Γέφυρα είναι, από τις πιο μεγάλες γέφυρες, η Συγνώμη. Να συγχωρούνται μεταξύ τους. Και να βάλουν πρόγραμμα κάθε βράδυ, μετά την προσευχή τους, να λέει ο ένας: «Συγχώρεσε με για ότι σε λύπησα την ημέρα αυτή». «Κι εμένα συγχώρεσέ με» ν' απαντάει ο άλλος. Έτσι θα παίρνουν ένα σφουγγάρι και θα τα σβήνουν όλα.

Γέφυρα είναι η αγάπη. Η αληθινή αγάπη, η οποία «πάντα υπομένει, πάντα ελπίζει, ουδέποτε εκπίπτει». Η αγάπη κάνει να βλέπει ο ή η σύζυγος στο πρόσωπο της ή του συζύγου το πιο αγαπημένο πρόσωπο μετά από τον Θεό. Η αγάπη δεν σκέπτεται το κακό, δεν ζηλεύει, δεν ασχημονεί, δεν δημιουργεί αντιπάθειες και εμπάθειες, κάνει τον άνθρωπο απαθή στον θυμό, στην αντίδραση, στην οργή. Η αγάπη ειρηνεύει, ρίχνει βάλσαμο στην ψυχή, στην πληγή, στην σχέση. Δεν αποθαρρύνει, ούτε αποθαρρύνεται. Περιμένει. Έχει την μεγαλύτερη δύναμη. Είναι υπερδύναμη.

Γέφυρα είναι η ταπείνωση. Ω η ευλογημένη, η αγία ταπείνωση. Αυτή φοβάται περισσότερο απ' όλα ο διάβολος μαζί με την αγάπη. Γι' αυτό κάνει το παν να βγάλει αυτό το θεμέλιο, για να ρίξει μετά εύκολα το ζευγάρι. Βάζει μετά δυναμίτη. Βάζει φωτιά.

Μετά την ταπείνωση έρχεται η χάρη του Θεού στο ζευγάρι. Είναι ένα ευλογημένο ζευγάρι. Όταν και ο άνδρας και η γυναίκα είναι ταπεινοί άνθρωποι, πόσο όμορφη και ειρηνική και αρμονική γίνεται η ζωή τους. Και η φτώχεια υποφέρεται τότε, και η αρρώστια αντιμετωπίζεται δοξολογικά και οι δυσκολίες παρακάμπτονται, και ο θάνατος παίρνει νόημα. Δεν υπάρχει στο ταπεινό ζευγάρι ο γογγυσμός, ο πικρός ο λόγος: «Εγώ κουράζομαι πιο πολύ» ή «Δεν αντέχω πια». Δεν υπάρχει η κατάκριση και η καταδίκη του άλλου. Υπάρχει μόνο η θυσία και η αυτοθυσία.

Γέφυρα είναι η σωστή αξιολόγηση, η απογραφική αξιολόγηση και του ανδρός και της γυναικός. Ο άνδρας είναι κεφαλή της γυναικός (Έφεσ. 5,23). Αν γίνεται το ανάποδο τότε προσβάλλεται ο ίδιος ο Δημιουργός και Πλάστης. Ο άνδρας αγαπά την γυναίκα του. Είναι σάρκα από την σάρκα του, οστούν εκ των οστών του. (Γεν. 2,23). Η γυναίκα σέβεται τον άνδρα. Και η αγάπη και ο σεβασμός είναι το ένα μέσα στο άλλο. Δεν διαφέρουν. Σαν ψυχές ίδιες, έχουν ισότητα. Η θέση τους, ο ρόλος τους διαφέρουν. Οι κοσμικές ισότητες, όχι οι θεϊκές και αγιογραφικές, οι ισότητες του αιώνος τούτου του απατεώνος, ισοπέδωσαν, σαν οδοστρωτήρες, το ωραίο ανάκτορο της συζυγίας και της οικογενείας, που έπλασε ο Θεός. «Η γυναίκα είναι η αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και η μεγάλη υπηρέτρια. Ο άνδρας είναι ο κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ο χαμάλης» έλεγε ο αείμνηστος πατήρ Παΐσιος (Λόγοι τ. Δ΄ σ. 43. Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2002).

