμένη, νά ξέρης ότι κάπου μέσα σου έχει ένα στέκι. Τέλεια λύση: ή περιφρόνηση στον διάβολο, διότι αυτός κάνει το φροντιστήριο τής πονηριάς. Καλύτερα εκείνη τήν ώρα νά μή λέμε ούτε τήν ευχή, γιατί δείχνουμε ότι μας απασχολεί το θέμα, καί ο διάβολος στοχεύει στο αδύνατο σημείο καί μας βομβαρδίζει συνέχεια μέ βλάσφημους λογισμούς.

Καλύτερα νά ψέλνουμε. Βλέπεις, καί τά μικρά παιδιά, όταν θέλουν νά περιφρονήσουν κάποιο παιδί πού τα μιλάει, λένε «τραλαλά», τραγουδάνε. Το ίδιο νά κάνουμε καί εμείς στον διάβολο. Θά ψέλνουμε όμως, δεν θα τραγουδάμε.

Ή ψαλμωδία εΐναι προσευχή στον Θεό, αλλά καί περιφρόνηση στον διάβολο. Όποτε, την τρώει καί από 'δώ ό πονηρός, τήν τρώει καί από 'κεΐ, καί θά σκάση.

- Όταν είμαι έτσι, Γέροντα, δεν μπορώ νά ψάλλω, δυσκολεύομαι ακόμη καί νά πάω νά κοινωνήσω.

- Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο! Σου κάνει αποκλεισμό το ταγκαλάκι! Νά πηγαίνης νά ψάλλης, νά κοινωνάς, γιατί δεν είναι δικοί σου αυτοί οί λογισμοί. Μόνο σ' αυτό νά μοϋ κάνης υπακοή· νά ψάλλης ενα «­Άξιον εστίν», γιά νά πάρη τά ναύλα του το ταγκαλάκι καί νά φύγη.

Δεν σου είχα πει γιά ενα καλογέρι; Είχε έρθει δώδεκα χρόνων στο Άγιον Όρος. Ήταν ορφανό, είχε χάσει τήν στοργή άπό τήν σαρκική του μάνα καί είχε δώσει όλη του τήν αγάπη στην Παναγία. Τήν αισθανόταν σάν μάνα του.

Νά έβλεπες με τί ευλάβεια προσκυνούσε τις εικόνες! Ύστερα ό πειρασμός εκμεταλλεύτηκε αυτήν τήν αγάπη καί τού έφερε βλάσφημους λογισμούς. Το καημένο δεν πήγαινε ούτε νά προσκύνηση τις εικόνες.

Το έμαθε ό Γέροντας του, το πήρε άπό το χέρι καί το έβαλε νά άσπασθή τήν εικόνα της Παναγίας καί τού Χριστού στο πρόσωπο, στά χέρια, καί αμέσως ό διάβολος έφυγε. Είναι κατά κάποιον τρόπο αναίδεια νά άσπασθής στο πρόσωπο τήν Παναγία καί τον Χριστό, άλλα αυτό το έκανε ο Γέροντας, γιά νά διώξη τους λογισμούς πού είχε το καλογέρι.

«Πότε φταίμε γιά τους βλάσφημους λογισμούς »

- Γέροντα, όταν έχω προσβολή βλάσφημου λογισμού χωρίς συγκατάθεση δική μου, φταίω;

- Αν στενοχωρεθής καί δεν τόν δεχθής, δεν είναι τίποτε.

- Γέροντα, πότε φταίει κανείς για έναν βλάσφημο λογισμό;

- Αν δεν στενοχωριέται πού έχει τέτοιον λογισμό καί κάθεται καί τον συζητάη, τότε φταίει. Καί όσο θα δέχεται τους βλάσφημους λογισμούς, τόσο θα δέχεται την ταραχή τού διαβόλου. Γιατί, όταν τοΰ περνά ένας βλάσφημος λογισμός καί τον έξετάζη καί τον συζητάη μέ τό μυαλό του, δέχεται έναν μικρό δαιμονισμό.

- Καί πώς θα φύγουν, Γέροντα, τέτοιοι λογισμοί;

- Αν στενοχωριέται κάποιος, όταν τοΰ ερχωνται τέτοιοι λογισμοί καί δεν τους συζητάη, θά κόβωνται μόνοι τους, γιατί δέν θά τροφοδοτούνται. Δένδρο πού δέν ποτίζεται, θά ξεραθή. Άπό την στιγμή όμως πού κάποιος εύχαριστηθή μ' αυτούς, έστω καί λίγο, τους τρέφει, ποτίζεται ό παλαιός άνθρωπος καί δύσκολα θά ξεραθούν.

- Γέροντα, μερικές φορές δέχομαι τους βλάσφημους λογισμούς, συγκατατίθεμαι, καί μετά τό καταλαβαίνω, άλλα δέν μπορώ νά τους διώξω.

- Έσύ ξέρεις τί παθαίνεις; Κάποια στιγμή έχεις άλλου τόν νοϋ σου, εϊσαι αφηρημένη καί χαζεύεις μέ ανοιχτό τό στόμα. Έρχεται τότε τό ταγκαλάκι, σού ρίχνει μέσα μιά καραμέλα κι έσύ αρχίζεις νά τήν πιπιλίζης. Νιώθεις τήν γεύση της καί μετά δυσκολεύεσαι νά τήν πετάξης. Πρέπει, μόλις σέ γλυκάνη λίγο, αμέσως νά τήν πετάξης.

- Καί όταν, Γέροντα, περνάη ένας βλάσφημος λογισμός, τόν δέχωμαι λίγο καί μετά τόν διώχνω;

- Τότε είναι σάν νά σού έδωσε ό διάβολος μιά καραμέλα, τήν πιπίλισες λίγο καί μετά τήν έφτυσες. Πρέπει νά τήν φτύσης αμέσως. Διαφορετικά, στην αρχή θά σέ ξεγελάη μέ μιά καραμέλα καί ύστερα θά σέ ποτίζη φαρμάκι καί θά σέ κοροϊδεύη.

1. Άββα Ισαάκ τοϋ Σύρου, Οί Ασκητικοί Λόγοι, Επιστολή Δ ', εκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1961, σ. 329.

2. Ή αρχή του ειρμού τής α ' ωδής τοΰ κανόνος τοΰ Ακάθιστου Ύμνου.

Απόσπασμα από τις σελίδες 37-40 του βιβλίου:

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Γ΄

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

http://anavaseis.blogspot.com/2010/12/2-1-2_30.html?utm_source=BP_recent

πηγή:  http://hristospanagia3.blogspot.com