Ὁ π. Νεκτάριος Βιτάλης, γνωστότατος στὸ Λαύριο γιὰ τὴν δράση του καὶ γιὰ τὴν συμπαράστασή του στὸν φτωχὸ καὶ ξεγραμμένο κόσμο τῆς ὑποβαθμισμένης αὐτῆς περιοχῆς, διηγεῖται τὸ παρακάτω περιστατικὸ ὅπως τοῦ συνέβη, ὅταν ἑτοιμοθάνατος ἀπὸ καρκίνο, περίμενε ἁπλῶς τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του...

Τὰ ὅσα παρουσιάζονται στὴν συνέχεια ἔχουν προβληθεῖ ἐπανειλημμένως στὰ μέσα ἐνημέρωσης, εἶναι δὲ καταχωρημένα καὶ στὸ βιβλίο «ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ» - Ἀθῆνα 1997, τοῦ γνωστοῦ συγγραφέα κ. Μανώλη Μελινοῦ.

Διηγεῖται ὁ π. Νεκτάριος Βιτάλης:

- Εἶχα προσβληθεῖ ἀπὸ σοβαρὴ μορφὴ καρκίνου. Τὸ στῆθος μου ἦταν μιὰ πληγὴ ἀνοικτὴ ποὺ ἔτρεχε ἀδιάκοπα αἷμα καὶ πύον. Ἀπὸ τοὺς πόνους ἔσκιζα τὶς φανέλες μου. Κατάσταση τραγική, πήγαινα κατ᾿ εὐθείαν στὸν θάνατο. Νὰ φαντασθεῖτε, εἶχα ἑτοιμάσει ἀκόμη καὶ τὰ σάβανά μου...

Στὶς 26 Μαρτίου 1980 τὸ πρωΐ, συζητώντας στὸ γραφεῖο μου στὸ ὑπόγειο τοῦ Ναοῦ, μαζὶ μὲ τὴν νεωκόρο Σοφία Μπούρδου καὶ τὴν ἁγιογράφο Ἑλένη Κιτράκη ἄνοιξε ξαφνικὰ ἡ πόρτα καὶ μπῆκε ἕνα ἄγνωστό μου γεροντάκι. Εἶχε τὰ γένια του κατάλευκα, κοντὸς καὶ μὲ ἐλαφριὰ φαλάκρα. Ἴδιος ἀκριβῶς ὅπως ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στὶς φωτογραφίες ποὺ βλέπουμε. Πῆρε τρία κεριὰ χωρὶς νὰ ρίξει χρήματα κι᾿ ἄναψε μόνο τὰ δυό. Προσκύνησε ὅλες τὶς εἰκόνες τοῦ τέμπλου, προσπερνώντας τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου χωρὶς νὰ τὴν προσκυνήσει. Ἐμένα δὲν μ᾿ ἔβλεπε στὸ σημεῖο ποὺ βρισκόμουνα. Εἶχα φοβεροὺς πόνους ὅταν τράβηξα τὴν κουρτίνα τοῦ γραφείου καὶ προχώρησα πρὸς τὸ μέρος του.