Αν τώρα, παρ' ελπίδα, το συζυγικό ζευγάρι ρίχνει γέφυρες ή θέλει να ρίξει γέφυρες και πρόσωπα συγγενικά (γονείς ή πεθερικά) δεν θέλουν τις γέφυρες, σπάνε τις γέφυρες, τότε πρέπει τα πρόσωπα αυτά να τα κάνει πέρα το ζευγάρι. Ας είναι και μάνα και πατέρας και πεθερός και πεθερά. Καθήκον έχουν και ευθύνη έχουν να βοηθήσουν, να σωθεί το ζευγάρι, η οικογένεια. Όχι να καταστρέψουν, όχι να διαλύσουν.

Καλύτερα να τα χαλάσουν οι σύζυγοι με τους συγγενείς, παρά να τα χαλάσουν μεταξύ τους. Στο ιερό μυστήριο του γάμου, ακούμε την ευχή που λέει: «Δια τούτο καταλείψει άνθρωπος την μητέρα αυτού και τον πατέρα καί προσκολληθήσεται τη ιδία γυναικί αυτού...» Πλέον, ούτε ο άνδρας, ούτε η γυναίκα είναι προσκολλημένοι στους γονείς τους.

Τους ένωσε ο Θεός και η μεταξύ τους ένωση και αγάπη είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη ένωση και αγάπη συγγενική.

Ο παππούς και η γιαγιά μέσα στο σπίτι είναι μια μεγάλη ευλογία Και για τα παιδιά και για τους συζύγους. Όταν όμως σέβονται και αγαπούν το ζευγάρι, τον γάμο τους και τα παιδάκια τους και κάνουν το παν να στηρίξουν την οικογένεια και όχι οι ίδιοι οι γονείς (παππούς και γιαγιά) να σπρώχνουν στο γκρεμό.

Άλλη σωστική γέφυρα είναι η αλληλοευγνωμοσύνη. Ξεχασμένη γέφυρα Ξεχασμένη αρετή. Και όμως τόσο απαραίτητη για την ειρήνη και την ευτυχία του ζευγαριού. Δηλαδή οι καλοί σύζυγοι αισθάνονται και ομολογούν ευγνωμοσύνη ο ένας προς τον άλλον. Αναγνωρίζει ο ένας την θέση και τους κόπους και τους μόχθους του άλλου. Έχει επίγνωση ο ένας σύντροφος για το πόσες θυσίες κάνει ο άλλος σύντροφος για ολόκληρη την οικογένεια, αλλά και μεταξύ τους. Βλέπει πόσο ο άνδρας αγαπάει την γυναίκα του και πόσο η γυναίκα αγαπάει τον άνδρα της. Έμπρακτα. Δηλαδή, όταν έρχεται η ώρα της υπομονής, της ανοχής, της θυσίας, της συγγνώμης, τότε φανερώνεται η έμπρακτη, αληθινή αγάπη.

Για όλα αυτά αισθάνεται ο ένας για τον άλλον ευγνωμοσύνη, ευχαριστία. Και όσο πιο πολύ ευγνωμοσύνη υπάρχει τόσο πιο πολλή αγάπη υπάρχει. Στην ευγνωμοσύνη μέσα ζει μια κατάσταση ανωτερότητος, αρχοντιάς, ευγενείας, αλλά προ πάντων ταπεινώσεως και αγάπης. Διότι η αγάπη και η ταπείνωση παραμερίζει το «εγώ» με τους δικούς του κόπους και τα δικά του καλά και βλέπει και μεγαλύνει και αναδεικνύει τον πλησίον, τον ή την σύζυγο.

Ἡ ἀληθινή ἀγάπη:

«πάντα στέγει,

πάντα πιστεύει,

πάντα ἐλπίζει,

Δίδασκε τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, καί πάντα σάν ἀπό πηγή θά εἰσρεύσουν καί τό σπίτι θά γεμίση μύρια ἀγαθά.

Ἄν ἐπιζητοῦμε τά πνευματικά ἀγαθά, θά ἔλθουν καί αὐτά τά ὑλικά.

(Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ομιλία κ΄)